Mektuplarda Kapanmayan Yara

En sevmediğim ses, alarmın kulak tırmalayan sesiyle uyanmıştım o gün. Annemin melodik sesiyle uyandığım o günleri özlediğimi fark etmiştim ama sabah sabah duygusallığa gerek yok, Perla diye düşünerek yataktan kalkmıştım. Yatağımı toplamadan mutfağa gitmiş, dolaptan çıkardığım birkaç şeyi atıştırıp giyinmeye gitmiştim. Dolabımın önünde durmuş, ne giyeceğime karar vermeye çalışıyordum. Siyah bir bluz ve kot pantolon günü kurtarır diye düşünmüştüm ve daha fazla kafa yormadan giyinmiştim. Aklımda zaten kendimi birisine beğendirme çabam yoktu, ne giydiğimin ne önemi vardı, diye düşünüyordum. Nereden bilecektim ki her şeyin bir günde değişeceğini? Her sabah olduğu gibi, o gün de işe doğru yürüyordum. O zamanlar bir huzur evinde bakıcı olarak çalışıyordum, 23 yaşındaydım, daha gençtim, tecrübesiz bir kızı, yani beni işe aldıklarında o kadar mutlu olmuştum ki, anlatamam O gün, yalnızlığa esir kalmış yaşlılara duş aldırıp, herkesi bir araya topladıktan sonra kısa bir sigara molasına çıkmıştım. Bir elimde sigara, diğer elimde kahve ile arka bahçede oturuyordum. Bir sesle yerimden zıpladım; o kadar dalmışım ki, Stefany'nin geldiğini duymamışım. ''Herkesi seni arıyor,'' dediği an içimden çığlık atmıştım. Beni kötü bir şey mi bekliyor diye sorup, bir cevap alma umuduna girmiştim. 'Bilmiyorum ki, herkesi çağırdılar ama tek eksik sen varsın,' dediğinde Stefany'nin yüzüne bakıp kaşımı kaldırmıştım. ''Gidelim madem,'' diye cevap vermiştim. İçeriye girdiğimiz an yaşlı bir kadın görmüştüm. 'Yeni hasta herhalde, bizi de tanıştırıp onu buraya alıştırmamız için çağırdılar sanırım,' deyip daha fazla düşünmemiştim. Ki cidden öyle olduğu ortaya çıktı. Ardından bir kız görmüştüm; 'Seni, seni!' İlk kez o gün görmüştüm.Tüm hayatımın etkileyecek ve değiştireceğini bilmen; seni görmüştüm. Elinde pet bardak içinde su tutup kapıdan içeriye girmiştin. Göz göze geldiğimiz o ilk an asla aklımdan çıkmıyor. “Merhaba, ben kızıyım kayıt işlemleri için buradayım,” demiştin. Yanıma doğru gelmeye başlamıştın; yüzünü artık daha net görmüştüm. “Nasıl bu kadar güzel olabilirsin” düşüncesi zihnimde tekrar edip duruyordu. Hayranlık duyduğumu sanmıştım; ilk izlenimin oldukça hoştu. Sonradan fark etmiştim: sana ilk görüşte aşık olmuştum. İsmini sormaya cesaret etmiştim; bana verdiğin cevap ve ardından gelen tebessüm içimi ısıtmıştı. “Siren. Adım Siren,” dediğinde “İsmin de aynı, kendin gibi güzelmiş” demeyi çok istemiştim. Ben de “Perla” deyip işime dönecektim; fakat bana söylediğin o söz ile olduğum yerde hareketsiz kalmama neden olmuştun. ''Arkadaş olacağımızı hissediyorum.Seni şimdiden sevdim.-Sesin, yüzün, her şeyin o kadar masum ve güzel geliyordu ki...-Gülümseyip “Kim bilir” dedim ve arkamı dönüp işime devam ettim. Akşam olmuştu ve eve gitme, işten çıkma zamanı gelmişti. Eve gider gitmez üstümü değiştirip salona geçmiştim. O an telefonumun çalmasıyla hafif hafif gelen uykumun dağılması bir olmuştu. Kim olduğunu bilmiyordum; numara kayıtlı değildi. Merak içinde telefonu açtım ve karşı tarafın konuşmasını bekledim. Alo bile demeden bekliyordum; daha fazla sabredemedim ve konuşmaya başladım.“Kimsiniz?”Karşı taraftan tanıdık bir ses gelince gülümsemiştim.“Benim, Siren. Telefon numaranı Stefany’den aldım, umarım senin için sorun değildir?”Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki o an için kalbimin duracağını sanmıştım. Hayır, tabii ki sorun değil; hatta araman iyi oldu. "Bir yerlerde buluşmak ister misin?" demiştim ve dediğim an pişman olmuştum. "Ya hayır derse?" diye düşünürken "Olur aslında" cevabını almıştım. Sen öyle deyince bir an ağlamak istemiştim.