Bir Kere Sevdim +18

Yalnızlığın Çığlığı 🕊️

ELA KARAHAN

3 AY ÖNCE

Kalabalığın içinde yalnızdım . Öyle bir yalnızlık ki , bazen kendimden bile korkuyordum . İstiklal Caddesi ’ nde yürürken bir an durdum . Herkesin bir telaşı vardı ; bir yerlere yetişiyor, bir şeylere çabalıyordu. Bu acele hali, hayattan çalıyordu bizi . Oysa bu bana hep yanlış gelmişti .

Karşılaştığım yüzlerde kimi zaman bir tebessüm , kimi zaman gerginlik , kimi zaman da derin düşünceler okunuyordu . Düşünüyorduk çünkü . . . Bazen ' onu kırdım mı? ' diye, bazen ' yanlış mı anlaşıldım? ' diye . Kalbini kırdığımız insanları düşündüğümüz o anlar vardı ya , işte en insani yanımız belki de buydu .

Tam bu düşüncelerin içinde boğulurken biri bana çarpıp telaşla

“ Pardon ” dedi ve hızla uzaklaştı .

Belki çok acelesi vardı . Belki sevdiği bekliyordur onu . . . O an fark ettim , yalnızdım . Aslında yalnız değildim ; kardeşlerim vardı ama eksik kalan bir şey hep vardı .

Kendimi toparlayıp Galata Kulesi yönüne yürüdüm, oradan da Eminönü ’ ne . Küçüklüğümden beri yürümeyi severdim . Bir balık ekmek alıp sahildeki bir banka oturdum . Hem yemeğimi yedim hem denizi izledim . O gün deniz de kasvetliydi . Hava , haziran olmasına rağmen kapalıydı . Belki birazdan yağmur yağardı . Ama asıl içimi burkan , bu kasvetin bana 2020 ’de yaşadığım bir anıyı hatırlatmasıydı .

📎 Geçmiş : 2020

Hava güzeldi . Bizimkilere sürpriz yapmak istiyordum . Elimdeki taze ehliyetle babamın odasına doğru yürürken anneme yakalandım . Ehliyeti hemen arkamda sakladım .

“Elinde ne var senin ? ” diye sordu . Gülümsedim .

“Baba Bey’ in odasına gidiyorum an-niş. Sen de gel , öğrenirsin sultanım ,” dedim .

Babamın kapısını çaldım , içeri girdim . Telefonunu aceleyle kapattı . Ben de ehliyeti gösterdim:

“Baba Bey , arabamı isterim !”

Kaşlarını çattı . Annem kolumu cimcikledi :

“Ne ara aldın ehliyeti , kız ? ” dedi azarlayarak .

Babam gözlüklerinin üstünden bakıp gülümsedi :

“Nasıl bir araba istiyorsunuz Peri Kızı ?”

Omuz silktim .

“Fark etmez babacım .”

📎 GÜNÜMÜZ

İşte öyle bir andı . . . Şimdi geriye dönüp bakınca, bazen ' Keşke ehliyet almasaydım , ' diyorum . Çünkü bazen bir gün geliyor , sarılmak istediğinde geriye sadece bir avuç toprak kalıyor .

Banktan kalkmak istedim ama başaramadım . O sırada telefonum çaldı. Arayan, tek dostum :

“Yeşil Gözlüm .” Rehberimde adı böyleydi çünkü gözleri yeşildi .

Telefonu açtım :

"Ela , neredesin ? Meraktan öldük ! Haberin var mı ?"

Bağıran çocukluk arkadaşım Derya ' ydı . Merakının yanında biraz öfke de vardı .

"İyiyim Derya . Sadece . . . yalnız kalmak istedim," dedim .

"Yıllardır hep bunu yapıyorsun! Bırak da yardımcı olalım artık ! "

İçimden ' Bana annemle babamı geri getirebilir misin? ' diye bağırmak istedim ama sesimden sadece şu cümle çıktı :

"Zaten yeterince yardımcı oluyorsunuz ."

"Emir ve İlayda seni çok merak etti . Neredesin ? "

Birden kendime geldim. Kardeşlerim . . . Annemle babamdan bana kalan tek varlıklar. Sessizce :

"Her zamanki yerdeyim ," dedim .

"Tamam, geç kalma. Herkes seni bekliyor."

“Bir araba gönder. Bu saatten sonra otobüsle sürünemem.”

“Tamam kuzum, iki saate orada olur.”

Konumu attım . Sonra bir kafeye geçip kendime bir salep söyledim . İnsanları izlemeye başladım. Bazıları kahkahalarla gülüyor , bazıları sohbet ediyordu . Tam o sırada biri bana bakıyordu ki . . . telefonum tekrar çaldı. Arayan : kuzenim Meriç .

"Efendim kuzen ?"

"Çıksana hemen , bekletme beni ."

Telefonu yüzüme kapattı . Göz devirdim . Hesabı ödeyip dışarı çıktım . Kapıda siyah arabasıyla bekliyordu . Bindim , kemerimi taktım , agresif bir sesle :

“Ne ? ”

“İyi değilsin . Bu hâlin beni üzüyor , peri kızı .”

Yine , bir sevdiğimi daha üzmüştüm . Bunca zaman takındığım gülümsemeyi sadece bugün indirivermiştim .

“Gülüp eğlenmemi mi bekliyorsun kuzen ? ” dedim .

“Evet . Hayat devam ediyor . Amcam ve yengem yaşasaydı , bunu isterlerdi .”

“Sakın . . . bir daha o ismi ağzına alma ! ” dedim sinirle .

“Beş yıl oldu Meriç . Kaybetmenin ne olduğunu bilmeden konuşma !”

Sessizce yola devam ettik . Camdan dışarı bakarken Meriç ’ in sesi tekrar yükseldi :

“Ben de kuzenimi kaybediyorum , buna ne diyorsun Ela Karahan ! ”

İlk kez bu kadar sinirliydi . Gözlerimi kapattım , iç geçirdim :

“Ben böyleyim Meriç . Beni böyle kabul edin . . .”

Meriç , dayanamayıp tekrar konuştu :

“Bu sene son senemiz üniversitede , biliyorsun .”

Gözlerimi devirdim .

“Evet , biliyorum ,” dedim .

Sıkıntıyla iç çekti . Direksiyonu sıktı .

“Ne olacağını biliyorsun değil mi , Ela ?”

Ruhsuz bir kahkaha döküldü dudaklarımdan. Meriç ’ e dönüp ,

“Demir Araslan ’ la evleneceğim , değil mi kuzen ?” dedim .

“Maalesef ,”diye fısıldadı .

İstemiyordu . Ama vasiyet buydu . Babam neden böyle bir vasiyet bıraktı , hiçbir fikrim yoktu . Hayatta olsaydı kesin karşı çıkardım ama artık . . . Onlara olan vefa borcumu ödemek için bu evliliği kabul etmiştim .

En azından o adamın , yani Demir ’ in neden benim gibi biriyle evlenmek istediğini öğrenecektim . Sonra boşanacaktım zaten . Aklımdaki plan buydu . İki saatlik yolculuğun sonunda eve vardık . Araba durur durmaz seri bir şekilde inip kapıya yöneldim. Kapıyı açan Ayşe teyzeye sarıldım , yanaklarını mıncıkladım .

“Ay dur deli kız ! Yine sıktın yanaklarımı ,” dedi

gülerek . Her zaman yaptığım şeydi bu .

“Ne yapayım Ayşe Sultan , yanakların elma şekeri gibi ,” dedim sevecen bir ifadeyle .

“Ela , hadi içeri geç ,” dedi Meriç . Gözlerimi devirdim . Aklınca hâlâ sert takılacaktı Meriç Bey .

Emir yerinden fırlayıp hızla bana sarıldı . Öyle bir sarılıştı ki . . . İçimden ' Onları üzmeye hakkım yok ' dediğim anlardan biriydi . Emir geri çekildi ve

“Abla nerede kaldın ? ” diye sordu . Saçlarını okşadım ,

“Geldim işte ,”dedim , sonra koltuğa birlikte oturduk.

“Hoş geldin kızım ,” dedi amcam .

Gülümsedim . O , en büyük destekçimdi . Hakkını asla ödeyemem . Babama o kadar çok benziyordu ki . . . Bazen karşısında otururken , sanki babamla konuşuyormuşum gibi geliyordu . Zaten ikizdiler ; benzer olmaları normaldi ama yine de kalbimi sızlatıyordu .

Düşüncelerimden sıyrıldım , sesine odaklandım .

“Hadi kızım , yatın artık ,” dedi amcam .

İrkildim . Sesi . . . babamın sesi gibiydi . Ama biliyordum,bu beynimin bana oynadığı bir oyundu . Koltuğumdan kalktım . Ona sıkıca sarıldım . Gözlerimden birkaç damla yaş süzüldü . O an . . . babam gibi kokuyordu .

“Babam gibi kokuyorsun bugün ,”dedim kısık bir sesle . O da beni kendinden ayırıp gözyaşlarımı sildi. Sonra gülerek ,

“Kötü mü kokuyorum yani ?”dedi . Güldüm .

“Hayır Mert Karahan , çok güzel kokuyorsun ,” dedim. Yanaklarını öptüm .

“Ben yatıyorum.Bu arada . . . amca , yarın gidiyorum . İki ay yokum .”

Annemle babam öldükten sonra gitmelerim başlamıştı benim .

“Nereye gidiyorsun ?”diye sordu .

Yüzümde buruk bir gülümseme belirdi .

' Memlekete, ' demek istedim. Ama sadece gözlerine baktım .

Kardeşlerim hiçbir zaman gitmemişti . Annemle babam da götürmemişti bizi . Onlar öldüğünden beri ben gidiyordum,anneannemlerin yanına . Ama ne acı ki . . . onların torunu olduğumu bile bilmiyorlardı . Yanlarına her gittiğimde , kızlarıyla ilgili anıları anlatırlardı . Ben de annemi dinlerdim,anneannemin dilinden . Torunları olduğunu biliyorlardı ama hiç görmemişlerdi .

Torun hasretiyle yanıp tutuşuyorlardı . . . Ama bilselerdi torunlarının ben olduğumu . . . Ne yaparlardı acaba ? İlk başta

“Ben sizin torununuzum ,” demek istemiştim . Ama dedem,annemin ismini evde ağza bile aldırtmıyordu . Belki annem bu yüzden cezalandırıyordu onları.

Ah anne . . . değdi mi bunca şeye ? Belki değmedi ,belki de değdi . Bilemiyorum . Düşüncelerimi susturup amcama döndüm :

“Sorma amca . . . ama bana iyi geldiğini bil ,” dedim ve odama çıktım .

Duş alıp üstümü giyindim , yatağa uzandım . Kafamda onlarca soru dolaşıyordu . Ama hiçbiri cevabını bulamıyordu . Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum . Kafamı iki yana sallayıp gözlerimi kapattım .

Yarın . . . yorucu bir gün olacaktı .