METE’DEN
Kolunu bileğimde bir mengene gibi sıkmıştım. “Mete kolumu bırak, canımı acıtıyorsun!” diye bağırdı. Etraftaki insanların bakışlarını ensemde hissediyordum, yüzüm asık, gözlerim öfkeyle ona dikilmiştim.
“İkiletmeden yürü. Kardeşin ve kuzenin hiç mi bir şey demiyor sana?” diye gürledim, sesimdeki öfkeyi bastırmaya çalışmadan.
“Ne diyeceklermiş? 18 yaşındayım, her şeyi yapabilirim!” diyerek diklendi bana. O küstah ifade yüzünden kaybolmuyordu.
“Bok yaparsın kızım. Şu kıyafetine bak, giyinmeyi unutmuşsun resmen,” diye söylendim, her kelimem buz kesiciydi.
“Ya sanane benim kıyafetimden! Sanane!” diye tekrar bağırdı, umursamazlığıyla beni daha da çıldırtıyordu.
“Millet bakıyor orana burana, sanki görmemişler gibi,” dedim, etrafa öfkeli bir bakış atarak.
“Ha, sen kıskandın,” diyi
