ตอนที่ 2

1475 Words

“แม่อยู่ไหม?” เดลหันมาถามยิ้มๆ “อยู่ค่ะ” เสียงใส เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากน้อยๆ เดลล้วงกระเป๋ากางเกง ควักสตางค์เหรียญออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นให้กับเด็กหญิงตรงหน้าด้วยแววตาเอ็นดู มันเป็นสิ่งที่รู้กันระหว่างเดลกับเด็กหญิง ทุกครั้งที่เดลมา เขาจะให้เงินซาบรีน่า เงินซึ่งเดลก็มีไม่มาก เพราะฐานะของเดลก็ไม่ต่างจากกรรมกรที่หาเช้ากินค่ำ หากเขาก็ยังมีน้ำใจ ทำให้ซาบรีน่าซาบซึ้ง จดจำเขาได้ ไม่เคยลืมในน้ำใจของเดล ครั้งนี้ก็เช่นกัน “เอาไปซื้อขนมนะ” เขากล่าวพร้อมกับส่งเงินให้ เด็กหญิงในวัย 13 ขวบ รีบเอื้อมมือน้อยๆออกมารับด้วยอาการดีใจ เดลสังเกตได้ถึงมือของซาบรีน่าที่สั่นเบาๆ ดวงตากลมโตคู่นั้นดูสุกใสราวกับดวงดาว วาวเรืองด้วยหยาดแววชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง ความไร้เดียงสาทำให้ดวงหน้าน้อยๆไม่อาจซุกซ่อนความตื่นเต้นดีใจเอาไว้ได้ เดลเห็นประกายตาสีฟ้าของเด็กหญิงแล้วอดที่จะนึกสะท้อนใจไม่ได้ ซาบรีน่าสวยเหมือนนางฟ้า เธอน่าจะไปเกิดในที่ซึ่งดีกว่านี้ แต่น่าอนาถที่ชีวิตของนางฟ้าตัวน้อยๆคนนี้กลับถูกลิขิตให้เกิดมาจากพ่อซึ่งเป็นคนขี้เหล้าเมายา บ้าการพนันจนนำพาเอาความหายนะมาสู่ครอบครัว ดีที่ซาบรีน่าได้เค้าโครงหน้าสะสวยมาจากแม่ ไม่ว่าจะเป็นริมฝีปาก ดวงตา ผิวพรรณ เมื่อประกอบเข้าด้วยกันทำให้ซาบรีน่ากลายเป็นเด็กหญิงที่เปี่ยมเสน่ห์ ฉายแววความสวยตั้งแต่ยังไม่ทันที่จะเติบโตเป็นสาว เดลชอบดวงตาของซาบรีน่า มันเป็นดวงตาที่ไร้เดียงสา ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความบริสุทธิ์สดใส เพราะข้อดีของความเป็นเด็กนี้เองที่ทำให้ซาบรีน่ายังมองไม่เห็นความทุกข์ ยังไม่รู้จักขวากหนามแห่งโชคชะตา ยังไม่เข้าใจถึงความซับซ้อนของอุปสรรคมากมายที่ชีวิตของเธอกับแม่กำลังถูกทดสอบ “เย้ๆๆๆ...ลุงเดลใจดีจังเลย” นางฟ้าตัวน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ย่อคล้ายถอนสายบัว รีบรับเงินจากมือของเดล จากนั้นเท้าน้อยๆก็พาร่างเล็กๆละลิ่วโลดออกไปด้วยความรวดเร็ว จนลับสายตาที่หน้าฟาร์ม ลืมไปเลยว่ายังไม่ได้สวมรองเท้าด้วยซ้ำ เพราะความตื่นเต้นดีใจที่มีมากกว่า ในใจของซาบรีน่านึกถึงแต่ความเย้ายวนของลูกกวาดสีสันสดใจ อวดเอาไว้ในขวดโหล เรียงรายอยู่ที่หน้าร้าน เพียงเท่านั้นเด็กหญิงลืมทุกอย่าง คิดเพียงว่า ‘นานแค่ไหนแล้วที่มือของเธอไม่ได้แตะต้องเงิน แม้จะเป็นเงินเหรียญก็เถอะ! นานแค่ไหนแล้วที่ปากลิ้นไม่ได้สัมผัสรสชาติของขนมหวาน’ สิ่งที่ซาบรีน่าคิดถึงที่สุดในตอนนั้น ก็คือร้านขายของชำของจอห์น ซึ่งอยู่ไกลออกไปจากฟาร์ม และเป็นร้านเดียวที่มีอยู่ในละแวกนี้ เสร็จจากผูกม้าเอาไว้ใกล้ๆกับกองหญ้าแห้งและน้ำในถังแกลอนใบเขื่อง เสียงม้ากำซาบน้ำในถังเสียงดังซวบซาบด้วยความกระหายจากการรอนแรมมาไกลจนน้ำลายฟูมเหนียว ม้ากระหายน้ำ แต่เดลรู้สึกกระหายความรักเหลือเกิน เขารีบก้าวยาวๆไปที่หลังบ้าน หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกที เมื่อนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขาเฝ้าแต่ครุ่นคิดถึงเธอ ทุกค่ำคืนไม่เคยขาด ที่หลังบ้าน โซเฟียกำลังสาละวนอยู่กับหม้อซุปตรงหน้า เธอไม่ได้สังเกตถึงการมาของเขา จมูกของเดลได้กลิ่นซุปข้าวโพดโชยออกมาถึงภายนอก หิวอาหารไม่เท่ากับหิวเสน่ห์หาที่มีต่อแม่ครัวซึ่งเป็นคนปรุง เมื่อยื่นใบหน้าผ่านพ้นประตูเข้ามา ผู้หญิงเรือนร่างรัดรึงสมส่วน ใบหน้าสะสวย ผิวพรรณขาวสะอ้าน สวมกระโปงสีขาวซีด ชายกระโปรงยาวรุ่ยร่ายเรี่ยพื้น เสื้อคอปาดสีดำ ตัดกันชัดกับเนินอกเนียนขาว คาดผ้ากันเปื้อนสีขาวไว้รอบเอวคอด กำลังก้มๆเงยๆอยู่หน้าเตาถ่าน ง่วนงุ่นอยู่กับหม้อซุปตรงหน้า “โซเฟีย” กระแสเสียงของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก สีหน้าอัดแน่นไว้ด้วยความปรารถนา พร้อมๆกับถลาเข้าสวมกอดเอวเธอจากด้านหลัง “เดล…” โซเฟียอุทานด้วยความตกใจระคนดีใจ เดลทำให้ทัพพีในมือของเธอเกือบร่วง สีหน้าตระหนกคลายลงทันใด เมื่อเห็นว่าเป็นเขาที่เธอแอบนับวันคอย “คุณกลับมาแล้วจริงๆ” น้ำเสียงของโซเฟียบ่งบอกถึงความดีใจที่มิอาจประมาณ สองมือน้อยๆลูบสัมผัสไปทั่วใบหน้าชื้นเหงื่อของคนมาไกล เดลระดมจูบไซ้ ไล่เรื่อยจากลำคอขึ้นมาถึงท้ายทอย กระหยิ่มใจในอาการตอบสนองของเธอ รีบเบียดกายกำยำเข้าหาบั้นท้ายกลมกลึง บดคลึงจนโซเฟียรู้สึกได้ในความเครียดเขม็งของเขา “คิดถึงเหลือเกิน” เดลละล่ำละลักไปตามอารมณ์ปรารถนา จ้วงจูบไม่ยั้ง ใช้ทั้งจมูกและปากตักตวงไปตามเนื้อตัวของโซเฟีย กอดจูบผู้หญิงตรงหน้าด้วยความกระหาย ชดเชยให้กับช่วงเวลาที่ห่างเหินกันนาน เดลหายหน้าไปนานกว่าสามเดือน เขาเพิ่งเสร็จจากงานรับจ้างต้อนฝูงวัวหลายพันตัว เพื่อข้ามไปส่งให้กับฟาร์มปศุสัตว์แห่งหนึ่งซึ่งอยู่อีกรัฐ แต่ละวันของชีวิตต้องผ่านไปพร้อมกับงานกลางแจ้ง นอนกลางดินกินกลางทราย ค่ำไหนนอนนั่น ทุกที่คือบ้าน เผชิญชะตาท่ามกลางผืนแผ่นดินราบโล่ง แล้ง ร้อน ราวกับทะเลทราย แต่พอตกดึกก็หนาวร้าวเข้าไปถึงกระดูก ชีวิตแทบไม่เคยอยู่ติดกับที่ แรมรอนเหมือนคนที่ถูกสาปให้ชีพจรลงเท้ามาโดยตลอด “อย่าเดล…เดี๋ยว” ทั้งที่คล้อยเคลิ้มไปกับการปลุกเร้าของเขา ทว่าเธอก็อดทัดทานไม่ได้ “ไม่มีอะไรให้ต้องรออีกแล้วโซเฟีย…คีธไม่กลับมาแล้ว” เดลกระซิบข้างหู เพื่อให้โซเฟียคลายกังวล เขาจำต้องเอ่ยถึงความจริง เกี่ยวกับคีธผู้เป็นสามีของเธอ โซเฟียหมุนกายเบาๆ หันมาเผชิญหน้ากับเขา อยากมองใบหน้านั้นให้เต็มสองตา เดลนาบเรียวปากแห้งผากของตนลงไปบนความอิ่มนุ่มของริมฝีปากเธอ เลื่อนไล้มาจูบไซร้ซอกคอละมุนอีกครั้ง กลิ่นกายของโซเฟียเหมือนกลิ่นดอกไม้ป่าที่พยายามจะมีชีวิตอยู่ให้ผ่านหน้าแล้งเพื่อรอฝน มันเป็นกลิ่นหอมจาง หากจับใจ ชวนให้ใหลหลง โซเฟียเชยใบหน้าขึ้นเล็กน้อย เปิดซอกคอแล้วพริ้มดวงตารับสัมผัสจากเขา เธอก็ไม่อาจปฏิเสธตัวเองอีกต่อไปว่าเธอเองก็คิดถึงเขา ปริ่มปานจะขาดใจ ในรอยจูบนั้น ริมฝีปากและปลายลิ้นของเธอสัมผัสได้ถึงรสเหงื่อเค็มของคนเดินทางมาไกล หากในอารมณ์รอคอยของผู้หญิงที่รักร้างห่างหายไปนาน กลิ่นเหงื่อกลิ่นกายของบุรุษเพศ ก็ซ่านแรงเข้าไปในกวนตะกอนปรารถนาที่ตกผลึกอยู่นาน รูป รส กลิ่น เสียง และทุกๆอย่างที่เป็นเขา สามารถกระตุ้นเร้าความรู้สึกของเธอขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด เดลรั้งเสื้อคอปาดของเธอให้ร่นลงต่ำ ถากไถใบหน้าใบไปตามเนินทรวงสล้าง ฝังจมูกลงไปตามความเนียนขาวของเต้าทรวงที่แลเห็นเส้นเลือดสีเขียวกระจายเป็นสายอยู่ใต้ผิวเนื้ออ่อนๆ “อย่าเดล…ไม่อยากให้ซาบรีน่าเข้ามาเห็น” เธอห้ามเขา ห่วงความรู้สึกของลูกสาว แม้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ไม่ใช่ครั้งแรกระหว่างเธอกับเขา ทว่าโซเฟียก็บ่ายเบี่ยงเบาๆ ที่ขัดขืน ไม่ใช่เพราะรังเกียจเขา แต่ห่วงว่าซาบรีน่าอาจจะผลีผลามเข้ามาเมื่อไรก็ได้ “อย่าห่วง…รับรองว่าไม่มีใครเห็น” เขากล่าวให้เธอวางใจ น้ำเสียงของเดลเต็มไปด้วยอาการใคร่กระหายในตัวเธอ ไม่ต่างอะไรกับม้าที่กำลังกระหายหญ้าและน้ำอยู่ภายนอก เขาก้มกระซิบเบาๆจนริมฝีปากชิดใบหู สูดความผุดผาดที่ลำคอและลาดไหล่ ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความคิดถึงและโหยหา ไม่น่าเชื่อว่ากลิ่นเหงื่ออ่อนจาง จากไรผมที่หลังท้ายทอยของผู้หญิงที่เพิ่งง่วนงุ่นอยู่กับงานครัว จะทำให้อารมณ์ของเดลเตลิดเลยไปนึกถึงกลิ่นอื่น ในหลืบรื้นอับลับ ที่เคยทำให้เขาลุ่มหลงตลอดมา เสื้อคอปาดที่ลึกและกว้างของโซเฟีย ทำให้เดลเกลือกใบหน้าลงตามแอ่งอุ่นตรงรอยยวบยุบของเนินกระดูก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more