3
1135 Words
มะลินั่งมองแว่นสายตาที่แจฮุนให้มาแล้วยิ้มเล็กยิ้มน้อยใหญ่จนเพื่อนสาวถาม
"เมาแล้วเรอะ มองแว่นแล้วนั่งยิ้ม" โจวน่า เพื่อนสาวลูกครึ่งอิตาลีเดินมานั่งถามหลังจากเต้นเสร็จ
"เจอผู้ชายในสเปคแล้วสร่างทันทีเลยต่างหาก"
"ตายแล้ววว~ บอกบุญหน่อยจ่ะคนไหนน~"
"หายไปแล้ว"
"โห่"
แล้วจากนั้นเจฟฟ์หนุ่มหล่อลูกครึ่งสุดฮอตผู้เป็นถึงเจ้าของผับดังแห่งนี้และเจ้าของโรงแรมรีสอร์ททั่งประเทศแถมยังมีตำแหน่งมากมายในวงการอสังหาริมทรัพย์รวมถึงตำแหน่งที่ปรึกษาอธิการบดีในมหาวิทยาลัยของพวกเธออีก ..เขาก็เดินเข้ามาขอร่วมชนแก้วกันสาวๆด้วยก่อนจะพาชิชาเพื่อนสาวออกไปไหนไม่รู้
"เฮ้อออ~ ฉันขอไปสูดอากาศข้างนอกก่อนนะ" มะลิบอกลิลลี่กับโจวน่า
คราวนี้เธอเรียกบอดี้การ์ดพี่เบิ้มประจำโต๊ะเดินตามหลังด้วยเพราะกลัวไปผู้ชายนิสัยเสียคนนั้นลากไปอีก พอเดินออกมานอกร้านริมตึกมะลิหยิบพอดรสสตอเบอร์รี่ขึ้นมาดูดพ่นควันหอมฉุย พวกเขาก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะวิวาทกันจากด้านหลัง บอดี้การ์ดคนนั้นจึงสั่งห้ามมะลิให้ตามไป เขารีบวิ่งไปดูเหมือนเห็นคุณแจฮุนกำลังถูกชายคู่กรณีดักไว้ บอดี้การ์ดพี่เบิ้มจึงไปห้ามมันและซ้อมจนน่วมมะลิก็วิ่งตามไปดูเขาที่นั่งทิ้งตัวพิงกำแพงอยู่
"คุณแจฮุน!!"
"คุณมะลิ"
ท่าทางของเขาดูเหมือนจะได้หมัดมานึงดอกเพราะมุมปากแอบมีเลือดซิบๆ มะลิรีบช้อนใบหน้าหล่อขึ้นมาดูด้วยเป็นห่วง เขาเผลอจ้องมองใบหน้าสาวหมวยเชื้อไทยแท้ที่กำลังสำรวจอย่างไม่วางตา
"คุณโดนต่อยนิ!"
"นิดหน่อย"
มะลิลุกออกไปดูสภาพไอ้ผู้ชายคนนั้น พี่เบิ้มหิ้วเขาขึ้นมาอย่างง่ายดายสภาพเขาตอนนี้เละเทะจนไม่เหลือเค้าโครงเดิมของหน้าชั่วนั่น
"คุณลุกไหวมั้ยคะ...มีอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมั้ยคะพี่" มะลิกันไปถามพี่เบิ้ม
"มีครับ เดี๋ยวผมให้คนพาไปห้องพักและหยิบกล่องปฐมพยาบาลให้ครับ เชิญทางนี้"
พี่เบิ้มกวักมือเรียกเพื่อนบอดี้การ์ดให้นำพาพวกเขาไปห้องรับรอง
ห้องวีไอพีห้องใหญ่โซฟารูปตัวแอล มีเคาน์เตอร์บาร์ชงเครื่องดื่มโทรทัศน์จอใหญ่มีห้องน้ำในตัว มะลิพยุงแจฮุนเข้ามานั่ง บอดี้การ์ดนำกล่องปฐมพยาบาลมาให้เธอ มะลิจัดแจงเอาสำลีชุบน้ำเกลือทำความสะอาดแผลอย่างชำนาญก่อนจะหยิบแอลกอฮอลเช็ดรอบแผลและตามด้วยยาแดง ขณะที่เธอกำลังตั้งใจอยู่นั้นสายตาของชายหนุ่มเพ่งมองเธอไม่ละสายตาจนสายตาทั้งคู่บรรจบกัน
"เสร็จแล้วค่ะ -//-" เธอหลบสายตาหันไปเก็บอุปกรณ์ใส่กล่องเก็บดั้งเดิม
"คุณมะลิมือดีเบานะครับ ทำแผลไม่เจ็บเลย" เขาเอ่ย
"ฉันทำให้หลานบ่อยน่ะค่ะ"
"ดีจัง" เขามองเธอแล้วยิ้มให้ตาเป็นสระอิแอบทำใจหวั่นไหว "แว่นนี้ดูเข้ากับคุณดีนะ"
/หยุดนะไอ้เจ้าตาขีดดดด~~/
.
.
"มะลิ!"
ชิชาเปิดประตูโผงเข้ามาห้องพักสำรองชั้นสองมุมลึกสุดของร้าน เธอเห็นเพื่อนสาวมะลิอยู่กับผู้ชายเกาหลีคนนึงที่ดูคุ้นตา
"ยัยเพื่อนนน ฮืออออ~"
มะลิแทบจะปล่อยโฮเดินเข้ามากอดเธอไว้ แต่ชิชาก็ยังไม่วางสายตาจากบุรุษตรงหน้า
"นะ นั้น..แจฮุน?! O_O"
ชิชามองคนตรงหน้าอย่างตกตะลึง โดยปัดมือเพื่อนออกแล้วจะกรี๊ดออกมาดีที่เธอรีบใช้มือสองข้างปิดปากตัวเองทัน
"เอ้ะ.. แกรู้จักเขาหรอ?"
มะลิถาม แต่เห็นท่าทางแบบนั้นจากชิชา ก็เริ่มรู้สึกเอ้ะๆในใจมาบ้าง ดูคุ้นๆแต่ก็คิดไม่ตกสักทีว่าเคยเห็นหรือรู้จักเขาจากที่ไหนมาก่อน
"แจฮุน วง BFX ไง!"
ชิชาดึงเพื่อนมากระซิบข้างหู เพราะไม่อยากทำตัวเองดูกระโตกกระตากไปมากกว่านี้
"ไอดอลเกาหลีที่ช่วงนี้มีคนกรี๊ดเยอะๆอะหรอ"
"เออ!"
ระหว่างทั้งสองเพื่อนสาวยืนกระซิบกระซาบอยู่ เจฟฟ์ก็เดินตามเข้ามา ก้มโค้งขอโทษแจฮุนแบบวัฒนธรรมเกาหลีทันที
"ผมต้องขอโทษอย่างสุดซึ้งที่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายเช่นนี้"
"ไม่เป็นไรครับ ผมอาจเผลอไปพาลใส่เขาเอง"
"ทางเราไม่ได้นิ่งนอนใจจัดการผู้ชายคนนั้นและจะดำเนินการตามกฎหมายอย่างถึงที่สุด และจะรับผิดชอบค่าเสียหายและค่าทำขวัญให้กับคุณ เรียกร้องจำนวนเงินตามต้องการได้เลยครับ"
บุรุษทั้งสองสนทนาด้วยภาษาอังกฤษอย่างจริงจัง ส่วนสาวๆก็ทำได้เพียงยืนเงียบหลบมุมห้องมองพวกเขาเพราะไม่กล้าขยับในสถานการณ์ที่จริงจังแบบนี้
"ขอบคุณมากครับ ส่วนค่าทำขวัญอย่าถามผมเลย ถามคุณผู้หญิงคนนั้นดีกว่า เธอถูกเขาเหยียดหยามและพยายามทำร้ายร่างกาย" แจฮุนพยักหน้าส่งบอกให้เจฟฟ์หันมองตาม มะลิที่รับรู้ถึงสายตาก็รีบโบกมือปฏิเสธทันที
"ไม่รับไม่เอาไม่เจ็บปวดอะไรทั้งนั้นค่ะ!..แค่หนูกับคุณแจฮุนไม่เจ็บตัวก็ดีมากแล้ว จัดการไอ้คนนั้นตามที่อาจารย์เจฟฟ์ว่าเถอะค่ะ"
"เธอแน่ใจนะ....งั้นคุณแจฮุนไปพักที่โรงแรมก่อนเถอะครับ ผมแจ้งคุณคิมเรียบร้อยเขากำลังเตรียมรถให้ ส่วนพวกเพื่อนคุณขออยู่ต่ออีกสักพัก"
"ขอบคุณครับ"
"ฉันว่าจะขอกลับก่อนเหมือนกัน" มะลิหันมาบอกชิชา
"งั้นฉันไปตามยัยโจวกับลิลลี่ก่อนนะ กลับด้วยกันทั้งหมดดีกว่า"
แล้วชิชากับเจฟฟ์ก็เดินออกจากห้องไป มะลิมองหน้าเขาอย่างเลิกลั่กทำตัวไม่ถูกเพราะเขาคือไอดอลชื่อดังเลยนะ! แถมยังใกล้ชิดสนิทสนมอีก เธอคิดว่าไม่นานต้องมีพวกแฟนคลับล่าหัวแน่ๆ
"ฉันขอโทษนะคะที่ไม่รู้ว่าคุณแจฮุนเป็นไอดอลวง BFX ...ฉันจะระวังตัวกว่านี้ค่ะ!" ลิลลี่รีบโค้งตัว
"ไม่เป็นไรครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษและขอบคุณคุณมะลิที่อุตส่าทำแผลให้"
เขาพูดเสร็จก็สวมแมสปิดใบหน้าไว้คงเป็นเพราะต้องออกจากร้านกลัวคนจำได้ และเดินมาคว้ามือเธอไว้ทำใจเต้นรัวใหญ่
"ผมขอตอบแทนด้วยการไปส่งคุณได้มั้ยครับ☺️"
/ผู้ชายเกาหลีนี่มันถึงเนื้อถึงตัวไวเหรอเนี่ย!/
"เอ่อ...ไม่ดีมั้งคะ แหะๆ"
ใจนึงก็อยากสะบัดเล่นตัวแต่ใจนึงปล่อยเลยเถิดก็ดีเหมือนกัน โอกาสเอ็กซ์คลูซีฟแบบนี้ยิ่งว่าพวกงานไฮทัชอะไรนั่นอีก!
"ดีสิ....ดีสำหรับผม ☺️"
- Writer
