บทที่ 4 ฝากรอยรัก (2)
1148 Words
"อึก!..อ๊ะ"
คิมหันต์กระแทกแก่นกายแข็งเข้ามาอีกครั้งแล้วถอดออกอย่างรวดเร็ว
"อ๊ะ!"
อัณณิการ้องออกมาเพราะถูกขัดใจ
เขาจับร่างเล็กที่เบาหวิวนั้นคว่ำลง แล้วกระแทกเข้าไปอีกครั้ง
ตับ ตับ ตับ
เตียงน้อยสั่นตามแรงขยับของคนทั้งคู่ มันไม่อาจจะรับน้ำหนักของคนสองคนที่กระหน่ำโยกเข้าหากันไม่ได้
คิมหันต์ลงจากเตียงแล้วอุ้มคนร่างเล็กมายังขอบเตียง โดยที่ทั้งสองยังคงรวมร่างกันไม่แยกจาก
"อะ..อะ"
เสียงหอบหายใจและครางกระเส่ามาเป็นระยะที่คิมหันต์ขยับกาย
"ปลดปล่อยมันออกมาคุณ"
เขากระเด้ง ขยับร่างกายอีกครั้ง
"อะ..คุณ..คิม..ฉันเสียวเหลือเกิน"
"ของคุณมันรัดผมจวนผมจะแตกอีกแล้ว"
ตับ ตับ ตับ
คิมหันต์กระแทกอีกสองสามครั้ง ซึ่งครั้งนี้เขาลืมตัวกระแทกมิดลำและรวดเร็วด้วยอารมณ์ดิบและเถื่อน หรือความหื่นกระหาย ตอนนี้เขาก็ไม่แน่ใจแล้วว่ามันคือฤทธิ์ยาที่เขาถูกวางหรือสาวร่างบางปลุกความกำหนัดของเขากันแน่
"อะ..ฉัน..จะ..จุก"
"อ๊า...อ๊ากก"
คิมหันต์เพิ่มความเร็วและกระแทกไปมิดด้ามอีกครั้ง เขากดแช่มันไว้ปล่อยน้ำอุ่นเข้าไปอีกครั้งและถอดมันออกมา
น้ำขาวขุ่นไหลออกมาจากกายสาว ร่างบางที่เหนื่อยอ่อนเผลอหลับไปในที่สุด
คิมหันต์ให้เธอพักแค่ชั่วโมงเดียวและเริ่มลักหลับอีกครั้ง จนถึงตีสาม
"อัณ!! ทำไมสภาพแก"
กอไผ่เห็นเพื่อนสาวยืนอยู่หน้าประตูบ้าน สภาพของอัณณิกาในตอนนี้ หน้าเธอซีดขาว ดวงตาบวมเป่งที่ผ่านจากการร้องไห้มาอย่างหนัก
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ เข้าบ้านฉันก่อน"
กอไผ่เห็นเพื่อนเอาแต่ร้องไห้ เลยพาเพื่อนเข้าไปในบ้าน ดีนะที่วันนี้เธออยู่บ้านคนเดียว
อัณณิการ้องไห้อย่างหนักอีกครั้งเมื่อถึงห้องนอนของเพื่อนสนิทจนเผลอหลับไป โดยมีกอไผ่ที่นั่งอยู่เคียงข้างไม่ห่าง เธอรู้ดีที่สุดว่าหากอัณณิกาไม่ปริปากบอกอะไร ง้างปากเธอเท่าไหร่ก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี
กอไผ่เห็นเพื่อนสวมชุดมิดชิดมากวันนี้ ซึ่งอากาศก็ร้อนซะเหลือเกิน เธอปรับอุณหภูมิแอร์ในห้องรีบเตรียมชุดใหม่ให้เพื่อนสนิทเพื่อจะเปลี่ยนให้
"อะ..อย่านะ!"
อัณณิกา สะดุ้งตกใจตื่นปัดมือของกอไผ่ออกทันที จนนึกขึ้นได้ว่าเธออยู่บ้านเพื่อน
"อัณขอโทษ"
"ไม่เป็นไร อัณเป็นอะไรแบบนี้ฉันเป็นห่วงนะ"
"..."
"งั้นแกอยู่นี่ก่อนนะ..เดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน"
เมื่อเห็นเพื่อนไม่ยอมบอกอะไร กอไผ่จึงเปลี่ยนเรื่อง อัณณิกาจึงพยักหน้าเป็นคำตอบเพียงแค่นั้น
หลังจากเพื่อนสนิทลงไป อัณณิการีบเดินเข้าห้องน้ำ ส่องกระจกมองตัวเองและคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเอง รอยที่เขาฝากไว้มันเต็มตัวไปหมด เธอได้แต่ยืนบีบแขนตัวเองจนเป็นรอยจิกเล็บลงบนหลังมือตัวเอง สะบัดหัวพยายามลืมมัน แต่ยิ่งคิดในหัวก็มีแต่ภาพที่ตัวเองสมยอมเขาไปหมด เธอพยายามตั้งสติเพื่อแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าให้ได้ก่อน
"อัณ"
เสียงกอไผ่เรียกอยู่หน้าห้องน้ำทำให้อัณณิกาได้สติ
"ไผ่ ฉันขอออกไปซื้อผ้าอนามัยหน่อยนะ"
อัณณิกาเปิดประตูห้องน้ำออกมารีบเดินไปถือกระเป๋าใบเล็กตัวเองแต่ถูกเพื่อนสนิทขัดไว้ก่อน
"ของฉันก็มี"
"ฉันใช้คนละยี่ห้อกับไผ่นิ"
"เฮ้ยเดี๋ยว..ละกับข้าว"
"เดี๋ยวฉันกลับมาแป๊บเดียว"
คิมหันต์งัวเงียตื่นนึกถึงคนร่างเล็กขึ้นมา เขาจึงพลิกตัวจะเข้าไปจะสวมกอดร่างบางนั้นแต่กลับพบกับความว่างเปล่า มีเพียงรอยคราบรักป่นเลือดไว้บนเตียงไว้ดูต่างหน้าเพียงเท่านั้น
เขามองไปรอบๆห้องเล็กพบเพียงความว่างเปล่า ข้าวของถูกจัดลงกล่องเหมือนเธอกำลังจะเตรียมย้ายของออกห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"นายครับ"
เทวาเลขาคนสนิทเคาะห้องเรียกผู้เป็นนาย
"นี่โทรศัพท์กับนาฬิกานายครับ"
เมื่อคิมหันต์เปิดประตูห้องออกมา เทวายื่นโทรศัพท์กับนาฬิกาหรูที่ถูกขโมยไปได้ สายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับมีจำนวนกว่า 50 สาย ส่วนใหญ่เป็นพ่อของเขา
เขาโทรกลับหาพ่อทันที..สักพักปลายสายก็รับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"แกรีบกลับมาที่บ้านด่วนเลย..เมื่อคืนแกทำอะไรไว้! ไอ่คิม!"
ปลายสายพูดเสร็จก็วางสายใส่เขาทันทีโดยที่ไม่รอคำอธิบาย
"นายรอเจ้าของห้องอยู่ตรงนี้นะ ถ้าเธอกลับมาให้พามาพบฉันด่วนที่สุด"
"ครับ"
เทวาทำตามคำสั่ง แต่เขานั่งรออยู่หน้าห้องตั้งครึ่งค่อนวันแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววที่เจ้าของห้องจะกลับมา
อัณณิกา ย้อนกลับมาที่หออีกครั้ง เธอเห็นชายใส่สูทสีดำคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าห้องของตนจึงกดโทรศัพท์หากอไผ่ทันที
"ไผ่ ช่วยฉันขนของที่หอหน่อยซิ เจอกันที่ภัตตาคารก่อนนะ"
อัณณิกาโทรหาเพื่อนสนิทและกดหามอเตอร์ไซค์วินคันประจำมารับ
"น้องอัณจะย้ายหอหรือครับ"
"ใช่ค่ะ แต่ตอนนี้มีใครไม่รู้ยืนอยู่หน้าห้อง รบกวนพี่วินเข้าไปเอาเอกสารซองสีน้ำตาลบนชั้นวางรองเท้าในห้องให้หน่อยได้ไหมคะ"
"ได้ซิ"
วิน วินมอเตอร์ไซค์หนุ่มลงจากรถแล้วก้าวเท้าตรงไปที่ห้อง เขาเปิดประตูออกแล้วรีบหยิบซองเอกสารออกห้อง โดยไม่ลืมยิ้มให้เทวาอย่างกวนๆ
"นี่ห้องคุณหรือครับ"
"ไม่ใช่ครับ..เขาให้ผมมาเอาของ"
วินล็อกห้องแล้ววิ่งไปหาอัณณิกาที่ยืนรอปากทางเข้าหอเธอรีบขึ้นควบรถใส่หมวกกันน็อกทันที
แชะ แชะ
เทวารีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย แล้วรีบขึ้นรถขับตามเธอออกไป แต่ก็คลาดสายตาจากเธอจนได้
"เดี๋ยวแวะร้านขายยาให้อัณหน่อยนะคะ อัณไม่ค่อยสบาย"
อัณบอกวิน ก่อนจะถึงภัตตาคารจะมีร้านขายยาอยู่ร้านหนึ่ง
"เอ่อ..ขอซื้อยาคุมฉุกเฉินค่ะ"
"เคยทานหรือยังคะ"
"ยังค่ะ"
"กินหลังมีเพศสัมพันธ์ภายใน 72 ชั่วโมง เม็ดที่ 2 ห่างกัน 12 ชั่วโมงนะคะ"
เภสัชกรหญิงจ่ายยาและใส่ถุง อัณณิกาชำระเงินเก็บยาใส่ในกระเป๋ามิดชิดรีบเดินออกจากร้านขายยา เธอจะแกะยาทานเลยแต่กลัวคนที่ยื่นเฝ้าหน้าห้องตามมาจนเจอ เลยรีบไปหากอไผ่ที่ภัตตาคารก่อน
*****
- Writer
