อยู่ๆ อัณณิกาก็หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งเหมือนคนเป็นไข้คิมหันต์สังเกตเห็นเธอมองลูกชายของเขาอยู่ ซึ่งมันกำลังตุงออกเติบโตกำลังได้ที่และอยากโผล่ออกมาทักทายเธอจะแย่แล้ว
"ต่อไหมคุณมันอยากลำลึกความหลัง"
"หื่นกาม!!"
อัณณิกากระชับเสื้อแน่นขึ้นเบือนหน้าหนี
คิมหันต์หัวเราะในลำคอแล้วลากเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งมานั่ง
"เอาละเรามาคุยกันดีกว่านะ"
"..."
"ผมต้องการจดทะเบียนเป็นพ่อของลูกอย่างสมบูรณ์"
"..."
"คุณกับลูกต้องย้ายเข้าบ้านผม"
"ไม่! ฉันยอมให้คุณเป็นพ่อของลูกฉันได้ เพื่อซัมเมอร์หรอกนะ อย่าคิดเข้าข้างตัวเองเชียว"
อัณณิกาเห็นคิมหันต์ยิ้มมุมปาก จึงพูดขัดเขา
"ฉันไม่ไปอยู่ที่นั่นหรอกนะ"
"ผมนึกแล้วว่าคุณต้องไม่ยอม"
"จะให้ฉันเข้าไปอยู่ในฐานะอะไรละ!"
อัณณิกาเผลอถามออกไป เธอใจเต้นแรงกับคำถามที่ถามออกไปเช่นกันอีกใจหนึ่งก็กลัวกับคำตอบนั้นด้วย
"แม่ของลูกผม"
ใจกระตุกเล็กน้อยกับคำตอบ นี่เธอกำลังคา
