บทที่ 1 เอมี่โคโยตี้จำเป็น
1210 Words
"วันนี้ลูกค้าเยอะมากเลยเนอะ..ฉันขี้เกียจจะแย่"
กอไผ่ ลูกสาวคนเล็กของร้านอาหารจีนชื่อดังบ่นอุบอิบ เนื่องจากวันนี้ที่ร้านอาหารรับจัดเลี้ยงงานบริษัทหลายแห่งเข้ามาพร้อมกัน
"ถ้าอยากได้ของอะไรแพงๆ ก็หัดทำงานเก็บเงินซะบ้าง!!"
เสียงเฮียหลงตะโกนด่าลูกสาวคนเล็กแบบไม่จริงจังนัก เขามักจะสอนลูกทุกคนเสมอว่าอยากได้อะไรงานหาเงินซื้อเอาเอง
"โหย ป๊าอะ!! หนูก็บ่นไปอย่างงั้นแหละน่า..จริงจังที่ไหนเนอะ อัณย่า"
กอไผ่หันไปถามสาวเสิร์ฟดีเด่นประจำร้าน หรือเพื่อนสนิทของเธอตั้งแต่ชั้นมัธยมต้น...อัณณิกา
"อะไรนะ"
อัณณิกาไม่ได้ตั้งใจฟังตั้งแต่แรก..เธอรีบจัดจานลงบนถาดเสิร์ฟเพื่อเข้าไปเสิร์ฟที่ห้อง VIP ห้องใหญ่
"ทำไมลื้อไม่หัดขยันเหมือนหนูอัณบ้างละ"
เซฟจีนชื่อดังเจ้าของร้านอาหารเอ่ยชม..เขาชอบเด็กสาวคนนี้ที่เอาการเอางานไม่เกียจคร้าน จนอยากให้มาเป็นสะใภ้คนโตเสียจริง
"เอาน่าเฮีย..ไผ่ก็ขยันแถมยังเรียนเก่งอีกด้วยนะคะ”
อัณณิกาขัดพ่อของเพื่อนรักแล้วหันไปยิ้มให้เพื่อนสาวเท่ที่ยื่นทำหน้าทะเล้นให้กับพ่อตัวเอง
"อัณย่าน่ารักเสมอเนอะ"
กอไผ่ขยิบตาแล้วส่งจูบให้อัณณิกาอย่างเล่นๆ
"อัณไปเสิร์ฟอาหารก่อนนะคะ"
อัณณิกาพูดเสร็จก็ยกอาหารใส่รถเข็นออกห้องอาหารไป ทิ้งเซฟกับผู้ช่วยเชฟฝึกหัดเย้าแหย่กันในห้องอาหารตามประสาพ่อลูกที่สนิทกัน
อัณ อัณณิกา หรือ ที่กอไผ่เพื่อนสนิทของเธอเรียกเธอว่าอัณย่า เด็กสาวที่กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่สมัยอยู่มัธยมต้น ป้าคือญาติผู้ใหญ่ที่เหลืออยู่ในชีวิต ตอนพ่อแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ป้าชวนเธอไปอยู่กับครอบครัวของป้าที่ฮังการี แต่อัณณิกาอยากอยู่ที่ประเทศไทยในบ้านหลังที่เคยมีพ่อแม่อยู่มากกว่า จึงขอใช้ชีวิตอยู่ที่นี้เพียงลำพัง..ป้าเห็นว่าเปลี่ยนใจหลานสาวไม่ได้ จึงอนุญาตให้อยู่ต่อและติดต่อมาหาบ่อยครั้ง
อัณณิกา อาศัยทำงานร้านอาหารจีนของพ่อเพื่อนสนิทมาตั้งแต่มัธยมต้น เพราะอยากเก็บเงินเรียนต่อมหาลัย เนื่องจากเงินประกันที่พ่อและแม่ทิ้งไว้ให้ ไม่สามารถเรียนต่อได้จนจบ ครอบครัวของกอไผ่จึงมีพระคุณกับเธอมาก หากไม่มีครอบครัวนี้ เธอคงต้องลำบากมากกว่านี้แน่ สักวันเธอต้องมีโอกาสตอบแทนบุญคุณครอบครัวนี้อย่างแน่นอน เธอตั้งเป้าหมายไว้อย่างหนักแน่น
"อาหารมาแล้วค่ะ"
"เดี๋ยวผมเข้าไปเสิร์ฟเองครับ"
ชายสวมสูทดำ หน้าห้องบอกเมื่อเธอเข็นอาหารเข้ามาถึง
อัณณิกา นำรถเข็นจอดทิ้งไว้หน้าห้อง VIP แล้วเดินออกมา ส่วนใหญ่ห้องนี้จะมีคนใหญ่คนโตมาจอง เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะไม่ได้เข้าไปเสิร์ฟอาหารในห้องนี้นัก
ภายในห้อง VIP ของร้านอาหารจีน
"อายินดีนะ ที่ได้ทำธุรกิจร่วมกัน"
"ผมก็ยินดีเช่นกันครับ"
สองนักธุรกิจต่างวัยต่างจับมือกัน หลังจากที่ทั้งคู่ตกลงเซ็นลงนามทำสัญญาธุรกิจร่วมกัน
"คิมหันต์ จะกลับเลยไหมจ๊ะ"
รสริน ภรรยาของกำพลเพื่อนร่วมเรียนของพ่อที่เขาเพิ่งตกลงทำธุรกิจด้วยเอ่ยถาม
คุณรสริสต้องการจะยกลูกสาวของเธอให้เขาอย่างออกนอกหน้า มีหรือเขาจะไม่รู้
"ครับ"
เขาต้องตกลงรับปากเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทต่อผู้ใหญ่
"จะสะดวกไหมถ้าอาฝากน้องกลับบ้านด้วย พอดีอาต้องเดินทางต่อ หากแวะไปส่งเฟียที่บ้านสงสัยได้ตกเครื่องพอดี"
นั้นไง..ว่าแล้ว
คิมหันต์คิดอยู่ในใจและก็พยักหน้ารับให้โซเฟีย ลูกสาวของคุณรสริน..ซึ่งเธอก็ยิ้มรับเขาอยู่ก่อนหน้าแล้ว
เมื่อกำพลและรสรินขึ้นรถกลับ คิมหันต์จึงสั่งลูกน้องเลิกงานและกลับบ้าน ส่วนเขาสั่งให้ลูกน้องทิ้งรถไว้ให้เขาเพื่อไปส่งโซเฟียกลับบ้านและไปทำธุระต่อ นั้นก็คือไปเที่ยวต่อกับกลุ่มเพื่อน
"พี่คิม จะไปเที่ยวต่อหรือคะ"
"เรียกฉันว่าคิมหันต์ เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น"
"แหม แล้วอยากสนิทไหมคะ"
โซเฟียเกาะแขนของคนข้างๆแน่นไม่ลืมที่จะใส่จริตจะก้านดันหน้าอกใหญ่ของตัวเองที่ทำขึ้นมาด้วยมือหมอ เธอยอมลงทุนเจ็บและยอมทุ่มเงินไปทำมามูลค่าหลายล้านบาท ซึ่งตอนนี้มันกำลังทำหน้าที่ของมันด้วยการเบียดเข้ากับแขนของคิมหันต์อย่างภูมิใจในอกตูมๆของเธอ
"ช่วยเอาแขนและนมบูดๆของเธอออกไป ถ้าไม่อยากตายคู่!"
คิมหันต์เอ่ยพร้อมเหยียบคันเร่งให้รถวิ่งไวมากกว่าเดิม
"บายค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ"
อัณณิกาโบกมือลาเพื่อนร่วมงานเก็บของแล้วเดินออกหลังร้าน
"อัณย่า วันนี้แกจะไปทำงานที่นั่นอีกแล้วเหรอ..ไหนบอกฉันว่าลาออกแล้วไง"
"วันนี้วันสุดท้ายแล้วไผ่ เอ่อ..ฉันเก็บของที่ห้องเสร็จแล้วนะ วันพรุ่งนี้เธอไปช่วยฉันขนของออกหอหน่อยนะ"
"จ้าๆ ระวังตัวด้วยนะแก"
อัณณิกาโบกมือลาเพื่อนสนิท นั่งวินมอเตอร์ไซค์คันประจำเพื่อไปทำงานต่ออีกที่
ผับ xXx
"อัณ ช่วยเจ๊หน่อยนะไหนๆ ก็ทำงานวันนี้วันสุดท้ายแล้วเดี๋ยวเจ๊กันพวกหื่นกามให้เองนะ"
เจ๊ซูหัวหน้าโคโยตี้อ้อนวอนอัณณิกา เนื่องจากวันนี้โคโยตี้อีกคนเกิดชิ่งงานไปกับแขก ทำให้ขาดนักเต้นไปหนึ่งคน เจ๊ซูเลยต้องมาขอร้องให้เด็กหลังบาร์เหล้าอย่างเธอขึ้นแทน
"ไม่ดีกว่าค่ะเจ๊ซู"
"เจ๊ขอให้อัณเต้นอย่างเดียวไม่ลงเวทีไม่รับอะไรจากแขก บนเวทีอย่างเดียวนะ นะ กลางๆเวทีเลยก็ได้"
"ก็ได้ค่ะ"
อัณณิการับทำอย่างใจอ่อน เธอไม่น่าให้เจ๊ซูรู้เลยว่าเธอเคยรับงานเสริมเป็นแดนเซอร์ตอนสมัยที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย
ตอนนี้อัณณิกาอยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวตัวสั้นเน้นทรวงอกกับกางเกงยีนเอวสูงขาสั้นที่เรียกได้ว่าสั้นเสมอหู ยืนบิดตัวไปมาอยู่ตรงข้างเวที
"โคตรโป๊!! เลยเจ๊"
อัณณิการ้องเสียงหลงและเรียกสาวสองตรงหน้าเสียงอ่อน
พอจะเปลี่ยนใจไม่ขึ้นเวทีแต่เสียงของดีเจก็ประกาศขึ้นมาซะก่อน
เชิญพบกับนักเต้นโคโยตี้เย้ายวนอารมณ์ได้เลยคร้าบ~~~วู้ๆ
สิ้นเสียงดีเจประกาศ โคโยตี้ที่เหลือขึ้นเวทีไปโซนหน้า
วันนี้เราเปลี่ยนการแสดงนิดหน่อย..พบกับน้องเอมี่นักเต้นหน้าใหม่ วันนี้เธอจะโชว์เต้นรูดเสา เสา เสา
ดีเจประกาศอีกครั้ง
"เอมี่? /เอาน่าขึ้นไปเลยจ้ะ"
เจ๊ซูดันหลังให้อัณณิกาออกไปเต้น เจ๊ให้เต้นกลางเวทีคนเดียวและห่างขอบเวทีก็จริง....แต่....ให้เต้นรูดเสาเนี่ยนะ!!!!
*****
- Writer
