อัณณิกาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เธอไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่แล้วร่างกายของเธอยังเปลือยเปล่าอยู่เหมือนเดิม
ด้วยความเป็นห่วงลูกชาย อัณณิกาจึงรีบลุกไปเขาห้องน้ำเพื่อชำระกายโดยไม่ลืมถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าของคิมหันต์
"คงเป็นคนขาดความรักซินะ ถึงได้หื่นกาม กระหายขนาดนั้น"
ในตู้เสื้อผ้าที่อัณณิกาเปิดออกมาพบกับถุงยางจำนวนหลายกล่องและวางไว้เป็นโหลอยู่ข้างใน
"เดี๋ยวนะ!"
อัณณิกานึกถึงประโยคที่ให้เขาป้องกัน แต่ถูกเขาปฏิเสธว่าไม่มี แต่สิ่งที่เธอกำลังเห็นอยู่เรียกได้เลยว่าร้านค้า
อิตาบ้านี่!! ข้างในก่นด่าเขาแต่คิดถึงเรื่องนั้นก็หน้าแดงขึ้นมา เธอสมยอมเขา..แต่ก็ดันมานอนร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเหมือนเสียตัวครั้งแรก..น่าอายชะมัด
อัณณิกาส่ายหน้าไปมาคนเดียวแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป
"ม่ามี๊ละครับ"
"ให้ม่ามี๊พักผ่อนดีกว่านะครับ..วันนี้ให้แด๊ดดี๊พาเข้านอนนะครับ"
"ไม่เอาจาเอาม่ามี๊..มะ.
