จอมเวทย์มหากาฬ

ตอนที่ ๑ เหตุการณ์เมื่อหลายสิบปีก่อน เวลานั้นหลวงตาสายยุติการธุดงค์ของวันนั้นลง เมื่อเห็นว่าพระอาทิตย์คล้อยต่ำลงเต็มที ท่านเงยหน้าขึ้นมองต้นเต็งที่ยืนต้นสูงตรงหน้า แล้วปลดสัมภาระลงกองกับพื้น ยอดลูกศิษย์ที่ติดสอยห้อยตามมารีบเข้าไปจัดการรับช่วงต่อจากภิกษุผู้เป็นพระอาจารย์ “ข้าจะปักกลดที่นี่...” ชัยภูมิเหมาะสม ป่าทั้งผืนวิเวกสงบเงียบ ใกล้กันเป็นปล่องถ้ำ แทรกเข้าสู่ดงหินผา ไม่รู้ว่าภายในถ้ำลึกเท่าไร แต่ไม่เป็นไร ยังมีเวลาอีกมากกว่าจะพ้นวาระแห่งการธุดงค์ สถานที่แห่งนี้ย่อมจะต้องถูกสำรวจด้วยพระคุณเจ้า “เสร็จแล้วก็ก่อไฟต้มน้ำเลยนะยอด” ยอดเป็นเด็กหนุ่มวัยประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปี ครอบครัวฝากฝังไว้กับวัดกับหลวงตาสายตั้งแต่เล็ก หมายใจให้ศึกษาเรียนรู้ในพระธรรมคำสอน ให้หลวงตาอบร่ำพร่ำเพาะให้เป็นคนเต็มคน เพื่อว่าในอนาคตจะได้เจริญรอยแห่งพระพุทธศาสนาตามอย่างความตั้งใจของบิดาและมารดา เขารับคำของหลวงตา แล้วจัดแจงปัดกวาดสถานที่ ก่อนจะรีบไปหาฟืนหาไฟมาเตรียมเอาไว้เพื่อต้มน้ำ พอจัดแจงจนเรียบร้อย จึงขยับมานั่งตรงหน้าพระอาจารย์ที่นั่งขัดสมาธิหลับตานิ่ง “หลวงตาจะปฏิบัติกรรมฐานที่นี่สักกี่วันครับ” “เอ็งอยากรู้ไปทำไมรึไอ้ยอด...” ท่านยังคงหลับตา หากรับรู้ในคำถามของผู้ติดตาม “ผมจะได้จัดการหาฟืนแล้วถือปฏิบัติตามหลวงตาครับ” “หลายวันอยู่ เอ็งวางใจเถอะ เมื่อไรที่วาระกลับวัดมาถึง ข้าจะบอกล่วงหน้าเอง เอ็งไปจัดการในส่วนของเอ็งเถอะ” ยอดก้มลงกราบอย่างรู้หน้าที่ ก่อนจะไปจัดการในส่วนที่พักของตน ซึ่งอยู่ห่างจากจุดที่หลวงตาปักกลดอยู่เพียงไม่กี่ก้าว พอจัดการกับธุระของตนเรียบร้อยแล้ว จึงขยับไปนั่งที่หน้ากองไฟ ต้มน้ำแล้วหุงหาอาหารสำหรับตน ส่วนของหลวงตาท่านไม่นิยมฉันท์ แม้กระทั่งน้ำปานะก็อยู่ในบัญญัติข้อห้ามของผู้ทรงศีล เป็นหนึ่งในสองร้อยยี่สิบเจ็ดข้อของภิกษุ หลวงตาท่านฉันท์แค่มื้อเดียว นั่นคือมื้อเช้า แม้กระทั่งเพลท่านยังฉันท์แค่น้ำเท่านั้น ทิวเขาสูงใหญ่ บัดนี้เริ่มถูกเงาความมืดปกแผ่บ้างแล้ว ยามพระอาทิตย์เคลื่อนตกลงต่ำ บรรดานกหนูต่างโผบินกลับสู่รวงรัง เห็นหลวงตายังคงนั่งสมาธิ กำหนดลมหายใจเข้าออก ด้วยความที่ต้องการฝึกจิตกับหลวงตา และติดตามหลวงตาออกธุดงค์มาในครั้งนี้ ก็เพื่อที่จะฝึกฝนก่อนการมุ่งหน้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ ซึ่งยอดตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าเขาจะบวชให้กับบิดาและมารดา หากไม่มีอะไรผิดพลาดจะเริ่มเดินทางในพรรษาหน้านี้แล้ว เมื่อจิตใจตั้งมั่น เขานำข้อความคิดมาปรึกษาหลวงตาสาย ท่านจึงแนะนำและชักชวนให้ยอดติดตามออกธุดงค์ เพื่อฝึกฝนความหวาดกลัวภายใน และดำรงตามบทบาทหน้าที่ของพระสายปฏิบัติกรรมฐานอย่างพระอาจารย์มั่น ซึ่งหลวงตาสายถือว่าเป็นสายศิษย์ของพระอาจารย์มั่นอีกทีหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเป็นเรื่องที่ดี และเป็นเหตุแห่งการเริ่มต้นที่ดี ยอดจึงขออนุญาตบิดามารดาในการติดตามหลวงตาสาย เข้าป่ามาในวันนี้ ซึ่งทั้งสองผู้ให้กำเนิดเมื่อเห็นว่าเป็นเรื่องที่ดี จึงไม่ได้ขัดขวางสายทางบุญของบุตรแต่อย่างใด แม้ว่าจะยังไม่เคยเข้าป่ามาลึกขนาดนี้ แต่ด้วยพื้นฐานของชาวบ้านป่า ยอดจึงตระเตรียมข้าวของมาอย่างพรักพร้อม ความมืดล่วงหล่นลงปกคลุมพื้นที่ป่าแห่งนั้นอย่างเต็มตัว ในม่านความทะมึนสูงของพงไพร ได้ยินเสียงเสือขานร้องอยู่ไกลๆ หัวใจที่หวั่นไหวด้วยพึ่งพบเจอและสัมผัสจึงขนาดโอนไหวไปมาอย่างไม่รู้ตัว “วิธีขจัดความกลัวคือนั่งสมาธิ กำหนดรู้ซึ่งลมหายใจเข้าออก เสียงที่ได้ยิน กลิ่นที่รับรู้ เป็นแต่เพียงความอนิจจัง ไม่เที่ยงแท้ ไม่แน่นอน” เสียงจากหลวงตาดังขึ้นในความสลัวของไฟจากกอง ท่านนั่งอยู่หน้ากลด ซึ่งอยู่ห่างเพียงไม่ถึงเมตร ยอดเห็นดังนั้นแล้วจึงขยับตัวส่งฟืนเข้ากองไฟ แล้วนั่งขัดสมาธิ กระทำตามที่หลวงตาสายสั่งสอนอย่างเคร่งครัด เพียงไม่นานเขาจึงเข้าสู่สมาธิ ซึ่งยังแปลกใจไม่หายว่าเหตุใดถึงได้เข้าใจและกระทำได้อย่างรวดเร็ว ทั้งที่ไม่เคยมีพื้นฐานมาก่อน หลายต่อหลายครั้ง ด้วยชีวิตใกล้ชิดกับพระศาสนา บิดาเป็นมัคนายก (มัก-คะ-นา-ยก) มารดาเป็นอุบาสิกาผู้น้อมเอาบุญศีลบุญธรรมใส่เกล้าใส่หัว ชีวิตของยอดจึงหนีไม่พ้นจากแนวทางของพระพุทธศาสนา หลวงตาสายยังพูดเปรยๆ ว่ายอดมีบุญทางด้านนี้ ในอนาคตอาจได้เกี่ยวข้องกับพระศาสนา เป็นผู้สืบทอดเจตนารมณ์ของพระพุทธเจ้า และก็เป็นจริงดังนั้น เมื่อยอดมีจิตคิดอยากสืบทอดพระศาสนาให้ดำรงอยู่ต่อไป เขาปรึกษากับหลวงตาเรื่องบวชทดแทนคุณ แถมยังคิดอยากติดตามหลวงตาสายออกธุดงค์ในทุกๆ ปี ก่อนเข้าป่ามาหนนี้ ท่านสั่งสอนยอดแค่ไม่กี่อย่างต่อเรื่องการธุดงค์ หลักๆ คือเรื่องการเข้าสมาธิฝึกกรรมฐาน กำหนดลมหายใจเข้าออก เท่าเทียมกัน ในยามนี้ยอดทำได้อย่างมิต้องตักเตือนซ้ำสอง พอเข้าสมาธิได้ เสียงของสัตว์ป่าที่ดูน่ากลัว ความวิเวกที่เงียบเหงา ประกอบเหมือนมารร้ายที่จ้องจะตะครุบเหยื่อแล้วกัดกินอย่างเอร็ดอร่อยนั้น ก็พลันพ่ายแพ้หัวใจอันตั้งมั่นของยอดไปโดยปริยาย