นางฟ้าในอ้อมกอดมาเฟีย

Ep.19: ไม่รู้จะพูดยังไง

ภายในรถที่แล่นออกจากชายหาด บรรยากาศเงียบสนิทจนเหมือนเสียงคลื่นยังตามมาถึงตรงนี้ลินานั่งตัวเกร็งเล็ก ๆ มองชายหนุ่มข้างตัวที่ยังไม่ยอมพูดแม้แต่คำเดียว นับตั้งแต่วินาทีที่เขา คว้าแขนเธอออกจากกองถ่าย ราวกับแค่เห็นผู้ชายแตะตัวเธอ…ก็เพียงพอให้สติของเขาขาดเป็นเส้น ๆ

เอเดนนั่งนิ่งใบหน้าคมเรียบสนิทแต่ความเงียบของเขากลับดังกว่าเสียงตะโกนหลายเท่าแม้ปากเขาไม่พูด แต่มือใหญ่ที่จับมือเธออยู่ประสานแน่นจนแทบกลืนเข้าไปกับนิ้วของเธอไม่ยอมปล่อยเลยแม้เสี้ยววินาทีเดียว อุ่นร้อนจากฝ่ามือเขาซึมลึกถึงกระดูกของลินา ทำให้เธอไม่กล้าขยับแม้แต่ปลายเล็บ

ซีออนที่ขับรถด้านหน้า เหลือบมองกระจกหลังเป็นพัก ๆ เขาไม่กล้าปล่อยมุก ไม่กล้าขยับตัวแรงเพราะออร่าของเจ้านายตอนนี้เหมือนควันปืนหลังการลั่นไกเงียบ ร้อน อันตราย

รถเลี้ยวเข้าสู่โรงแรมหรูระดับไฮเอนด์ไม่ใช่รีสอร์ทที่ลินาพักกับกองถ่ายแต่เป็นสถานที่ที่เอเดนสั่งให้จัดการในไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลังเขาเห็นผู้ชายคนนั้นจับเอวเธอ

เมื่อรถหยุดสนิท เอเดนเปิดประตู แล้วยื่นมือมาดึงเธอออกจากรถแรงจับไม่ถึงกับทำเจ็บ แต่แน่นพอให้รู้ว่า เขาไม่อนุญาตให้เธออยู่ที่อื่นนอกจากใกล้เขาเดินผ่านล็อบบี้สวยหรูที่มีผู้คนหันมามองเป็นระยะ ลินากระซิบถามเบา ๆ

“คุณเอเดน เราไม่กลับที่พักเดิมเหรอคะ?? คือของฉันยัง...”

“เดี๋ยวให้คนไปเอามา”

น้ำเสียงห้วน สั้น และต่ำเหมือนกำลังควบคุมลมหายใจตัวเองไม่ให้หลุดแรงกว่านั้น ลินาเม้มปากแน่น เขาไม่ใช่คนพูดมาก แต่วันนี้เงียบผิดปกติ เงียบจนเธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองชัดเกินไปและทุกก้าวของเอเดน เร็วขึ้น ร้อนขึ้น หมือนกลัวอะไรบางอย่างจะหลุดมือไป

ภายในลิฟต์ เงียบกริบจนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของกันและกัน ลินาต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

“คุณเอเดน…โกรธหรือคะ??” เขาไม่ตอบ แต่แรงบีบที่มือเธอเพียงนิดเดียวกลับสื่อชัดเจนยิ่งกว่าคำใด ใช่… โกรธ

แต่ไม่กล้าพูดเพราะกลัวถ้าพูดออกไป… เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้

ลิฟต์ไต่ขึ้นช้า ๆ เงาสะท้อนบนผนังเผยให้เห็นร่างของเขาที่ขยับเข้ามาใกล้ทีละคืบราวกับยิ่งเงียบ เขาก็ยิ่งอยากจับเธอไว้แน่นขึ้นเมื่อประตูปิดสนิท เขาถอดแว่นกันแดดออกเผยดวงตาคมเข้มลึกที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่เขาไม่ปิดบังอีกต่อไป

ไม่ใช่แค่ความหึง ไม่ใช่แค่ความไม่พอใจ แต่เป็น…ความกลัว กลัวว่าอีกสามวันที่ทะเล เธอจะยิ้มให้คนอื่น กลัวว่าคนอื่นจะมองเธอแบบที่เขามอง กลัวว่าจะไม่มีสิทธิ์ดึงเธอออกมาแบบเมื่อครู่ ลินากลืนน้ำลาย หัวใจเต้นกระหน่ำ

เขาพาเธอเข้าไปในห้องสวีทกว้าง เมื่อประตูปิด เอเดนหันหลังให้เธอเหมือนกำลังตั้งหลักเงียบ สองวินาที สามวินาที แล้วเสียงต่ำลึกก็หลุดออกมาเหมือนถูกบังคับจากในอก

“เมื่อกี้ ฉันไม่ชอบเลย” ลินาเอียงคอ

“ไม่ชอบ เรื่องไหนคะ??” เอเดนหันกลับมา ดวงตาคู่เดิม แต่เข้มขึ้นจนแทบทำเธอหายใจไม่ออก

“ฉันไม่ชอบที่ผู้ชายคนอื่นแตะตัวเธอ” เสียงนั้นตรง จริง ไม่อ้อมค้อมแม้แต่นิดเดียว ลินายิ้มบาง

“พี่เขาเป็นทีมงานค่ะ แค่ช่วยจัดท่า ไม่มีอะไร...” เธอยังพูดไม่จบเอเดนก้าวเข้ามาจับมือเธออีกครั้งประสานแน่นกว่าเดิม แรงกว่าเดิม เหมือนเขาต้องการทวงพื้นที่ที่เขารู้สึกว่าเกือบเสียไป ไม่พูด ไม่อธิบาย ไม่แก้ตัว แต่ทุกอย่างในตัวเขากำลังตะโกนว่า เขาหึงเธอจนแทบคลั่ง

เอเดนยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเธอครู่หนึ่ง… สายตาคมเข้มที่มองมานั้นไม่ใช่แค่หึง ไม่ใช่แค่ไม่พอใจ แต่มันลึกกว่า หนักกว่า จนลินารู้สึกเหมือนลมหายใจถูกดึงออกจากอกทีละนิด เขามองเธอเหมือนต้องการให้เธอเป็นคนพูดอะไรสักอย่าง แต่ลินากลับพูดไม่ออก เอเดนก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว ลินาถอยไปโดยอัตโนมัติ เขาก้าวอีกก้าว ลินาถอยอีก หัวใจเต้นแรงจนได้ยินชัดในห้องเงียบ ๆ

จนกระทั่งแผ่นหลังของเธอสัมผัสกับผนังเย็น ๆ ลินาสะดุ้งเบา ๆ เอเดนยืนอยู่ตรงหน้าเธอในระยะอันตราย ระยะที่แค่เขาหายใจลมหายใจก็พัดร้อนเฉียดแก้มเธอ

“คะ... คุณเอเดน” เธอเรียกเสียงสั่นแต่เขาไม่ตอบ ไม่แม้แต่กะพริบตามือใหญ่ของเขายกขึ้นแตะแก้มเธอเบา ๆ แต่แรงกดนั้นมั่นคงราวกับต้องการยืนยันว่าเธออยู่ตรงนี้จริง ๆ ปลายนิ้วอุ่นลากผ่านผิวแก้มเธอช้า ๆ ทำให้ลินาสั่นวูบไปทั้งตัว

“ฉันพยายามจะใจเย็นแล้วนะ” เขาพูดเสียงต่ำและเบาเหมือนกำลังต่อสู้กับตัวเอง

“แต่พอเห็นผู้ชายคนอื่นแตะตัวเธอ” เขาค่อย ๆ โน้มตัวลงมาใกล้... ใกล้จนลินาต้องเงยหน้าขึ้นสบสายตาเขา “ฉันก็ห้ามตัวเองไม่อยู่”

ลมหายใจของเขาแนบชิดริมฝีปากเธอแผ่ว ๆ เธอรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบไปถึงปลายเท้า แล้วเอเดนก็จูบเธอ จูบที่ไม่ใช่แค่ความต้องการ ไม่ใช่แค่ความหึง แต่เป็นความรู้สึกทั้งหมดที่เขาเก็บไว้มาตลอดทั้งวัน

ริมฝีปากของเขาประกบกับของเธอด้วยความลึกซึ้ง อบอุ่น และร้อนแรง มือใหญ่ที่จับแก้มเธอเลื่อนลงมาประคองท้ายทอยกดเธอเข้าใกล้ขึ้นอีก เหมือนกลัวว่าเธอจะหนีหายไปถ้าปล่อยให้มีช่องว่างแม้แต่นิดเดียว

ลินารู้สึกขาอ่อน มือของเธอจับชายเสื้อเขาแน่นเพราะไม่รู้จะยึดอะไรไว้ เอเดนจูบเธอช้า ๆ แต่ดูดดื่มแฝงไปด้วยความร้อนแรงซ่อนอยู่ในทุกสัมผัส ทุกครั้งที่ริมฝีปากเขาขยับเหมือนเขาต้องการยืนยันว่า เธอเป็นของเขาและเขาจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องอีก

เมื่อเขาผละริมฝีปากออกเพียงเล็กน้อย หน้าผากของเขายังคงแนบกับของเธอเสียงหายใจทั้งคู่ปะปนกันจนแทบแยกไม่ออก เอเดนกระซิบเสียงแหบ ลึก จนหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ

“อย่าทำแบบนี้อีก ฉันหึง” แต่โทนเสียงของเขาไม่ใช่การบังคับมันคือการวิงวอนที่ถูกซ่อนอยู่หลังอารมณ์ร้อนแรงทั้งหมดนั้น

เอเดนยังคงแนบหน้าผากกับเธออยู่แบบนั้นลมหายใจของเขาหนักและร้อนจนลินารู้สึกได้ชัดผ่านผิวแก้มที่แดงจัด เธออยากจะตอบอะไรสักอย่างแต่หัวใจเต้นแรงจนแทบเปล่งเสียงไม่ออก

มือใหญ่ของเอเดนยังคงประคองท้ายทอยเธอไว้ ขณะที่อีกมือเลื่อนลงมากอบกุมเอวเธอราวกับต้องการตรึงให้ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้น ไม่มีที่ให้หนี ไม่มีช่องว่างให้หลบสายตาเลยลินากะพริบตาช้า ๆ

“คะ... คุณเอเดน ฉันไม่ได้ตั้งใจ” คำพูดนั้นทำให้เอเดนหลับตาแน่นเหมือนพยายามควบคุมสติอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองเธอด้วยสายตาที่ทั้งอ่อนลงและยังคงเข้มข้น

“ลินา” เขาเรียกชื่อเธอเสียงต่ำจนรู้สึกได้ถึงแรงสั่น “ฉันรู้ว่ามันเป็นงานของเธอ แต่ตอนเห็นผู้ชายคนนั้นจับเธอฉันคิดอะไรไม่ออกเลย” เขาเอียงหน้าเข้ามาอีกนิด ปลายจมูกแตะเบา ๆ ที่ข้างแก้มเธอ ลมหายใจเขาเป่ารดผิวอุ่นจนเธอขนลุกวาบ

“ฉันไม่เคย… ควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้กับใครมาก่อน” เสียงเขาติดแหบ ลึก และจริงจนหัวใจเธอเต้นรวนไปหมด ลินาเผลอยกมือขึ้นแตะอกเขาเบา ๆ รู้สึกถึงจังหวะเต้นแรงไม่แพ้กัน

“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ” ประโยคนั้นเหมือนตัดเส้นความอดทนเส้นสุดท้ายของเขา เอเดนเปิดตาขึ้นเต็มที่จ้องเธอเหมือนจะกลืนเธอเข้าไปทั้งคน และก่อนที่ลินาจะตั้งตัวทัน เขาก็ก้มลงมาจูบเธออีกครั้งคราวนี้หนักกว่าเดิม ร้อนกว่าเดิม จนสติทุกอย่างแทบดับวูบไป

มือของเขารัดเอวเธอเข้าหาแน่นขึ้น ขณะที่ริมฝีปากบดขยี้ของเธออย่างต้องการ ไม่รีบร้อนแต่ลึกและกวาดกินทุกลมหายใจของเธอ ลินาเผลอปล่อยเสียงหายใจสั้น ๆ ออกมา ทำให้เอเดนจูบลึกเข้าไปอีก ราวกับสัมผัสเล็กน้อยของเธอเป็นเชื้อเพลิงให้เขาไม่อยากหยุด

เขาผละออกเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะกระซิบชิดริมฝีปากเธอ น้ำเสียงทั้งดุ ทั้งหวง และทั้งอ้อนอย่างที่เขาไม่เคยให้ใครได้เห็นมาก่อน

ริมฝีปากของเขายังแตะกับของเธออยู่ตอนที่เขากระซิบออกมาเสียงต่ำ ลึก และแน่นจนเหมือนเขากำลังยึดหัวใจเธอไว้ทั้งดวง

“ลินา… ฉันชอบเธอ” เขาเอ่ยอย่างไม่หลบ ไม่ลังเล ไม่ปล่อยให้เธอหายใจทันเหมือนความรู้สึกที่เก็บมานานหลุดพรวดออกมาจากความหึง ความโกรธ ความกลัวจะเสียเธอไปทั้งหมดในครั้งเดียว

ลินาตาเบิกกว้างตัวแข็งทื่อแต่เอเดนไม่ยอมให้เธอถอยแม้แต่นิ้วเดียวมือใหญ่ที่จับเอวเธอแน่นขึ้นอีกนิด แน่นราวกับประกาศว่าเขาไม่มีวันปล่อยเธอไป

“ได้ยินไหม??” เขากระซิบชิดริมฝีปากเธอเสียงต่ำจนสั่น “ฉันชอบเธอ… และจะไม่ให้ใครแตะต้องเธออีกต่อไป” เขายกมืออีกข้างประคองกรามเธอเบา ๆ แต่จังหวะนิ้วกดแน่นขึ้น การกระทำอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของที่ตอกย้ำชัดเจน

“เธอจะเป็นของฉัน” เขาพูดช้า ๆ ชัดทุกคำ ราวกับตราหน้า

“เพราะฉันเลือกเธอแล้ว ลินา” ลมหายใจเขาหนักและร้อนจนแทบหลอมผิวเธอ ลินาหายใจติดขัด พยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เขาไม่ให้โอกาสด้วยซ้ำ เอเดนกดหน้าผากกับของเธออีกครั้งน้ำเสียงเข้ม ต่ำ และแทบเป็นคำสั่งมากกว่าสารภาพรัก

“ไม่ต้องหนี ไม่ต้องปฏิเสธ” ลมหายใจของเขารินรดริมฝีปากเธอ

“เพราะตั้งแต่วินาทีนี้… เธอคือของฉันคนเดียว” คำประกาศนั้นหนักจนหัวใจลินาเต้นแรงผิดจังหวะและก่อนที่เธอจะตอบเอเดนก็โน้มลงจูบเธออีกครั้งจูบลึก ร้อนแรง มั่นคงเหมือนต้องการตรึงคำว่ารัก… และคำว่าของเขา… ลงบนริมฝีปากเธอเอง