หลังจากด่าเขาในใจเสร็จฉันก็หมดคำที่จะเอ่ย ปล่อยแล้วอยากทำไรก็ทำ ๆ ไปเถอะ ท่าทางจะพูดไม่รู้เรื่อง เอาที่สบายใจเลยพี่ชายแต่อีหวานบอกไว้ตรงนี้ว่าหวานไม่มีทางกลับไปง่าย ๆ แน่ ไม่สิคะต้องบอกว่าอีหวานไม่มีทางกลับไปแน่นอน!
“ถึงแล้วครับ” คุณพอร์ชหันมายิ้มให้ฉันทันทีที่จอดรถเสร็จฉันก็เลยเอื้อมมือไปจะเปิดประตูรถแล้วก็รีบไปให้พ้นเขาสักที แต่รถมันปลดล็อกได้จากฝั่งคนขับเท่านั้นถึงแล้วทำไมไม่ปลดล็อกรถวะ!
“ปลดล็อกให้ด้วยค่ะ”
“จะไม่ชวนพี่ขึ้นไปดื่มกาแฟหน่อยเหรอครับ ขับรถมาทั้งเหนื่อยทั้งง่วงเลย” คุณพอร์ชถามเสียงอ้อน โถ~ พ่อคุณ มาสกิลไหนอีก
“ดูละครมากไปรึเปล่า” ฉันถามกลับไปเสียงเอือมระอา เอือมจริง ๆ นะ อะไรทำให้เขากลายเป็นผู้ชายแบบนี้ได้ ปวดหัว
“ใจร้ายว่ะ ลงไปเลยยัยผู้หญิงใจร้าย” คุณพอร์ชบอกด้วยเสียงไม่พอใจเหมือนเด็กที่โดนขัดใจแล้วก็ทำหน้างอนใส่ฉัน แล้วจำเป็นไหมที่คนอย่างอีหวานต้องง้อ โนค่ะ ไม่จำเป็นเ
