Chapter 22
Pinunasan niya ang kaniyang mga luha. Ang di napapansin at hinahamak lang noon, ngayon ay tinitingala na ng lahat. Iba ang kanilang tingin, may respeto, kalakip ng matinding paghanga. Abot na niya ang tagumpay. Sa pagkakataong ito, ipinakita niyang hindi lang siya isang basurang walang mapupuntahan. Parang bumabalik ang lahat-lahat habang umaakyat siya sa stage. Ang mga paghihirap niya noon na itaguyod ang pag-aaral at pamilya, ang panghahamak ng mga taong pinagsilbihan niya, ang lahat ng luhang ibinuhos niya noong walang wala pa siya. Humugot siya ng malalim na hininga. Kinamayan siya ni Lester kasunod ng pagyakap nito sa kaniya.
"Good evening." nanginginig hindi lang ang kaniyang mga kamay kundi pati ang kaniyang boses. Lahat ng mga mata nasa kaniya kaya kung anuman ang kani
