ภายในห้องพักชั้นสองของโรงเตี๊ยมกลางเมือง แสงตะเกียงน้ำมันวูบไหวตามแรงลมที่ลอดเข้ามาทางช่องหน้าต่าง ทำให้บรรยากาศทั่วห้องอบอวลไปด้วยความอบอุ่นแต่ก็แฝงความเงียบสงัดอย่างประหลาด เสียงผู้คนภายนอกเบาบางลงไปจนเกือบไม่ได้ยิน ราวกับทั้งห้องถูกตัดขาดจากโลกภายนอก เหลือเพียงลมหายใจแผ่วเบาของสตรีบนเตียงไม้เท่านั้น
ม่อเหยียนนั่งอยู่ข้างเตียงหลังค่อนข้างก้ม มือหนาที่เคยถือดาบฆ่าศัตรูนับไม่ถ้วนกลับสั่นน้อย ๆ ขณะบิดผ้าสะอาดในชามน้ำอุ่น ก่อนจะค่อย ๆ ซับเหงื่อบนหน้าผากขององค์หญิงสิบเอ็ดอย่างระมัดระวังราวกับกลัวว่านางจะแตกสลายเป็นละอองควันหายไปอีกครั้ง
ใบหน้าของนาง…ที่เขาเฝ้าคิดถึงทุกค่ำคืนตลอดสิบปีแท้จริงเป็นเช่นนี้เอง...
“ข้าคิดถึงเจ้า…มากเหลือเกิน” เขากระซิบแผ่ว แม้จะรู้ดีว่าสตรีบนเตียงกำลังหลับไม่ได้สติแต่อย่างน้อยคำพูดนี้ก็ไม่เก็บค้างอยู่ในอกอีกต่อไป
ม่อเหยียนมองแก้มเนียนที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะฤทธิ
