ภายในห้องนอนอันเงียบงันของจวนเจ้าเมือง แสงเทียนที่วางเรียงรายอยู่ตามมุมห้องส่องแสงไหวตามแรงลมอ่อน ๆ ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง เสียงกรอบแกรบของเปลวไฟที่เผาไส้เทียนทำให้บรรยากาศยิ่งเงียบเหงาและกดดันมากขึ้น
ป๋อหลินนั่งกอดเข่าอยู่ในเงามืดตรงมุมห้อง ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มวัยสิบหกขดตัวราวกับต้องการซุกซ่อนตัวเองจากโลกทั้งใบ แก้มข้างหนึ่งยังแดงช้ำจากฝ่ามือของไป๋อันหราน เขาเหม่อมองออกไปผ่านช่องหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ ลมหนาวสะกิดผิวแต่เขากลับรู้สึกชาไร้อารมณ์ยิ่งกว่านั้น
เสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังขึ้นในห้อง ทว่ามิใช่ของเด็กชายแต่อย่างใด
“เด็กน้อย…ข้าจะช่วยเจ้าอย่างไรดีนะ” เสียงอ่อนโยนที่เหมือนละลายไปกับลมดังขึ้นจากที่ว่างเปล่ากลางห้อง
แสงสีขาวอมฟ้าพลันรวมตัวเป็นรูปร่างของชายหนุ่มผมยาวสีเงินขาว เจียวมิ่งเหยียบพื้นเบา ๆ ราวกับเงา ใบหน้าอ่อนหวานงดงามราวสตรี แววตาของเขาฉายความเวทนาเมื่อมองสภาพของเด็กหนุ
