“อันหราน… เด็กคนนี้เป็นลูกของข้าใช่ไหม”
มู่หยางสายตาของเขาค้างอยู่ที่เด็กชายในทันที ใบหน้าเล็ก ๆ นั่น…คิ้วเรียว…ดวงตากลมโต…และเสี้ยวหน้าที่แม้จะยังเด็กแต่ก็มีส่วนคล้ายเขาแทบจะทุกประการ
ป๋อหลินกะพริบตาปริบ ๆ มองชายแปลกหน้าอย่างงงงัน แต่ยังไม่ทันจะขยับหนี ร่างสูงก็พุ่งเข้ามาแทบฉุดดึงเอาตัวเขาขึ้นอย่างรุนแรง
“เจ้าคือลูกชายของข้าใช่ไหม!”
แขนแข็งแรงโอบรัดร่างเด็กชายแน่นจนป๋อหลินตัวลอย
“โอ๊ย! เจ็บ… เจ็บฮือ…!” เสียงร้องหลุดออกมาอย่างตกใจและหวาดกลัว
แขนเล็กถูกบีบจนขึ้นรอยแดงเข้มทันที เด็กชายดิ้นแต่ยิ่งดิ้น แขนยิ่งถูกบีบแน่นกว่าเดิม ใบหน้าของมู่หยางเต็มไปด้วยความดีใจบ้าคลั่ง
“ปล่อยเขา!!”
เสียงร้องของอันหรานดังลั่นก่อนนางจะผลักมู่หยางจนเซถอย นั่นทำให้อ้อมแขนที่รัดเด็กชายคลายออกทันที ป๋อหลินตกลงสู่พื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ป๋อหลิน!”
ม่อเหยียนรีบพุ่งเข้ามา ร่างสูงคุกเข่าลง โน้มกายอุ้มร่างเล็
