One Shot Stories Collection

#9 Psycho's Confession

WHEN I was young, I was fascinated by killings. I like deadly things. I love watching creepy movies, movies that makes me uncomfortable. I was an introvert child. Akala nga nila Autistic ako. I was raised in an orphanage. Noon pa man, pakiramdam ko iba ako. Iba ako sa ibang mga bata na nakakasalamuha ko. I find them boring at my age. Napaka babaw lang ng kasiyahan nila. Madalas sa iisang grupo, hindi mawawala ang batang mas gugustuhing umupo sa sulok, kumuha ng krayola at magdrawing.

Natatandaan ko kung anong dino drawing ko no'n. Yung nakita kong patay na pusa sa bakuran no'n. I don't know, ang sarap niya titigan kaya kumuha ako ng matalim na bagay at winakwak ang tiyan niya. I was young back then, ang lawak ng ngisi ko no'n. Tuwang tuwa ako sa nakikita ko kaya dinrawing ko siya.

Mas exciting pa 'yon kaysa sa mga boring na ginagawa ng mga bata dito sa ampunan. Paulit ulit lang naman ang ginagawa nila. Boring. Maraming mga bata ang lumalayo sa akin. Maging ang mga madre, kahit pa ikaila nila, nababasa ko sa mga mata nila na ayaw nila sakin.

Isang araw may bisitang dumating, may dala dala siyang mga libro. Mga kwentong pambata na napaka boring basahin. Then there was a book that caught my attention, it was a horror book. Hiningi ko 'yon sa kanya, at first hesitant siya pero kalauna'y binigay niya din.

Hindi normal para sa batang gaya ko ang magbasa ng mga gano'ng babasahin but It's okay to me. That book always made my day. Lagi silang pumapatay. My imagination filled with creepy things.

Until I grew a little bit older. I was 12 when a family decided to adopt me. I was happy because finally, makakaalis na rin ako sa boring na ampunan na 'yon.

It's no difficult for me to explore some weirdest things I have not yet discovered.

May nakatatanda silang anak, pero palagi rin wala sa bahay. I called them Daddy and Mommy. Iyon ang gusto nilang itawag ko sa kanila. Palagi nilang binibigay ang gusto ko. Binibilhan nila ako ng mga horror cd's at iiwan akong mag isa sa sala. Maghapong nanonood doon. Yung tinatawag kong kuya, wala namang pakialam sa existence ko.

Pinag aral ako ng pamilyang 'yon. Curious ako kung anong meron sa school. Anong pakiramdam ng may classmate? Then I became highschool girl. School is a boring place as well, hindi 'yon nalalayo sa ampunan kung saan ako galing.

Natatandaan ko pa na may mga kaklase akong madalas akong pinag titripan. Yung bigla nalang akong sasabunutan at hihingian ako ng pera. Sa una, hinahayaan ko nalang pero..lahat ng tao ay napupuno.

It's dangerous when you reach their limitations because you have no idea what things they are capable of doing.

Tatlo sila na laging sumisira ng araw ko. Oo nga't mga warfreak sila at siga sigaan sa school pero uto uto at mga bobo sila which became my advantage.

Niyaya ko silang tatlo na pumunta ng mall. May pagkakikay sila kaya nilibre ko sila ng make up. Pagkatapos, inaya silang mag ghost hunting. Gubat iyon at madilim.

Sanay na ako makakita ng gano'ng scenario dahil sa kakapanood ko ng mga movies. Bago kami pumunta doon, hindi nila alam na may lason silang ininom. Tumalab 'yon eksakto noong nakarating kami sa nasabing lugar.

The drugged made them fall asleep. I tied them up and burned them alive. I must give an applause myself dahil may gasolina akong baon na nilagay ko sa tumbler ko at nakatago sa bag.

Habang pinapanood ko silang nilalamon ng apoy, nagniningning ang mga mata ko. I never regret what I've done in fact, I was proud to myself. At that time, I was 12 when I commited my first murder.

3 years have passed. I turned 15. My conscience never hunted me. Balik lang sa dati, sa school. Tinatawag na nila akong freak. At the age of 15, I got my first boyfriend. He's older than me. Varsity player sa campus.

Hindi ko naman siya gusto at gano'n din siya sa akin. Maybe masyado lang akong naboring sa buhay ko kaya naisipan kong mag boyfriend. Naging rebelde na din ako sa ganyang edad.

I smoked and drinked. Tambay sa bar kasama ang boyfriend ko. May ginawa siyang hindi maganda sakin. My love in creepy things never fades. Muntik na niya akong r**e in. Noong araw na 'yon nagdilim ang paningin ko. Bigla kong naalala ang tatlong babaeng pinatay ko. I realized this man must be punish. Mas wais ako sa kanya.

Hindi ako kagaya ng ibang babae dyan na matatakutin at mahina. Ang akala siguro ng lalaking 'yon pareho ako sa mga babaeng dinedate niya na kapag nakuha ang gusto, iiwanan.

Sa katunayan siya ang dapat matakot sakin. Pakiramdam ko bigla akong nagiging ibang tao. Whenever I watch movies or reading creepy books. I love the thrill of their way of killing kapag sumisigaw sila.

To make the long story short, I also killed him. Wala na siyang silbi sa mundo. Tapos na ang maliligayang araw niya. Kahit papano, may thrill naman ang pagkamatay niya.

I love his eyes well as I grew older napapansin ko ang sarili kong nahuhumaling sa mata ng tao. I skinned him alive and took his eyeballs.

Sariwa pa sa isip ko kung paano siya balatan ng buhay. Parang yung mga nakikita kong binabalatan ang balahibo ng baboy. Marami naman siyang ala ala sakin dahil marami akong pictures niya hanggang sa mamatay siya.

Sa gano'ng edad, kahit ako hindi ko rin alam kung pa'no ko yon nagagawa. Maybe may kung anong demonyo ang sumasapi sakin at kusa nalang kinokontrol ang katawan ko. That was the 15 year old me when I committed my second murder.

My highschool years was not a boring one. I killed again and again hanggang hindi ko na mabilang kung ilan ang napapatay ko. Some are random people. Random killings. Something like that. Minsan pinapatay ko sila dahil gusto ko lang pero yung iba may ginawang hindi maganda sakin.

I don't know. I feel like I'm evolving. I love to see people bathing on their own blood. Bobo ang mga pulis at malabo din paghinalaan nila ako dahil wala silang clue kung saan ako nagmula. Besides, kung titingnan ang itsura ko, I have angelic meek face that anybody would fool to. It's my advantage to play innocent as if I've never commit any greatest crime in my entire life.

I stabbed a person countless times. Isang saleslady 'yon na hindi magandang impression ang pinakita sa akin. Inabangan ko sa labas, sinundan at pinagsasaksak. I stabbed her to death and took her eyeballs. Nagiging collector ako ng mata ng mga tao. At may sikreto akong lugar kung saan ko yon tinatago.

Iba't ibang way ko sila pinapatay. Merong grupo ng kaibigan na pinugutan ko gamit ang jigsaw at gaya ng mga nauna kong biktima, kinukuha ko rin ang mata nila.

I really love it when my hands stain in bloods. Their bloods. Basta parang nakakalma ko ang sarili ko kapag may napapatay ako. Killing is my d**g and I can't myself because I'm addicted with it.

Frustrated ang mga pulis. Lagi silang may natatagpuang bangkay sa mga random places sa bayan namin. Kaya naman at a young age, binansagan akong serial murderer na obsess sa mga mata.

I became a second Jack The Ripper. The unidentify legend killer. Malinis akong magtrabaho, kalkulado ang lahat. Basta once na nakita ko na ang target, para na rin namarkahan ng death mark, at ang napili kong target ay walang magagawa kundi harapin ang kamatayan niya.

Brutal kung brutal. Mas exciting kapag ganon. May isa akong naging biktima na si binitin ko patiwarik sa puno, laslas ang leeg at maliban sa mata, napagtripan ko din ang dila niya. Sino ba ang taong 'yon?

Well, yung kuya kuyahan ko lang naman. Yung totoong anak ng tinatawag kong Mommy at Daddy. Hindi naman talaga mapapabilang sa target list ko, kaso nagiging kontrabida sa buhay ko. Alam ko namang ayaw niya sakin pero..Gusto niya akong paalisin sa bahay.

Maikli lang ang pasensya ko kaya sa gigil ay pinatay ko din siya.

May isa akong naging kaibigan, Elaine ang pangalan niya. Freshmen college na ako noon. Siya lang ang nagtiyagang kumausap sakin despite na lagi ko siyang sinusungitan.

I'm introvert person. Nasanay na akong mapag isa, ayokong maattach.

Pero wala, naging malapit kami ni Elaine. Pinapagpatuloy ko padin kung anong ginagawa ko. Tuwing gabi, hindi ako mapakali pag wala akong nagiging biktima.

Daig ko pa ba ang halimaw? Wala akong pakialam kung sino man ang manghusga sakin. Kung siya yung nasa posisyon ko, hindi niya ako maiintindihan.

Pinag sisisihan ko din na napalapit ako sa kanya dahil sa huli. Sinira niya din ang pagkakaibigan namin. Trinaydor niya ako.

Akala ko may tao na akong mapapagkatiwalaan. Emotions nga naman. Ang galit ko sa kanya ang naging motibo ko para patayin siya. Hindi naman boring ang naging pagkamatay niya.

Nilagay ko siya sa coffin at pinaliguan ng kandila. Doon siya namatay. As usual, I took her eyeballs as well.

Years have passed again. Naging parte na ng buhay ko ang pagpatay. Kapag may kinaiinisan ako, bigla ko nalang hihilain ang taong 'yon at pagsasaksakin siya. Minsan naman basta nalang ako bumabaril ng random people.

Iba iba, meron akong chinopchop saka tinapon sa basurahan. Sinakal hanggang sa mamatay, at merong pinagpapalo ng tubo hanggang bawian ng buhay.

Ginawa ko na rin ang stone to death sa grupo ng kabataang hindi ko gusto ang ginagawa. May sinamurai na din ako at hinati sa dalawa ang katawan. You know, through experience may mga bago kang natutunan pano pumatay ng tao.

I never regret it. Maybe I'm not human anymore. I can't feel my heart beating. I'm not afraid. I can't feel pity for them. Pakiramdam ko, deserve nila 'yon.

But here I am now. Seating in a chair while facing my beloved Mommy. Sila ang kumupkop sa akin sa bahay ampunan. Nakikita ko ang awa sa mga mata niya dahil sa naging kahinatnan ng buhay ko.

Sa iisang bubong lang kami nakatira pero wala siyang kaalam alam sa mga pinag gagagawa ko. Her husband was passed away, hindi niya nakayanan noong namatay ang kuya kuyahan ko.

She's a prosecutor. Alagad siya ng batas at hindi niya alam na may demonyitang nakatira sa bahay niya.

I decided to surrender myself because there was a victim of mine that made me realize how shameful I was. Ang mga salita lang 'yon ang nagpagising sa akin sa katotohanan.

'Nakakaawa ka. Shame to you'

Hindi ko siya kilala. Basta niya lang 'yon sinabi bago ko siya gilitan ng leeg at kunin ang mga mata niya.

Nawalan ako ng awa sa mga taong pinapatay ko pero mas dapat ko palang kaawaan ang sarili ko. Nakakahiya ako. I'm not human. I don't have heart. I'm a demon disguising as human.

"Is that all you want to confessed?" she asked. Hindi ko alam kung paano nakakayanan ni Mommy na kausap niya ngayon ang taong pumatay sa anak niya.

"Yes" matapang kong sinalubong ang tingin niya pero hindi ko napigilang mapaluha. "How shameful was I. Am i not?"

Tumayo siya at nagulat ako nang bigla niya akong yakapin.

"I can't you sweetie. But law is law. You need to be punish. Hihintayin ko ang pagbabalik mo Bella. And for your comeback, I wish you could be a better person"

I hope so.

-End