36.ขอความมั่นใจ
1077 Words
ความเดิม.- "ทำไม่เป็นก็หลบไป จะทำให้ ไปนั่งรอไป อยากกินอะไรล่ะครับคุณผู้หญิง" เปรมมนัสเอ่ยยิ้ม ๆ พลางจับไหล่คนตัวบางแล้วพามานั่งที่เก้าอี้ข้าง ๆ อย่างนึกเอ็นดู
…………………………………………..
"อะไรก็ได้ กินได้หมดแหละ ยกเว้นพวกเนื้อหมูเนื้อวัว มันคาวน่ะ อ้อไม่ต้องใส่กระเทียมนะ ไม่ชอบกลิ่น" คนตัวบางบอกเนือย ๆ
"ได้คร้าบคุณผู้หญิง แต่รบกวนคุณผู้หญิงพูดกับผมให้เพราะ ๆ หน่อยนะครับ อีกอย่างพูดให้มีหางเสียงด้วย"
ฟื่ด… (เสียงถอนหายใจจากคนตัวบาง)
จากนั้นคนตัวโตก็รังสรรเมนูง่าย ๆ ให้คนที่โมโหหิวอยู่สองสามเมนูเสร็จแล้ววางจานกับข้าวลงกลางโต๊ะแล้วเลื่อนจานข้าวสวยไปตรงหน้าเธอ
อีกด้านของผู้มาใหม่
"กินไม่เรียกกันเลยนะยัยบี" อัญญารินทร์เอ่ยขึ้นเสียงแจ๋วพร้อมกับการปรากฎตัวพร้อม ๆ กับปกรณ์
"มะกินข้าวกัน" กานต์ธิดาทำท่าจะลุกไปตักข้าวให้เพื่อนรัก
ด้านเปรมมนัสที่เห็นทีท่าว่าคนตัวเล็กจะลุกขึ้นจึงเอ่ยทักท้วงไว้ก่อน
"ไหนบอกหิวก็กินไปซิ" เปรมมนัสเอ่ยขึ้นแล้วส่งสายตาให้เพื่อนรัก
"กินไปเถอะ เดี๋ยวผมตักข้าวให้น้องเอ๋ยเอง" ปกรณ์เอ่ยยิ้ม ๆ แล้วหันไปสบตาเพื่อนรักอย่างรู้ใจกัน
"ค่ะ" คนหิวข้าวตอบยิ้ม ๆ แล้วลงมือหม่ำด้วยความเอร็ดอร่อย
ด้านสองสาวหลังจากกินมื้อเช้าเสร็จก็เข้าไปในห้องนั่งเล่น นั่งดูซีรีส์ด้วยกันไปเพลิน ๆ ความจริงอยากนอนแหละแต่ติดว่าเพิ่งกินอาหารมาจะเป็นการเพิ่มภาระให้กระเพาะและหูรูดจึงนั่งไว้ก่อนไม่งั้นจะถูกคุณอาหมอทั้งสองบ่นเอาได้ แต่ในขณะดูซีรีส์กำลังติดพันอยู่นั้น
"คุณผู้หญิงครับ กินข้าวไปได้สักพักแล้ว นี่ยาบำรุงหลังอาหารเช้าครับ อย่าลืมซิครับ" เปรมมนัสเอ่ยยิ้ม ๆ พร้อมกับถือแก้วน้ำและถ้วยเล็ก ๆ ใส่ยาขึ้นโชว์หรา
กานต์ธิดานึกแปลกใจว่ายาของเธออยู่ในห้องนอนส่วนตัวของเธอแล้วชายหนุ่มไปเอามาได้อย่างไร ได้แต่ส่งสายตาไปเขม่นพี่ชายที่อยู่อีกด้านของบ้าน
"เอ่อ..พี่ไปเอามาให้เราเองแหละ ก็เราชอบลืมกินนี่นา พี่เป็นห่วง กินซ๊ะ แล้วจะทำอะไรก็ทำ" เป็นกานต์บุรุษที่ออกโรงช่วยพูดให้
"ออ..ค่ะ ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ ขอบคุณค่ะ" กานต์ธิดาอือออทำหน้านิ่ง ๆ เพราะว่าถ้ากินยาแล้วจะง่วงนิดๆ จะดูซีรีส์ไม่จบนะซีแต่ก็ยอมเอื้อมมือไปรับยาและแก้วน้ำจากคนตัวโตมาอยู่ดี
"ไอ้ซีรีส์น่ะเก็บไว้ดูเมื่อไรก็ได้ แต่ยาน่ะถ้าเลยเวลาไปมันก็ไม่เกิดประสิทธิผลของมันนะ" เปรมมนัสพูดเปรย ๆ อย่างนึกเดาใจคนตัวเล็กออกว่าคิดอย่างไร แต่ท่าทางจะผิดคิวเพราะคนตัวเล็กตวัดสายตามาที่เขาทันทีเช่นกัน
"อูย../เอ่อ เอาเป็นว่าคนป่วยก็ต้องพักผ่อนหลังกินยาเน๊าะ น้องเอ๋ยเรากลับบ้านกันเถอะหลานรัก เดี๋ยวไม้เรียวในมือคุณแม่จะสั่นได้นะ"
"ค่ะ อานัท/พี่เอ น้องเอ๋ยกลับก่อนนะคะ/ยัยบีพักผ่อนได้แล้ว วันจันทร์เจอกัน" อัญญารินทร์บอกยิ้ม ๆ แล้วเดินออกไป
ด้านกานต์บุรุษและกวินได้แต่มองหน้ากันยิ้ม ๆ และพากันเดินไปส่งแขกที่หน้าบ้าน
"ขอบคุณนะครับที่ช่วยดูแลยัยกุ้งแห้งของผม ขอบคุณเราด้วยนะน้องเอ๋ย" กานต์บุรุษเอ่ยขึ้นอย่างจริงใจ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดี ผมยังยืนยันคำเดิมนะครับว่าผมจะจีบน้องสาวของคุณเอ" เปรมมนัสเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น
"ครับ ไม่ลืมครับ หึหึ ขอบคุณพวกคุณเช่นกันที่ทำให้อะไร ๆ ในชีวิตผมมันง่ายขึ้น" กานต์บุรุษพูดยิ้ม ๆ แล้วหันไปสบตากับกวินอย่างรู้ความนัย
"ยินดีครับ กลับไปดูแลยัยผีดิบของผมเถอะครับป่านนี้คงหลับไปแล้วมั๊งครับยาบำรุงหลายเม็ดอยู่" เปรมมนัสเอ่ยยิ้ม ๆ อย่างคนอารมณ์ดี
"ครับ ปิดประตู้รั้วเสร็จก็จะไปดูแล้วครับ" กานต์บุรุษเอ่ยยิ้ม ๆ
"ไปเถอะเอ เดี๋ยวกายปิดประตูรั้วให้ เดี๋ยวตามไป" กวินเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบแต่ส่งสายตาให้เปรมมนัสอย่างต้องการสื่อความหมาย
"เอางั้นเหรอ ได้ ขอบใจนะ" พูดจบก็เดินเข้าบ้านไปอย่างเร่งรีบอยู่ในที
ด้านเปรมมนัสเมื่อเห็นว่ากานต์บุรุษเดินออกไปไกลแล้วจึงเอ่ยถามขึ้น
"คุณกายมีอะไรจะคุยกับพวกผมอย่างนั้นหรือครับ"
"ใช่ครับ คือผมอยากขอความมั่นใจ ผมอยากรู้ว่าคุณจริงใจกับน้องบีแค่ไหน คุณพร้อมจะรับเธอไปดูแลจริง ๆ หรือเปล่า" กวินเปิดประเด็น
"……." เปรมมนัสเงียบ
"ทำไมคุณถามเพื่อนผมแบบนั้นล่ะครับ คล้าย ๆ ว่าน้องบีสร้างปัญหาอะไรให้คุณสักอย่าง อย่างนั้นแหละ" ปกรณ์เอ่ยขึ้นบ้าง
"ก็ไม่เชิงครับ ผมก็แค่อยากใช้ชีวิตอยากใช้เวลาเพียงลำพังกับเอเสียทีนะครับ แต่ดูเอเค้าจะห่วงน้องสาวอยู่มาก ถึงไปเที่ยวด้วยกันยังไงก็ห่วงอยู่ดี ผมอาจจะดูเห็นแก่ตัวนะครับ ผมก็คนธรรมดา" กวินเอ่ยจากความรู้สึก
ด้านเปรมมนัสเมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดขึ้นรู้สึกสงสารและเห็นใจทั้งสองฝ่ายแต่ที่แน่ ๆ เขารู้สึกสงสารคนตัวบางสุดหัวใจ
"ผมอยากขอน้องแต่งงานเสียวันนี้พรุ่งนี้อยู่แล้วครับ แต่ติดที่น้องเองต่างหากที่ไม่ยอมดีด้วยกับผมง่าย ๆ" เปรมมนัสพูดจากส่วนลึกเช่นกัน
"แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วครับ ส่วนอีกคนที่ฟังอยู่เค้าคงหมดกังวลเรื่องน้องสาวของเขาเช่นกัน ขอบคุณนะครับที่ช่วยตอบคำถามคาใจของผม สบายใจได้ครับ ผมไม่พรากพวกเค้าออกจากกันในตอนนี้แน่นอน อย่างน้อยก็รอให้น้องเรียนจบเสียก่อนแล้วผมจะพาเอไปอยู่กับผมครับ" กวินบอกยิ้ม ๆ แล้วเดินหันหลังแล้วเข้าบ้านไปอย่างไม่เร่งรีบ
- Writer
