คุณหมอแพ้ทางเด็ก (หมอเปรมมนัส&น้องบี)

41.ทุ่มสุดตัว

ความเดิม- "เป็นกำลังใจให้ว่ะเพื่อน ไปก่อนนะ/ผมลาละครับ สวัสดีครับ/อาไปก่อนนะคะน้องเอ๋ย" ปกรณ์เอ่ยลาเพื่อนรักและคุณปู่ของคนของใจแล้วเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ ในใจก็นึกห่วงกังวลความรู้สึกของเพื่อนรักอยู่ไม่น้อย แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ นอกจากยอมรับความจริงและตั้งรับกับมันให้ได้

…………………………………………..

..นายนัท พ่อขอคุยด้วยหน่อยซิ/น้องเอ๋ยจะไปเล่นกับบุญเก็บก็ไปเถอะลูก เห็นลุงพ่อบ้านบอกว่าน้องมองหาหนูใหญ่เลย

..ออค่า..คุณปู่.. หญิงพอได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินไปที่หลังบ้านทันที เพราะบ้านของน้องบุญเก็บจะอยู่บริเวณหลังบ้านและมีลานเล็ก ๆ และสวนหย่อมพอได้ให้สุนัขเกินอวบได้วิ่งเล่นนั่นเอง

ตัดมาที่เปรมชัยเมื่อเห็นว่าหลานสาวคนสวยเดินไปที่หลังบ้านและได้ยินเสียงเจ้าสุนัขเกินอวบร้องครางหงิง ๆ แล้วจึงหันมาคุยกับลูกชายอย่างจริงจัง

..พ่อจะช่วยออกหน้าให้ ให้มันรู้กันไปว่าจะไม่เชื่อใจคนแก่หัวหงอกหัวดำ เราไม่ได้ไปหลอกน้องสาวเค้าเสียหน่อย จริงมั๊ย.. เปรมชัยฮึ๊ดฮั๊ดบ้าง

..แต่ว่าน้องอยู่ปีสองกำลังจะขึ้นปีสามเองนะครับ..

..ก็หมั้นไว้ก่อนจะเป็นไรไป เรียนจบก็แต่งเลย ไม่ต้องคุมกำเนิด มีหลานให้พ่อเลยแล้วก็ตรวจรักษาเรื่องก้อนนั่นไปด้วย แต่งแล้วจดแล้วเป็นคนของเราแล้วจะทำอะไรก็ง่ายนะนายนัท ลูกจะได้ดูแลน้องได้เต็มที่ไง..

..เอางั้นก็ได้ครับ แต่ว่าผมคงต้องหาตัวช่วยแหละครับ งานนี้ต้องพึ่งแม่นางฟ้าตัวน้อยของผมแหละครับผมว่า..

..ลูกหมายถึงน้องเอ๋ยน่ะเหรอ..

..ใช่แล้วครับ คนนู้นเค้าเชื่อหลานสาวของเราอยู่ครับ ดูจะเกรงใจมากกว่าผมเสียอีกครับคุณพ่อ..

..เอาละซิ เราต้องพึ่งเด็กใช่มั๊ย..เอ้า..เอาก็เอา อะไรมันจะดีก็ทำไปลุก ไม่ผิดกฎหมายนิ่..หึหึ...

..ครับคุณพ่อ..

หลังจากที่ปล่อยให้หลานสาวคนสวยได้เล่นผ่อนคลายกับสุนัขตัวโปรดจนหนำใจ เปรมชัยทำทีเป็นให้คนไปตามหลานสาวมาทานของว่างที่ห้องน้ำกับตนแบบเนียน ๆ

"มาแล้วค่า คุณปู่ให้คุณป้าแม่บ้านไปตามหนูเหรอคะ มีเรื่องอะไรเครียดหรือเปล่า" อัญญารินทร์เอ่ยถามขึ้นอย่างนึกสงสัยเพราะปกติแล้วคุณปู่ของเธอจะไม่ให้ใครไปตาม แต่จะให้จัดไปให้ตรงนั้นเลย และพอเข้ามาก็พบว่าคุณอาของเธอก็นั่งอยู่ด้วยนั่นทำให้เธอรู้ได้เลยว่าต้องมีเหตุอะไรบางอย่างเข้าแล้ว

"รู้เยอะจริงหลานปู่ ฉลาด..ช่างสังเกตนะเรา"

"อาเองแหละที่มีเรื่องเครียด" เปรมมนัสเฉลยเสียเอง

"หมายความว่าน้องเอ๋ยช่วยได้ใช่มั๊ยคะถึงได้เรียกน้องเอ๋ยมานี่ด้วย" อัญญารินทร์เอ่ยขึ้นอย่างพอคาดเดาได้

"ใช่แล้วครับ..คืองี้นะครับ อาไปหาน้องบีที่บ้าน คุณเอก็อยู่อาก็เลย………" เปรมมนัสเล่าเรื่องราวอย่างละเอียดอีกครั้งให้หลานสาวฟัง

"ตายแล้ว!! อานัทใจร้อนเกินไปหรือเปล่าคะ ยัยปีเพิ่งจะยี่สิบเอง ยังเรียนแค่ปีสองจะขึ้นปีสามเอง เป็นใคร ใครก็ปฏิเสธค่ะ แต่เอาเป็นว่าหนูจะช่วยนะคะ หนูก็อยากได้ยัยพี่บีเป็นอาสะใภ้เหมือนกัน แล้วหนูก็ไม่ยอมยกตำแหน่งนี้ให้ใครแน่" อัญญารินทร์พูดยิ้ม ๆ แต่น้ำเสียงหนักแน่นจนเกินเด็ก

"เอาแล้วไงนายนัท ไม่ธรรมดานะหลานปู่คนนี้น่ะ" เปรมชัยสัพยอกบ้าง

"ครับคุณหลาน งั้นคุณหลานต้องช่วยอาให้พี่เอยอมอนุญาตให้น้องบีหมั้นกับอานะครับ"

"อืม..ยากอยู่นะคะ..อืม..แต่หนูช่วยเต็มที่เลยค่ะ"

"อ้าว..งั้นเราต้องวางแผนกันหน่อย เดี๋ยวพ่อจะไปปรึกษาอาจารย์ให้เรื่องดูดวงฤกษ์ผานาที ส่วนน้องเอ๋ยไปคุยกับเพื่อนหว่านล้อมหนูบีเอาไว้ก่อน สุดท้ายนายนัทลูกต้องทำคะแนนเองนะ ลูกต้องทำให้น้องให้อภัยลูกให้ได้ก่อน แล้วเรื่องทำให้รักจะราบรื่นเอง โอเค้.." สามคนแบ่งหน้าที่กันเสร็จสรรพแล้วแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน

"ค่า..คุณปู่.." อัญญารินทร์รับคำผู้เป็นปู่ยิ้ม ๆ

"ครับพ่อ..ครั้งนี้ผมทุ่มสุดตัวเลยครับ.." เปรมมนัสพูดอย่างหนักแน่น

………………………………………

ตัดมาที่บ้านวรนนท์

กานต์บุรุษนั่งเล่นชิลล์กับคนรักบังเอิญเห็นโทรศัพท์แจ้งเตือนข้อความใหม่จึงหยิบมาเปิดอ่านเนื้อความข้างในดู

"เอ่อ..น้องบีวันจันทร์ไป ม.เองได้มั๊ยอ่ะ พอดีพี่ต้องไปจัดบูธน่าจะต้องออกจากบ้านตั้งแต่ตีสี่ตีห้าเลย แต่พี่เป็นห่วงเราจัง กวิน ไปส่งน้องที่ ม.แทนเราได้มั๊ยอ่า"

"โอ้โห..ของเราต้องมีเตรียมประชุมเสียด้วยซิ เอาไงดี ไม่เป็นไร เดี๋ยวโทรบอกผู้จัดการว่าขอเข้าสายหน่อย น่าจะทันอยู่หรอก เดี๋ยวน้อง ๆ ก็ได้"

"เอ่อ..ไม่เป็นไรน้องบีขึ้นรถประจำทางไปเองได้ค่ะ ออกตั้งแต่เช้าหน่อยก็น่าจะได้.." กานต์ธิดาบอกยิ้ม แต่รู้สึกใจฝ่อเล็กน้อย

"อ้อ..พี่ลืมไปขอไปโทรศัพท์หน่อยน๊า เรื่องจัดบูธน่ะแหละ ยุ่งนิดนึงเป็นพี่ใหญ่ของน้อง ๆ นี่เน๊าะ ขอตัวก่อนน๊า.." กานต์บุรุษทำทีเป็นยุ่งเสียเต็มประดา แล้วได้กดอะไรบางอย่างลงในโทรศัพท์เมื่อเสร็จแล้วก็รีบกลับเข้ามาหาน้องสาวเหมือนเดิม

"ว๊า ทำไมต้องเป็นวันจันทร์ด้วยน๊า/ด้านนายว่าไงบ้างเหรอกาย"

"ออ ก็กำลังคุยกับทีมอยู่ขอให้เค้ามาช่วยตอนเช้าหน่อย แล้วไปส่งน้องบีเช้า ๆ หน่อยน่าจะได้/น้องบีว่ายังไงล่ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่กาย บีไปเองดีกว่า เดี๋ยวเรียกพี่วินให้ไปส่งถึง ม.เลย สบายมาก" กานต์ธิดาพูดยิ้ม ๆ

"ไม่ดี ๆ เอางี้ดีมั๊ยโทรบอกน้องเอ๋ยให้แวะมารับน้องบีดีมั๊ย เอนายว่าไง" กวินเอ่ยขึ้นพร้อมกับหรี่ตาหนึ่งข้างเป็นสัญญาณบอก