28.ดัดหลัง
1042 Words
ความเดิม- "ก็มันน่าห่วงมั๊ยล่ะ หน้าสวยยังกะภาพวาด ผิวละเอียดถึงจะซีดไปหน่อยก็สวยเนียนยังกะฉีดวิตามินบำรุง" เปรมมนัสกล่าวยิ้ม ๆ และแค่นหัวเราะในตอนปลายประโยค
……………………………….
"แล้วบอกลูกน้องให้ทำไงต่อ" ปกรณ์เอ่ยถามอย่างพอนึกเดาคำตอบได้
"ก็ให้ลูกน้องบอกไอ้หน้าหล่อคนนั้นว่าที่มึงกำลังวางแผนจะทำชั่ว ๆ กับเธออยู่น่ะเค้าเป็นผู้หญิงของนายก็แค่นั้น" เปรมมนัสเอ่ยยิ้ม ๆ
ด้านปกรณ์เห็นเพื่อนรักพูดยิ้ม ๆ จึงหันไปสบตากับเพื่อนรักเพียงครู่เขาสังเกตเห็นสันกรามปรากฎที่หน้าของเพื่อนรักและแววตาแข็งกร้าวอยู่ในนั้น เขาเข้าใจได้ทันทีว่าคนนี้คือคนที่เพื่อนรักไม่ยอมปล่อยและหวงอย่างที่สุด
ปึ่บ ๆ (ปกรณ์ตบไหล่เพื่อนรักไม่หนักไม่เบาสองครั้งติด ๆ กัน)
"น้องไม่รู้เรื่องด้วย ไอ้หน้าหล่อนั่นมันเข้าหาน้องเอง น้องก็รู้จักหลีกเลี่ยงอยู่ แค่จัดการไอ้คนก่อเรื่องก็พอ ได้ข่าวว่าพ่อมันเป็นคู่ค้าเก่าแก่กับลุงชัยด้วยนิ่ จะทำอะไรต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดีนะ เราค้าขาย เหมือนอยู่ในที่แจ้ง" ปกรณ์เอ่ยปากเตือนเพื่อนรักเพราะเขารู้ดีว่าเพื่อนมีปมเรื่องการถูกหักหลังจากคนรัก
"อืม…ฉันเข้าใจตัวเอง แล้วก็เข้าใจน้อง ถ้าน้องจะสนใจไอ้หน้าหล่อนั่นก็ไม่ผิด เพราะฉั๊นยังไม่ได้เป็นอะไรกับน้อง ขอจีบรึ๊ก็ยังไม่ได้ขอ ได้แต่เป็นไอ้มดแดงแฝงพวงมะม่วงไปวัน ๆ" เปรมมนัสพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งในตอนปลาย
"เฮ่ย นายกำลังน้อยใจตัวเองหรือน้อยใจน้องอยู่หรือเปล่า ถ้าประเด็นหลังนายต้องตัดไปเลยนะเพราะน้องไม่รู้เรื่องด้วย" ปกรณ์เอ่ยอย่างอยากเตือนสติเพื่อนรัก
"อือ..โมโหตัวเองมากกว่าที่ตอนแรกไปว่าเค้าเสียจนเกิดภาพจำในหัวมั๊ง ภาพจำที่ไม่ดีซ๊ะด้วยซิ"
"เออ..น่ะ อาหารมาแล้ว กินข้าวก่อนแล้วค่อยหาวิธีกันต่อ"
กับข้าวสามสี่อย่างถูกนำมาวางเรียงรายตรงหน้า สองหนุ่มลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย สักพักเปรมมนัสรู้สึกคุ้น ๆ ใครบางคนเพียงแค่เห็นแผ่นหลัง จึงพยายามมองอยู่เรื่อย ๆ จนคนข้าง ๆ จับสังเกตได้
"รู้จักเหรอ ใครน่ะ ผู้ชายสองคนนั้นน่ะ" ปกรณ์เอ่ยถามอย่างนึกสงสัย
"คนที่หันหลังให้เราน่ะพี่ชายน้องบี ส่วนคนที่หันหน้ามาทางนี้ไม่รู้จัก" เปรมมนัสตอบอย่างตรงไปตรงมา
"อ๋อ…นึกออกละพี่ชายน้องบีที่เป็นพนักงานฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์บริษัทในเครือของป๊าเขตแดนนิ่ มาทานข้าวกับลูกค้าเหรอ ไม่น่าใช่นะ" ปกรณ์ถึงกับร้องอ๋อ เพราะนึกออก
"ไม่รู้ซิ แต่เคยเห็นหน้าครั้งนึงตอนไปบ้านน้อง น่าจะไปหาพี่ชายน้องน่ะ" เปรมมนัสเปรย ๆ
"ดูเหมือนสายวายนะ นายว่ามั๊ย" ปกรณ์ออกความเห็น
ด้านเปรมมนัสเมื่อได้ยินเช่นนั้นถึงกับมองภาพลาง ๆ ออกในหัว ใช่แล้ว ในช่วงที่คนตัวเล็กของเขาปิดเทอมเขาคิดถึงจนทนไม่ไหวต้องขับรถข้ามฟากเพื่อไปซื้อเค้กร้านดังแล้วทำทีว่าเป็นทางผ่านแล้วเอาไปฝาก ในวันนั้นเขาสวนกันกับผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งมองไกล ๆ จัดว่าหน้าตาดีเชียวแหละ เป็นอย่างนี้นี่เอง
"กรฉั๊นเป็นห่วงน้อง อยากขอน้องมาอยู่กับฉั๊นวันนี้พรุ่งนี้เลย นายช่วยฉั๊นนะ" เปรมมนัสเอ่ยหน้าตึง
"เฮ่ยใจเย็น ก่อนอื่นเราต้องล้วงความลับของพี่ชายน้องให้มากที่สุดก่อนเพื่อเป็นข้อต่อรอง รู้เขารู้เรามีชัยไปกว่าครึ่ง ว่าแต่นายรักน้องบีจริงหรือแค่สงสาร บอกฉั๊นมา" ปกรณ์เอ่ยถามเพื่อนรักอย่างเป็นงานเป็นการ
"ไม่ใช่แค่รักหรือสงสาร แต่รู้สึกผูกพันลึกซึ้งเหมือนมีสายใยแปลก ๆ มันบอกไม่ถูก"
"น้องคงเป็นคนที่ผูกด้ายแดงกับนายซินะ แต่ด้ายมันคงยาวมากเลยอายุถึงห่างกันตั้งรอบครึ่ง หึหึ" ปกรณ์พูดกลั้วหัวเราะแต่รู้สึกว่าจะผิดคิวเพราะเพื่อนรักไม่ขำด้วย
"เออน่ะ อย่างซีเรียสไป เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้วมั๊ยว๊ะ รีบกิน จ่ายตังค์ให้ด้วย" ปกรณ์พูดยิ้ม ๆ
ส่วนอีกคนได้แต่พยักหน้าแล้วกินอาหารในจานตนเองต่อจะอิ่ม เมื่อชำระค่าเสียหายเรียบร้อยจึงพากันออกไป
@เวลาเลิกเรียน
เปรมมนัสรีบขับรถออกมาจากบริษัทเมื่อได้เวลามาตรฐานของการเลิกเรียนของนักเรียนทั่วไป ๆ เพราะคิดว่าหลานสาวและคนของใจคงเลิกเรียนในเวลาใกล้เคียงกันนี้ เมื่อขับรถเข้ามาถึงได้ยังไม่ทันจะลงจากรถดีก็ได้รับข้อความเป็นคลิปวิดีโอจากเพื่อนรักจึงเข้าไปเปิดดูเมื่อจับต้นชนปลายได้จึงรีบเปิดประตูรถรีบรุดไปที่จุดเกิดเหตุทันที
เขามาได้ยินเด็กหนุ่มเสื้อช็อปกำลังยืนระยะประชิดตัวของหลานสาวและพูดจาสามหาวใส่เพื่อนรักที่พยายามปรามไม่ให้เข้าใกล้หลานสาวของเขา แต่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับพูดจาสาตอกกลับเพื่อนรักอย่างไม่ให้เกีรยติ เขาจึงเข้าไปยืนข้างเพื่อนรักเพื่อเป็นกำลังเสริม ส่วนปกรณ์หันมาสบตากับเพื่อนรักยิ้ม ๆ
"แล้วถ้าเป็นผม นายเปรมมนัส อนันตวรรณาวงษ์ ทายาทของเจ้าสัวเปรมชัย อนันตวรรณาวงษ์ และเป็นอาโดยสายเลือดของน้องเอ๋ยพูดล่ะครับคุณจะถอยออกห่างจากหลานผมมั๊ย คู่ค้าที่มีลูกหลานนิสัยแย่ ๆ รังแกเพศแม่แบบนี้แสดงว่าพ่อแม่ไม่ได้สั่งสอนถ้าทางบริษัทจะตัดบริษัทนั้นออกสักบริษัทผมว่าผมอยู่ได้นะ ผมเลือกค้ากับคนดีมีมารยาทและไม่ดูถูกเพศแม่จะดีกว่า" เปรมมนัสเอ่ยยิ้ม ๆ อย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า
- Writer
