Bazen üzüntüler, gözyaşlarının uzanamayacağı kadar derindedir.
_________________?
"Efsun!"
Adımın seslenilmesiyle gözlerimi usulca açtığımda beni uyandıranın Ali olduğunu fark ettim. Işıldayan mavilikleri benim uyandığımı görünce parlaklığını artırmıştı.
"Hadi kalk, bir şeyler ye."
Yorgun bedenimi doğrultmak için kaldırdığımda Ali'nin kolları bedenimi sarıp doğrulmamı sağlamıştı. Geriye yaslanırken gözlerim bacaklarının üzerindeki kahvaltılıklarla donatılmış tepsiyi buldu.
Benim için kahvaltı tepsisi getirmişti. Yüzüme minnetle bir gülümseme ekleyip almak için ellerimi uzattım ama izin vermedi.
"Hayır, sen dokunma. Ben yedireceğim."
"Ama efendim zahmet etmeyin. Ben yiyebilirim"
"Hayır, dedim!" Hafif sinirlenmiş bir ifadeyle gözlerini bana dikip tepsideki çatalı eline almıştı.
