CHAPTER 4 | ไม่ใช่ว่าอยากได้ผมเหรอครับ?

1386 Words

CHAPTER 4 | ไม่ใช่ว่าอยากได้ผมเหรอครับ? ณาลัลน์เหมือนตกกระไดพลอยโจน กลับตัวถอยหลังต่อก็ไม่ได้ แต่ในเมื่อเธอถอยไม่ได้ก็เข้าร่วมดื่มกับพวกเขาไปเลยง่ายที่สุด “ว่าแต่มึงกับพี่ณาลัลน์ไปแอบคบกันตอนไหนวะ ซุ่มฉิบหายไม่เห็นบอกให้พวกกูรู้บ้างเลย” เสียงแซวของโอนิกซ์เอ่ยขึ้น “นานแล้ว” คินวาตอบเสียงเรียบ มือหนายังคงโอบเอวบางของณาลัลน์ที่นั่งตักอย่างไม่มีทีท่าจะยอมปล่อยมือง่าย ๆ “นานพ่อง ทำไมกูเพิ่งเห็น” คอปเตอร์ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ เพราะที่ผ่านมายังไม่เคยเห็นหนุ่มฮอตคินวาเคยคบกับสาว ๆ ที่ไหน เอาง่าย ๆ ขนาดมีสาว ๆ เข้ามาจีบ มันยังไม่เคยทำท่าสน แถมยังไล่ตะเพิดอีกต่างหาก ” กูหวงพวกมึงไง กูเลยปิด …ใช่ไหมครับบี๋” ประโยคแรกทำเสียงแข็งกับเพื่อน ๆ แต่ประโยคหลังเสียงอ่อนลงตอนคุยกับผู้หญิง “เหอะ เหลือเชื่อฉิบหาย ซุ่มแบบนี้ก็เกินไปปะวะไอ้คิน …เอางี้พี่เลิกกับมันเถอะมาคนกับผมแทนดีกว่า” เพื่อนกัน เหมือนกันไม่มีผิด เสียงหนึ่งตอนคุกับเพื่อน เสียงสองตอนคุยกับสาว “หุบปากไปเลยไอ้โอนิกซ์ พี่ณาลัลน์คือผู้หญิงของกู” ณาลัลน์หันขวับเงยหน้าขึ้นไปมอง สุด! เธอไปเป็นผู้หญิงของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก่อน? แต่ก็ช่างเถอะ ถือว่าอยู่แผน แต่ไป ๆ มา ๆ เหมือนเธอกำลังคิดจะจับเสือ แต่ตัวเองกำลังจะกลายเป็นเหยื่อเองซะงั้น ... จากนั้น เธอไม่รู้เลยว่าระหว่างที่นั่งดื่มต่อกับกลุ่มรุ่นน้องปีหนึ่งคุยอะไรกันไปบ้าง เพราะแทบไม่ได้โต้ตอบอะไรกับพวกเขาเลย มีแต่คินวาที่ตอบแทนเธอทั้งหมด ณาลัลน์เลยได้แต่นั่งมองพวกเขาคุยกัน สลับกับยกแก้วสีอำพันขึ้นดื่มไปช้า ๆ จากหนึ่งแก้ว ไปสองแก้ว แล้วตามด้วยแก้วเท่าไหร่ไม่รู้ที่เธอจำไม่ได้ เพราะสมองพร่าเบลอไปหมด ... สามชั่วโมงต่อมา… รู้สึกตัวอีกทีก็... ตอนที่จมูกสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมสะอาดรอบคล้ายกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ภายในห้อง จนรู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน ทั้งที่ยังเบลอ ๆ อยู่ แล้วภาพตรงหน้า ก็ค่อย ๆ กระจ่างชัด ดวงตาคู่หวานเปิดเปลือกตาลืมขึ้น ก่อนจะเริ่มปรับโฟกัสมองไปรอบ ๆ ห้องเห็นผนังสีเทาอ่อน ไฟดาวน์ไลน์สีเหลืองนวลภายในห้อง และร่างสูงของเจ้าของห้องที่สวมเพียงกางเกงยีนเปลือยท่อนบนที่กำลังเดินเข้ามา เห็นแบบนั้น ณาลัลน์ถึงกับรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะมองไปรอบ ๆ แล้วพบว่า ตอนนี้เธออยู่ที่คอนโดของเขา แถมยังนอนอยู่บนโซฟาหนานุ่มในคอนโดของเขาอีก “ตื่นแล้วเหรอครับ ดื่มน้ำเย็น ๆ ก่อนมั้ย จะได้สร่างเมา” คินวาเดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำเย็น ๆ ที่วางลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้าเธอ ณาลัลน์เงยหน้าขึ้นไปมองเขาแวบหนึ่ง แล้วรีบก้มหน้าลงด้วยความอาย ก่อนจะรีบยื่นมือไปรับแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ ความเย็นแล่นลงคอช่วยเรียกสติจากความเมาคืนมาบ้างเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ วางแก้วลงหน้า “ขอบใจนะ เออพี่ว่าน่าจะดึกแล้ว พี่ขอตัวกลับก่อน” ณาลัลน์ว่าพลางขยับตัวลุกขึ้นยืน ทว่าจังหวะนั้นคินวากลับขยับตัวและโน้มเข้ามาใกล้ เขาวางมือทาบลงบนโซฟา ในขณะที่ร่างสูงคร่อมตัวเธอไว้ตรงกลาง “...หายเมาแล้วเหรอครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ใบหน้าของเขาขยับเข้าใกล้เธอมาก มากจน…เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารินรดข้างผิวแก้ม เธอสบตาเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “ดะ ดีขึ้นแล้ว” ณาลัลน์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ รู้สึกแปลก ๆ ทั้งน้ำเสียงและลมหายใจของหนุ่มรุ่นน้องที่กำลังรินรดอยู่ตรงหน้า รวมถึงนัยน์ตาที่ดูเข้มขึ้นอย่างประหลาด ก่อนที่เธอจะพยายามหลบสายตาคมคู่นั้น ด้วยการเบือนหน้าไปอีกฝั่ง ทว่า…ริมฝีปากของเขากลับขยับเข้ามาใกล้อีก แค่ระยะกะพริบตาเดียวก็จะสัมผัสกันอยู่แล้ว ณาลัลน์กลั้นหายใจ ร่างกายแข็งทื่อ หัวใจเต้นรัวเหมือนจะทะลุอก “นะ นาย ถอยออกไปหน่อยได้ไหม...ฉะ ฉันอึดอัด” เธอหันไปสบตาอีกฝ่าย พร้อมกับใช้มือดันแผงอกแกร่งที่เปลือยเปล่าของอีกฝ่าย ฝ่ามือบางวางทาบสัมผัสเข้ากับผิวกายของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ คินวาก้มมองฝ่ามือเรียวที่ทาบแนบไปกับแผงอกของเขา ก่อนจะยกยิ้มออกมาที่มุมปาก “แต๊ะอั๋งเหรอครับ” “บะ บ้าเหรอ” “แต่มือพี่โดนนมผม” “…” “ลูบอยู่ด้วย” ณาลัลน์อยากจะชักมือออก แต่เขาขยับมาใกล้มาก มากจนเธอเกือบจะเอนนอนลงราบไปกับโซฟานี่อยู่แล้ว “เออ จริงสิ ทำไมฉันถึงมาอยู่คอนโดนายได้ล่ะ” แล้วเธอก็เฉไฉไปเรื่องอื่น ทั้งที่ตัวเริ่มจะเอนลงเรื่อย ๆ “ก็พี่เมา...มาก” “อ่า งะ งั้นเหรอ แต่ตอนนี้ ฉะ ฉันดีขึ้นแล้ว งั้นฉันว่าฉันควรกลับบ้านเลยดีกว่า” น้ำเสียงตะกุกตะกักเอ่ยบอก ก่อนเหลือบสายตามองดูนาฬิกาแขวนผนังแล้วพบว่าตอนนี้เกือบตีสาม ให้ตายเถอะ นี่เธอเมามากจนปล่อยให้เขาพาตัวมาง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง “กลับบ้าน ตอนนี้เนี่ยนะครับ” คินวาเลิกคิ้วมอง ก่อนที่เขาจะถอยออกมาอย่างเชื่องช้า แล้วหันมองไปที่ประตู “กลับทำไม?” แล้วใบหน้าหล่อเหลาก็หันมาสบตาเธออีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากและแววตาที่เจ้าเล่ห์ “ผมนึกว่าที่พี่ตามผมมา...ไม่ใช่เพราะว่าพี่อยากได้ผมหรอกเหรอครับ?” สิ้นประโยคคนตรงหน้า จากที่ณาลัลน์เมาอยู่นิด ๆ เธอรู้สึกสร่างเมาขึ้นมาในทันที “ว่าไงครับ ที่ตามผมมา...เพราะ.? “ “เมา เพราะฉันเมา และฉันนึกว่านายจะพากลับหอ ใครจะไปคิดล่ะว่านายจะพาฉันมาที่นี่” ณาลัลน์รีบปฏิเสธเสียงแข็ง แต่เขากลับไหวไหล่เบา ๆ และเถียงกลับ “ผมนึกว่า พี่อยากมาทำอย่างอื่น…” “นะ นาย…” ริมฝีปากบางอ้าปากค้างเถียงไม่ออก ก่อนจะเบือนหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเองหนีไปทางอื่น นอกจากคำพูดจะชวนให้หวั่นไหว กล้ามแน่น ๆ ซิกแพคเป็นลูก ๆ หุ่นคลีนที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้เธอหวั่นไหวได้เหมือนกัน “ไม่รู้ล่ะ ฉันจะกลับหอตอนนี้ “กลับได้ไงครับ นอนด้วยกันนี่แหละ ดึกแล้ว” “หา…” นอนนี่ หมายถึงนอนกับเขานี่อะนะ “ผมบอกให้นอนนี่ คือหมายถึงคืนนี้วันศุกร์น่าจะมีด่าน ถ้าผมไปส่งพี่ แล้วโดนตรวจจับเป่าแอลกอฮอล์ใครจะรับผิดชอบละครับ” เขาอธิบายก่อนที่เธอจะคิดไปไกล “งั้นไม่เห็นเป็นไร ฉันเรียกรถมารับเองก็ได้” “ถามจริง ไม่มีใครเคยพี่บอกเหรอ ว่าถ้าเมาแล้วกลับกับคนแปลกหน้ามันอันตรายยังไง พี่ไม่กลัวโดนลากเข้าป่าข้างทางเหรอครับ” แล้ว….เขาไม่แปลกหน้าตรงไหนก่อน เธอเพิ่งรู้จักเขาวันแรกซะด้วยซ้ำ ที่สำคัญยังดูอันตรายมากกว่าอีก เสียงในหัวบอกมาแบบนั้น แต่ณาลัลน์ไม่ได้พูดมันออกมา “ผมว่า ตอนนี้ตีสามแล้ว พี่ไปอาบน้ำแล้วนอนก่อนดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมไปส่ง” “ไม่..” “ไม่นอน? แสดงว่าพี่อยากทำอย่างอื่นกับผมมากกว่านอน” คินวาพูดพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหู “ก็ได้นะ ขอแค่พี่บอก ผมพร้อมเสมอ” O O

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more