Seven Golden Death กลับมานะเจ้าพวกบาปทั้ง7

ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำไม่หยุดตกลงมาจากฟ้าที่มืดครึ้มในช่วงเวลากลางวันของวันธรรมดาวันหนึ่งกลางถนนห้าแยกใจกลางเมืองที่การจราจลติดขัดไม่ใช่เพราะฝนแต่เป็นเพราะใจกลางถนนมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนอนคุดคู้ท่ามกลางเลือดที่ไหลออกจากร่างกายเต็มท้องถนน สายน้ำจากฝนที่ส่งจากฟ้ากระทบพื้นชะล้างของเหลวสีแดงฉานที่ออกมาจากหญิงสาวคนนี้ เสียงกรีดร้องจากผู้คนรอบข้างส่งเสียงภาพและวีดีโอถูกถ่ายไว้แพร่ลงโลกอินเตอร์เน็ตอย่างรวดเร็วกระจายไปทั่วโลกภายในไม่ถึงชั่วโมง ไม่นานภาพจากกล้องวงจรปิดก็ถูกเผยแพร่ออกไปเป็นการอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น ในขณะที่ทุกคนกำลังสนใจในความเป็นไปนี้เจ้าหน้าที่รีบเข้ามาตรวจสภาพร่างกายเมื่อพลิกตัวหญิงสาวออกก็ได้พบกับทารกน้อยน่ารักที่ได้ถูกช่วยไว้ด้วยอ้อมกอดของเธอคนนี้อย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน เสียงหัวเราะจากทารกน้อยทักทายพี่ๆ กู้ภัยและเจ้าหน้าที่ช่วยเหลือในขณะที่ฉันยืนมองร่างของตัวเองใกล้ๆ กัน 'ขอให้โชคดีนะเด็กน้อย' สวัสดีทุกคนฉันชื่อน้ำตาใช่ฟังเหมือนน่าเศร้าแต่ชีวิตฉันมันน่าเศร้าจริงๆ เชื่อว่าในโลกนี้ไม่มีใครดวงซวยเท่าฉันได้อีกแล้วล่ะใครๆ อาจจะบอกว่าการที่ฉันเกิดมาเป็นมนุษย์น่ะมันดีที่สุดแล้ว จริงหรือ? ถ้าถามว่ามันน่าเศร้าดวงซวยยังไงฉันจะเริ่มเล่าตั้งแต่แรก ฉันคือคนธรรมดาทั่วไปที่เกิดมาด้วยความเต็มใจของพ่อแม่ แต่เมื่อแม่คลอดฉันออกมาและให้ชื่อว่าฉันว่าน้ำตาก็เข้าใจได้นะว่าหมายถึงน้ำตาแห่งความยินดีแต่นั่นมันตรงกันข้ามเลย ไม่กี่วันหลังจากนั้นแม่ของฉันก็ตาย ขณะที่พ่อของฉันเศร้าใจแต่ก็ต้องฝืนยิ้มไว้เพื่อเลี้ยงดูฉันจนเมื่อฉันดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่งนั่นคือตอน9ขวบฉันได้รับสายจากโรงพยาบาลว่าพ่อของฉันโดนรถชนเสียชีวิต ฉันต้องมาอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าหลังจากนั้นไม่นานที่นี่ก็โดนไฟไหม้โชคดีที่ไม่มีใครตาย พอย้ายไปอีกที่ที่นั่นก็น้ำท่วม ท่วมแบบวันเว้นวันเลยล่ะ พอย้ายไปอีกที่สงสัยจะอยู่ใกล้ท้องฟ้ากับต้นไม้ไปหน่อยฟ้าผ่าทุกคืนจนแทบไม่ได้นอน ฉันต้องย้ายไปเรื่อยๆ จนได้มีเศรษฐีคนหนึ่งมารับไปเลี้ยง เขารวยมากเรียกได้ว่าชีวิตฉันเป็นเจ้าหญิงในพริบตาในวัย13ปี...ใช่พริบตาเดียวเท่านั้น พ่อเลี้ยงของฉันโดนยิงตายคาเตียงเพราะทุกคนอยากได้สมบัติเขาแต่กลับกลายเป็นว่าพ่อเลี้ยงดันยกสมบัติทุกอย่างให้ฉัน ทุกคนอยากให้ฉันยกสมบัติให้ก่อนจะถกเถียงกันอย่างรุนแรงจนยิงกันเองตายคาบ้านโดยที่ฉันก็ยืนอยู่ตรงกลางความน่าพิศวงคือฉันไม่เป็นอะไรเลย ฉันโทรแจ้งตำรวจและยืนรอจนจนพวกเขามาถึงและสรุปคดีฉันให้ทนายของพ่อเลี้ยงเอาสมบัติทั้งหมดบริจาคไปซะให้มันจบๆ ไปโดยไม่เสียดาย จะเสียดายทำไมเงินนั่นมันไม่ได้เป็นของฉัน ฉันเฟดตัวเองออกมาทำงานส่งตัวเองเรียนเรื่องโชคดีอีกอย่างคือไม่ว่าจะสมัครงานที่ไหนเขาก็รับทั้งที่หน้าตาฉัน ประวัติก็ไม่ได้ดีเด่อะไรถึงแม้จะด้อยกว่าคนอื่นหลายส่วนแต่น่าแปลกคือพวกเขารับฉันเข้าทำงาน แต่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนทันทีที่ฉันเข้างานไปไม่พ้นเดือนบริษัทก็งานเข้ารัวๆ ถ้าที่ทำงานดีกับฉันฉันก็จะลาออกเพื่อให้พวกเขารุ่งโรจน์แล้วย้ายไปสมัครงานที่บริษัทคู่แข่ง...ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเจ๊งในที่สุด โดยที่ฉันไม่ได้ลงแรงทำอะไรเลยแค่สมัครงานและเข้าไปทำงานที่นั่นเท่านั้นเอง เรื่องโชคดีอีกอย่างคือฉันเรียนจบโดยที่โรงเรียนไม่เจ๊งไปก่อน...แค่เจ๊งทันทีที่ฉันออกเท่านั้น ครั้งหนึ่งในชีวิตที่อยากลองมีความรักมีคนอยากลองของมาลองคบกับฉันดู ซึ่งฉันก็ตกลงไม่น่าเชื่อว่าไม่เกินสามวันบ้านเขาประสบปัญหาถังแตก พ่อแม่ล้มป่วยและอยู่ๆ เขาก็ตรวจพบมะเร็งในลำไส้ ช่วงเวลานี้เกิดขึ้นหลังจากที่เราคบกันไม่ถึงอาทิตย์ฉันสงสารเขามากจนต้องบอกเลิกเขา สามวันเท่านั้นหลังเลิกกันเขากลับมารวยดังเดิมราวกับว่าก่อนหน้านี้คือความฝัน และเรื่องมะเร็งลำไส้หมอกลับบอกว่าเขาตรวจผิด จากนั้นไม่เชื่อเขาก็เชื่อเต็มร้อยว่าฉันน่ะดวงซวยเคลื่อนที่ของจริง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพระเจ้าไม่รักฉันหรือว่าตอนก่อนฉันเกิดฉันลืมคว้าโชคดีมากันแน่ วันนี้วันหยุดฉันเดินเล่นท่ามกลางเมฆครึ้มที่ดูก็รู้แน่ๆ ว่าอีกไม่นานมันก็ตก ฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไรในเท่าไหร่นักฉันเดินผ่านคู่รักชายหญิงที่กำลังทะเลาะกันอย่างไม่ใส่ใจ ในอกเธอมีเด็กทารกร้องไห้งอแงอยู่อาจเป็นเพราะเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกัน แต่มันไม่ใช่เรื่องของฉันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะต้องสนใจ ฉันรอสัญญาณไฟเพื่อรอข้ามถนนจะได้กลับห้องไปนอนกลิ้งมองฝนอย่างสบายใจในพื้นที่ของตัวเองในขณะที่คู่รักด้านหลังทะเลาะกันหนักขึ้นเรื่อยๆ จนคนรอบข้างหนีห่าง "แกทิ้งฉันที่ท้องลูกแกมาเสวยสุขกับชู้งั้นเหรอห้ะ!!" "โธ่เว้ย ก็บอกให้เอาออกๆ จะเก็บไว้ให้เป็นภาระทำไมวะฉันก็ไม่ได้อยากได้นะเว้ย" ผู้ชายสะบัดแขน "ที่ตอนเอาฉันบอกว่าอยากได้อยากเลี้ยงแต่พอตอนนี้จะทิ้งกัน เด็กนี่ก็เลือดแกเลือดชั่วๆ ของแกคิดว่าฉันอยากได้มันหรือยังไง" ผู้หญิงอาละวาดทั้งน้ำตา คนรอบข้างแอบถ่ายวีดีโอไว้และต่างคนต่างสงสารเด็กแต่ไม่มีใครช่วยเลยสักคน "ก็ฉันบอกเธอแล้ว!!! บอกแล้วว่าให้เอามันออกแล้วแกไม่ยอมแกเลี้ยงมันจนคลอดออกมาเป็นคนขนาดนี้แกก็รับผิดชอบสิวะ เลือดฉันคนเดียวเหรอห้ะ?!!! ฉันทำคนเดียวหรือไง?? ตอนเอาก็อ้าขาให้ฉันง่ายๆ เองนี่" ผู้ชายเอาชี้จิ้มหัวผู้หญิง ฉันไม่สนใจพวกเขาสองคนเท่าไหร่ได้แต่รอให้สัญญาณไฟมันเขียวไวๆ พอสัญญาณไฟเปลี่ยนสีฉันเดินไปทันทีและทิ้งพวกเขาไว้ด้านหลัง ในตอนนั้นฉันเห็นรถที่ฝ่าไฟแดงมันพุ่งมาทางนี้ด้วยความเร็วและหูฉันก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นตะโกนลั่น "แกไม่เอาฉันไม่เอางั้นก็ให้มันตายๆ ไปซะ!!!" เธอโยนห่อผ้าที่ห่อเด็กไว้ไปกลางถนน ห่อผ้าผ่านสายตาของฉันไปฉันมองที่รถไร้การชะลอด้านหน้าและทิ้งถุงขนมและข้าวของในมือวิ่งไปรับเด็กไว้และนั่งลงคุดคู้ใช้แรงใจทั้งหมดที่มีภาวนาและขอร้องให้เด็กในห่อผ้านี้อย่าได้เป็นอะไรไปก่อนให้ร่างกายทั้งหมดของตัวฉันรับความเจ็บปวดจากแรงกระแทกอย่างแรงจนปลิวไป ร่างของฉันปลิวไปไกลกลับกอดห่อผ้านี้ไว้แน่นจนกลิ้งไปสุดในท่าที่คุดคู้นี้ ในตอนนั้นฉันก็ได้เห็นตัวเองที่กอดห่อผ้านี่ไว้อยู่ ไร้ความเจ็บปวดใดๆ ทั้งสิ้นและลอยเหนือร่างกายตัวเองตรงหน้า ขณะเดียวกันร่างสูงใหญ่ในชุดผ้าคลุมสีดำมองชื่อในมือจาก 'ทารกน้อยสองเดือน' ถูกไฟเผาเปลี่ยนเป็น 'นริกา นาวาวิเศษ อายุ 25 ปีบริบูรณ์ สาเหตุการตาย : อุบัติเหตุจากการช่วยเด็กด้วยจิตใจที่แรงกล้า'