AGAD napunta kay Kira ang tingin ni Kian nang lumabas siya ng silid. Nakaligo na siya at nakabihis na rin. Binaba niya ang bag sa sofa at pumunta sa kusina.
"Morning," nakangiting bati sa kanya ng dalaga.
Sa loob ng tatlong taon, araw-araw na lang pinapaganda ng ngiti nito ang kanyang mood. Isang simpleng ngiti lang nito ay kumpleto na ang kanyang araw. Matagal nang gustong sabihin ni Kian iyon ngunit kailangan niyang pigilan ang sarili. But he's hoping one day, he will be given the chance to say that to her.
"Morning," sagot niya saka lumapit dito at hinalikan ito sa ulo.
Ngumiti lamang ito. Isa iyon sa kanyang gesture na nakasanayan na nito.
"How's your sleep? Masakit pa ulo mo?"
"Hindi na. Thanks for taking care of me," sagot niya.
"Hay Kian, kahit madalas tayong nag-aaway, you'r
