Ep.7: คนกำลังมีความรัก

1631 Words

รถยนต์สีดำคันหรูแล่นไปตามถนนยามค่ำ โดยมีไวน์เป็นคนขับด้วยท่าทางสบาย ๆ ขณะที่ไวท์นั่งข้างคนขับเงียบ ๆ สายตาคมมองถนนอย่างระแวดระวังไม่แพ้คนขับ ส่วนเบาะหลังเลออนนั่งนิ่งอยู่ข้างพบรักที่กอดตุ๊กตาหมีตัวโตไว้แนบอก ไม่มีการพูดคุยภายในมีเพียงความเงียบที่แผ่คลุมในรถ แต่ไม่ใช่ความอึดอัดมันกลับเป็นความเงียบที่อ่อนโยน ปลอดภัย และอบอุ่นอย่างประหลาด เลออนมองคนข้างกายตลอดเวลา เขาอยากให้ระยะทางไกลขึ้นกว่าเดิมสักสิบเท่าเพื่อเขาจะได้มีเวลาอยู่กับเธอนานขึ้นไปอีก ‘ถ้าแค่ทางกลับบ้านใช้เวลาได้นานกว่านี้อีกหน่อยก็คงดี’ “พรุ่งนี้เช้าพี่มารับไปมหาลัยนะ” เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบ “หนูไปเองได้ค่ะ ไม่รบกวนพี่ชายดีกว่า” พบรักตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงเกรงใจ แต่แววตากลับซ่อนความอบอุ่นไว้เต็มเปี่ยม “ตอนเช้าพี่มารับ ห้ามแอบหนีไปก่อน” น้ำเสียงของเขาทั้งจริงจังและอ่อนโยนในคราวเดียวกัน “ค่ะ” เธอพยักหน้ารับเบา ๆ ดวงหน้าแดงเรื่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว “เด็กดี” เลออนสบตาเธอชั่วครู่ ก่อนจะยื่นมือหนาไปแตะเส้นผมนุ่มสลวยของเธอ แล้วลูบศีรษะอย่างเบามือ สัมผัสที่เต็มไปด้วยความห่วงใยนั้นทำเอาหัวใจดวงน้อย ๆ เต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่นานนัก ไวน์ก็ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของพบรักโดยไม่ถามทางสักนิด เขาลงจากรถมาเปิดประตูให้เธอ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ และเอ่ยเสียงนุ่ม “ถึงแล้วครับ” “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” พบรักยิ้มให้ทั้งไวน์และไวท์ที่พยักหน้ารับเล็กน้อย จากนั้นเธอก็หันกลับไปมองเลออนอีกครั้ง ดวงตากลมใสเปล่งประกายในความมืด เลออนยิ้มบางตอบกลับให้เธอ ใบหน้าที่เคยนิ่งขรึมตอนนี้อ่อนโยนอย่างที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น ดวงตาคมทอดมองเธอด้วยสายตาอ่อนละมุนเหมือนกลัวว่าเธอจะหายไปอีกครั้ง “ฝันดีนะ ตัวเล็ก” “ฝันดีค่ะ พี่ชาย” พบรักยิ้มตอบเสียงเบา ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไปในบ้าน เลออนมองตามจนแน่ใจว่าเธอเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว จึงค่อยเอนหลังพิงเบาะเงียบ ๆ แต่ดวงตาคมยังคงทอดมองประตูบ้านราวกับไม่อยากละสายตา “ซึนจริง ๆ” ไวน์ว่าเบา ๆ ขณะเหลือบตามองเจ้านายผ่านกระจกมองหลังอย่างอดไม่ได้ “หุบปาก” เสียงตอบของเลออนเรียบนิ่ง แต่ปลายเสียงกลับแฝงรอยยิ้มจาง ๆ จนคนฟังต้องกลั้นหัวเราะ “ครับเจ้านาย” ไวน์ยิ้มกว้าง ขับรถออกช้า ๆ ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงบ โดยมีแสงไฟท้ายของรถหรูคันนั้นค่อย ๆ ลับหายไปในความมืด ในห้องนอนสีหวานที่ตกแต่งด้วยตุ๊กตาเรียงราย พบรักนอนกลิ้งอยู่บนเตียงโดยมีตุ๊กตาหมีตัวโตที่เพิ่งได้มาจากวันนี้วางอยู่ข้างกาย เธอยิ้มไม่หุบพลางหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาใครบางคน ในห้องนอนสีหวานที่ถูกแต่งแต้มด้วยตุ๊กตาหลากหลายตัว พบรักนอนกลิ้งไปมาบนเตียงกว้าง ข้างตัวมีตุ๊กตาหมีตัวโตสีขาวนุ่มฟูที่เธอเพิ่งได้มาจากวันนี้แนบอยู่ เธอกอดมันไว้แน่นพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหานานาโดยไม่ลังเล เสียงปลายสายดังขึ้นไม่นาน ก่อนที่น้ำเสียงสดใสจะดังมา “ฮัลโหล โทรมาแบบนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ แกต้องอยากเมาท์แน่!” “ไม่ใช่สักหน่อย...” พบรักตอบเสียงเบา แต่ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “แค่นอนไม่หลับ...” “อือหือ แค่?? หรือว่าคิดถึงใครบางคนจนต้องโทรมาหาเพื่อนก่อนเพ้อ” “บ้า!! ก็... ก็แค่ตื่นเต้นนิดหน่อย ไม่คิดว่าจะเจอพี่ชายวันนี้” พบรักกอดหมีกลิ้งซุกหน้าลงหมอน หูร้อนวาบจนไม่กล้าพูดดัง “แกเรียกเขาว่าพี่ชายแล้วทำเสียงหวานขนาดนั้นไม่ได้ เดี๋ยวก็กลายเป็น ‘แฟน’ ไม่รู้ตัวหรอกยัยรัก” “นานา” เธอร้องเสียงหลง หัวเราะเขินจนต้องเอาหมีบังหน้า “แต่จะว่าไป... พี่เลออนดูแลแกดีจริงนะ ฉันสังเกตตั้งแต่ร้านชาบูแล้ว เห็นมั้ยล่ะ? ผู้ชายอะไร หน้านิ่งแต่แววตามองแกแทบจะละลายหม้อซุป” “พูดเวอร์อีกแล้วนานา” เธอพยายามปฏิเสธ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าไม่ยอมหายไป “เวอร์ที่ไหน เขาปฏิบัติกับแกต่างจากฉันลิบลับเลย” “พี่ชายก็แค่... ใจดีน่ะ” พบรักพูดเบา ๆ มือไล้ไปตามขนนุ่มของตุ๊กตาหมี “ไม่ใช่แค่ใจดี แต่คืออ่อนโยนสุด ๆ แกเห็นสายตาเขาที่มองแกไหม?? คนโสดเจ็บจี๊ดเลยนะยะ” นานาพูดจบเสียงหัวเราะของทั้งสองดังประสานกันอย่างเป็นธรรมชาติ “เฮ้อ... แต่แกโชคดีนะรัก” นานาพูดเบา ๆ เสียงอ่อนลงกว่าทุกที “โชคดีอะไรเหรอ” “ก็โชคดี... ที่เขากลับมาในชีวิตแกอีกครั้งน่ะสิ” “อือ... จริงด้วย” พบรักเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มจาง ๆ ให้กับตัวเองในเงามืดของห้อง “ฝันดีนะ คนกำลังมีความรัก” “นานา!!” เสียงหวาน ๆ ประท้วงดังลั่นห้อง แต่เสียงหัวเราะของดังขึ้นก่อนที่สายจะถูกตัดไป เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องลอดผ่านผ้าม่านสีหวานในห้องนอน พบรักกำลังนั่งอยู่หน้ากระจก แต่งหน้าเบา ๆ พร้อมผูกผมหางม้า เธอสวมชุดนักศึกษาธรรมดาแต่ดูน่ารักสดใสเหมือนทุกวัน เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเบา ๆ พี่ชาย : ถึงแล้ว ลงมาได้เลย พบรักยิ้มหวานให้โทรศัพท์พลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋าก่อนจะก้าวลงบันไดอย่างเบา ๆ เปิดประตูห้องแล้ววิ่งลงมาชั้นช่างด้วยความเร็ว ก่อนจะร้องบอกนมเสียงดัง “นม... ไปมหาลัยก่อนนะคะ” “ไม่กินอาหารก่อนเหรอ” “ไม่ค่ะ รักยังไม่หิว” รถยนต์คันหรูสีดำจอดอยู่หน้าบ้าน ไวน์นั่งอยู่หลังพวงมาลัยสวมแว่นกันแดดกับรอยยิ้มเจ้าชู้ประจำตัว ขณะที่ไวท์นั่งข้างคนขับสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเคยดวงตาคมกริบกวาดมองรอบตัวอย่างระแวดระวัง ประตูหลังเปิดออกช้า ๆ ก่อนที่ร่างสูงของเลออนก้าวลงมาดวงตาคมสบตากับเธอทันทีที่เธอก้าวออกจากรั้วบ้าน “อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่ชาย” พบรักทักทายเลออนด้วยรอยยิ้มหวาน เลออนไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูให้เธอ “ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวสาย” ทันทีที่รถเคลื่อนตัวออกช้า ๆ บรรยากาศภายในห้องโดยสารก็ดูเงียบสงบแต่ไม่อึดอัด พบรักแอบเหลือบมองชายหนุ่มข้างกายเป็นระยะ หัวใจเต้นแรงแบบควบคุมไม่ได้ “เมื่อคืนหลับสบายไหม” “สบายดีค่ะ ขอบคุณที่ถามนะคะ” “วันนี้เรียนกี่โมง” “เก้าโมงค่ะ” “ต่อไปพี่จะมารับตัวเล็กไปเรียนทุกวัน” เลออนพยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดเสียงเรียบแต่มั่นคง พบรักชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเขา “ไม่ต้องก็ได้นะคะ หนูไปเองได้ ไม่ลำบากพี่ชายดีกว่า” “มันไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรเลย” “พี่ไม่ไว้ใจให้เราเดินทางคนเดียว” คำพูดเรียบ ๆ แต่น้ำเสียงหนักแน่นนั้นทำให้หัวใจของพบรักเต้นแรงขึ้นทันที เธอหันหน้ามองกระจกข้างรถ กัดริมฝีปากเบา ๆ กลั้นรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ค่ะ… แล้วแต่พี่ชายเลย” เสียงหวานของพบรักเอ่ยเบา ๆ ขณะที่ดวงหน้าแดงเรื่อเล็กน้อย เธอยังคงหลบสายตาเขา พลางกอดกระเป๋าบนตักแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เลออนเหลือบมองเธอจากหางตา แววตาคมที่มักเรียบนิ่งตอนนี้อ่อนโยนเขายกมือขึ้นช้า ๆ วางลงบนศีรษะของเธอแล้วลูบเบา ๆ ด้วยความเคยชิน “เด็กดี” เพียงสองคำสั้น ๆ แต่กลับทำให้หัวใจของพบรักเต้นแรงขึ้นอีกเป็นเท่าตัว “พี่ชาย...” เธอเรียกชื่อเขาเบา ๆ ด้วยเสียงที่ฟังแล้วแทบละลาย ดวงตากลมโตเงยขึ้นมาสบตากับเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบหลบสายตาอีกครั้ง ไวน์ที่นั่งขับรถอยู่ด้านหน้าแอบยิ้มมุมปากกับบทสนทนาเงียบ ๆ ด้านหลัง ขณะที่ไวท์ยังคงนั่งเงียบเหมือนรูปปั้น แต่หางตาเหลือบมองกระจกหลังเป็นระยะเหมือนจับตาทุกความเคลื่อนไหว ไม่นานรถก็มาถึงหน้ามหาวิทยาลัย เลออนเป็นคนเปิดประตูลงก่อน แล้วอ้อมมาเปิดฝั่งของเธอ “ไปเรียนได้แล้ว” เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ แต่แววตายังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม “ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” พบรักยิ้มหวานให้เขา หัวใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ เลออนยื่นมือไปแตะผมเธอเบา ๆ หนึ่งครั้งก่อนพูดเพียงว่า “ตอนเย็นพี่มารับ” พบรักพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะหันหลังเดินเข้าคณะไป แต่ยังไม่ทันพ้นระยะ เธอก็หันกลับมาแล้วร้องเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มสดใส “พี่ชาย!! ขับรถดี ๆ นะคะ” “ครับ ตัวเล็ก” เลออนชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง ๆ อย่างห้ามไม่อยู่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more