“พี่ชาย หนูอยากไปดูนมได้ไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบา ๆ จากคนที่นอนอยู่บนเตียง พบรักหันไปมองเลออนที่นั่งเงียบข้างเตียงด้วยสายตาออดอ้อน แววตาใสซื่อคู่นั้นมีทั้งความคิดถึงและความเป็นห่วงปะปนอยู่ในที
ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเธอก็ยังไม่ได้เจอแม่นมเลย ไม่รู้ว่าท่านเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า อยู่คนเดียวแล้วเหงาบ้างไหม เลออนที่กำลังอ่านเอกสารบางอย่างถึงกับหยุดมือไปชั่วครู่ เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ สีหน้าที่เคร่งขรึมอ่อนลงเล็กน้อย
“หือ!? ได้สิ เดี๋ยวพี่พาไป” เขาตอบเสียงเรียบแต่แฝงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะวางเอกสารลงบนโต๊ะ
“ค่ะ” พบรักยิ้มกว้างทันที รอยยิ้มแบบเดิมที่เขาเคยเห็นตั้งแต่วันแรก และมันยังคงทำให้ใจเขาอบอุ่นได้เสมอ เลออนลุกขึ้นแล้วเอื้อมมือไปแตะแขนเธอเบา ๆ
“เดี๋ยวพี่ไปแจ้งพยาบาลให้เขาเอารถเข็นมา”
“พี่ชายไม่ต้องหรอกค่ะ หนูเดินไปเองก็ได้อีกอย่างห้องนมก็อยู่ใกล้ ๆ แค่นี้เอง”
“ก็ได้”
“ว้าย!!
