Ep.8: พี่ชายไม่ใช่เจ้าชาย
1499 Words
“ยัยรักตัวดี ฉันเห็นนะ พี่ชายมาส่งแกใช่ไหม” เสียงคุ้นหูดังขึ้นทันทีที่พบรักเดินเข้ามาถึงหน้าคณะ เพื่อนสาวตัวแสบอย่างนานารีบโผล่มาดักหน้าแถมยังยิ้มแซวตาเป็นประกาย
“ใช่” พบรักตอบง่าย ๆ พลางยิ้มน้อย ๆ พยายามไม่แสดงพิรุธ แต่แก้มกลับแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่
“อร๊ายยย อิจฉา!! มีคนหล่อมาส่งถึงหน้าคณะ” นานากรีดร้องเบา ๆ พร้อมยกมือทาบอก
“ก็แค่มาส่งเอง” พบรักว่าเสียงเบา ก้มหน้าซ่อนรอยเขินไม่ทัน
“ก็แค่อะไร!! แกไม่เห็นสายตาของสาว ๆ แถวนี้เหรอ?? มองพี่ชายแกตาเป็นมันส์ ฉันนี่แทบจะยืนกางป้าย ‘มีเจ้าของแล้ว’ ให้เลยอะรู้ยัง”
“บ้า!! พี่เขาก็แค่... เอ่อ... เป็นห่วงเฉย ๆ” พบรักหัวเราะเบา ๆ พลางตีแขนนานาเบา ๆ
“ห่วงเฉย ๆ แล้วทำไมต้องเปิดประตูรถให้เอง แล้วทำไมต้องลูบหัวแกด้วย แล้วทำไมต้องมองตามเหมือนจะฝากชีวิตไว้ด้วยอะ ฮึ!?” นานายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่แพ้ไวน์ตอนแกล้งคน พบรักถึงกับยืนอึ้ง ดวงตาเบิกกว้างอย่างไปไม่ถูก
“แหม ๆ ๆ ๆ เห็นไหมล่ะ ตอบไม่ได้เลยทีนี้” นานาแซวต่อพร้อมหัวเราะคิกคักอย่างชอบอกชอบใจที่แซวเพื่อนจนเสียอาการได้
“บอกเพื่อนมาซะดี ๆ ว่ากำลังตกหลุมรักพี่ชายตัวเองอยู่ใช่ไหมล่ะ”
“บะ...บ้า! ไม่มีทาง!!” เสียงปฏิเสธที่สั่นอย่างน่าสงสัยทำให้นานาเบิกตาแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม
“ไม่มีทางเหรอ... หรือไม่มีทาง ปฏิเสธใจตัวเอง ได้กันแน่”
“นานา!!!” พบรักร้องเสียงหลงก่อนจะรีบลากเพื่อนเข้าตึกเรียนทันที ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทั้งคู่ที่ดังก้องไปตามทางเดิน
ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกช้า ๆ พร้อมเสียงฝีเท้าหนักแน่นของไวท์ เขาก้าวเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ ก่อนจะวางลงบนโต๊ะตรงหน้าชายหนุ่มร่างสูงที่ยังคงก้มหน้าจดจ่อกับเอกสารตรงหน้า
“นายครับ” เสียงเรียบนิ่งของไวท์เอ่ยขึ้น
“อือ” เลออนตอบรับสั้น ๆ โดยไม่ละสายตาจากงานตรงหน้า
“ลุงกับป้าของเธอเริ่มลงมือแล้ว” คำรายงานนั้นทำให้มือที่พลิกหน้ากระดาษหยุดนิ่ง ดวงตาคมกริบของเลออนค่อย ๆ เงยขึ้น สบกับสายตาของลูกน้องคนสนิท
“หือ!? ลงมือแล้วเหรอ”
“ครับ นายจะให้จัดการเลยไหม”
เงียบไปครู่หนึ่ง เลออนไม่ตอบทันที เขาวางเอกสารในมือลงช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้าเพียงเล็กน้อย แววตานิ่งสงบแต่กลับเย็นยะเยือกจนห้องทั้งห้องเหมือนอุณหภูมิลดลง
“ครับ” ไวท์รับคำเสียงเบาแล้วหมุนตัวออกจากห้อง ปิดประตูลงอย่างเงียบงัน ปล่อยให้ห้องทำงานกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงปลายนิ้วของเลออนเคาะโต๊ะเบา ๆ ตามจังหวะของความคิดที่กำลังวางหมาก ‘ใครที่บังอาจแตะต้องเธอเขาจะไม่ปล่อยมันไปสักคน’
“ยัยรัก เลิกเรียนแล้วไปเดินห้างกัน” เสียงใส ๆ ของนานาดังขึ้นทันทีที่อาจารย์ก้าวพ้นจากห้องเรียน เธอรีบขยับเข้ามาคล้องแขนเพื่อนสาวแน่นด้วยท่าทางร่าเริงสดใส
“ไม่ไป ไม่ว่าง” พบรักตอบสั้น ๆ พร้อมรอยยิ้มนิด ๆ ที่มุมปาก เธอกำลังเก็บของใส่กระเป๋าอย่างใจเย็น
“ยัยรัก!! ยัยเพื่อนใจร้าย ใจดำ ยัยคนไม่รักเพื่อน เชอะ!!” นานาทำหน้ามุ่ยทันทีก่อนจะสะบัดหน้าหนีอย่างโอเวอร์แอคติ่งจนคนข้าง ๆ แอบหัวเราะ
“พอ ๆ ๆ ๆ อย่ามาโอเวอร์แถวนี้เลย” พบรักพูดพลางหัวเราะเบา ๆ ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับท่าทางเกินจริงของเพื่อนรัก นานาหันกลับมาทันที ดวงตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“งั้นคนสวยไม่ไปห้างแล้วเราไปเดินตลาดเปิดท้ายหลังมอหาของอร่อย ๆ กินกัน!!”
“แต่...” พบรักทำท่าจะปฏิเสธ แต่ยังไม่ทันพูดจบ นานาก็ชี้หน้าพร้อมสีหน้าเอาจริง
“ห้ามปฏิเสธ!!”
“นานา!!” พบรักเรียกชื่อเพื่อนพลางถอนหายใจยาวออกมาเพราะไม่รู้จะทำยังไงกับความเอาแต่ใจของเพื่อนสนิทคนนี้
“ไม่งั้นงอน” นานาบอกเสียงแข็ง ก่อนจะสะบัดหน้าพร้อมกอดอกอีกครั้งแบบน่าหยิก พบรักมองเพื่อนอย่างปลง ๆ สุดท้ายก็หัวเราะออกมาเบา ๆ
“โอเค ไปก็ได้จ้า”
“เย้!! คนสวยชนะอีกแล้ว!!” นานากระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ รีบคล้องแขนเพื่อนสาวแน่น ก่อนจะกระซิบเสียงใส
“เดี๋ยววันนี้คนสวยเลี้ยงเอง อยากกินอะไร”
“เอาดี ๆ นะ ไม่เลี้ยงจริงจะงอนกลับบ้าง”
“ได้เลย!! ไปกันเลยไหม”
“ยังไปไม่ได้”
“ทำไม??”
“เดี๋ยวก่อน รอพี่ชายก่อนพวกเขากำลังมา”
“หือ!? พี่ชายสุดหล่อนะเหรอ” นานาทำตาโตทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ พบรักพยักหน้าเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มบางที่มุมปาก
“อื้ม พี่ชายจะมารับกลับบ้านนะ”
“โอ๊ยยยยย ตาย ๆ ๆ!! แล้วแบบนี้ฉันจะได้ไปกินของอร่อยมั้ยเนี่ย!!” นานาคร่ำครวญเสียงดังจนเพื่อนรอบข้างหันมายิ้มขำ เธอทำหน้าหงอยเหมือนลูกหมาถูกทิ้ง แล้วเกาะแขนเพื่อนแน่นกว่าเดิม
“จริงเหรอ ไม่ใช่ว่ายิ่งเห็นผู้ชายหล่อ ๆ ยิ่งเจริญอาหารหรอกเหรอ”
“ย๊ะ!! แม่คนแสนรู้”
“คนนะไม่ใช่หมาจะได้แสนรู้ ไอ้นายบ้า!!”
“ยัยพบรัก!!! ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้ ใครบอกให้เรียกคนสวยแบบนั้น นานาย๊ะ นานา จำใส่สมองน้อง ๆ ของแกไว้”
ระหว่างที่สองสาวกำลังโต้เถียงกันอยู่นั้น เสียงฮือฮาเบา ๆ และเสียงกรี๊ดกร๊าดจากกลุ่มสาว ๆ ที่อยู่ไม่ไกลนักก็ดังขึ้น ทำให้พบรักกับนานาชะงักแล้วหันไปมองอย่างสงสัย
ท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาที่หันไปทางเดียวกันอย่างพร้อมเพรียง ชายหนุ่มรูปร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีเข้มพับแขนก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม รอยสักสีดำลายเฉียบคมโผล่พ้นข้อมือข้างหนึ่งอย่างจงใจ แววตานิ่งขรึมของเขาเต็มไปด้วยอำนาจโดยไม่ต้องพูดแม้แต่คำเดียว
เลออนเดินตรงมายังจุดที่สองสาวยืนอยู่ โดยมีไวท์กับไวน์เดินตามหลังอย่างเงียบขรึม นานาเบิกตากว้าง พอเห็นว่าเป็นใครก็รีบหันมายิ้มแซวเพื่อนทันที พร้อมทำหน้าตาล้อเลียนอย่างอดไม่ได้
“โอ๊ยยย เดินมาเหมือนหลุดออกมาจากซีรีส์เกาหลีเลย นี่แน่ใจเหรอว่าเป็น ‘พี่ชาย’ ไม่ใช่ ‘เจ้าชาย’ น่ะ??” คำพูดของนานาทำพบรักเบือนหน้าหนี กลบเกลื่อนความเขินด้วยการทำเป็นจัดกระเป๋า ทั้งที่หน้าร้อนผ่าวจนแดงระเรื่อ
“หุบปากเลยนานา” พบรักพูดเบา ๆ พลางจิกแขนเพื่อนเบา ๆ อย่างหมั่นไส้ แต่นานากลับหัวเราะคิกคักเหมือนยิ่งสนุกมากขึ้นไปอีกเมื่อได้เห็นใบหน้าแดงระเรื่อของเพื่อนสนิท
เลออนมาหยุดยืนตรงหน้าพบรัก ดวงตาคมมองสบตาเธออย่างแน่วแน่โดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้างแม้แต่น้อยเขาเรียกเธอเสียงอบอุ่น ดวงตาอ่อนโยนต่างจากสีหน้าเคร่งขรึม
“ตัวเล็ก กลับหรือยัง” เลออนยื่นมือออกมาตรงหน้าเธอ พบรักมองมือของเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอไปวางลงในมือใหญ่ของเขา
“คือหนูกับนานาว่าจะไปเดินตลาดหลังมอก่อนกลับนะคะ”
“ใช่ค่ะ เราจะไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกัน”
“ตามใจตัวเล็ก”
“ค่ะ ไปกันนานา” เลออนยังคงจับมือพบรักไว้แน่น ก่อนจะเดินนำเธอไปโดยไม่พูดอะไรอีก ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่ยังจับจ้องเขาอย่างหลงใหล ราวกับเวลาเดินช้าลงแค่เพื่อฉากนี้โดยเฉพาะ และแน่นอน... นานาก็ยังไม่เลิกแซว เธอพูดลอย ๆ พร้อมเสียงหัวเราะดังไล่ตามหลังสองคนที่เดินนำอยู่ด้านหน้า
“โอ๊ยยย คนสวยจะเป็นลม!!” นานาเอามือทาบอก ทำหน้าประหนึ่งถูกแทงกลางใจ ก่อนจะพูดลอย ๆ
“ให้ตายเถอะ ผู้ชายลุคมาเฟียแต่การกระทำเหมือนพระเอกสายละมุน ฉันอยากมีพี่ชายแบบนี้บ้าง!!”
ไวน์ที่เดินตามหลังมาได้ยินเต็มสองหู หันมายักคิ้วให้พร้อมกระซิบเบา ๆ ข้างหูนานา
“จะสมัครเป็นน้องสาวหรือแฟนพี่ชายดีครับ คนสวย??”
“ย๊าาา!! ลามก!” นานาตีแขนไวน์เบา ๆ ด้วยท่าทีเขินปนฮา ก่อนจะเบือนหน้าหลบเพราะหน้าแดงเองไม่รู้ตัว
ไวท์ที่ยืนข้าง ๆ เพียงส่ายหน้าเบา ๆ อย่างปลง ๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ
“เด็กกันทั้งนั้น”
- Writer
