ภายในห้องนอนในคฤหาสน์ใหญ่ที่มีเพียงแสงสลัวลอดผ่านรอยแยกของผ้าม่าน ร่างเลออนนอนเอนตัวอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ดวงตาหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ กำลังหลับพักผ่อนหลังจากผ่านวันที่เต็มไปด้วยงานและการประชุมไม่รู้จบ
รอบกายเงียบเชียบมีเพียงเสียงลมหายใจของเขากับเสียงนาฬิกาบนผนังที่ดังเบา ๆ จนกระทั่ง ครืดด... ครืดด... เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะหัวเตียงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เลออนขมวดคิ้วน้อย ๆ มือเอื้อมไปกดรับสายโดยที่ยังไม่ลืมตาเต็มที่
“ฮัลโหล”
[นายครับ บ้านพบคุณรักไฟไหม้ครับ]
“อะไรนะ!?” เขาตวาดลั่น ดวงตานิ่งเย็นเบิกกว้างแววตาเต็มไปด้วยความตกใจและโกรธจัด เลออนก็ผุดลุกขึ้นนั่งทันที ใจเต้นโครมครามเหมือนโดนต่อยเข้าเต็มแรง
“ใครอยู่ที่นั่น!? ตัวเล็กเป็นยังไงบ้าง!?”
[ยังไม่มีใครออกมาเลยครับ แต่ผมแจ้งดับเพลิงแล้ว]
เลออนทิ้งโทรศัพท์ทันที ก้าวพรวดลงจากเตียงแบบไม่สนอะไรทั้งนั้น เพียงแค่หยิบเสื้อวิ่งพรวดออกจากห้องนอนอ
