คุณภรรยาครับโปรดมารับใบหย่า

เสแสร้งว่าเป็นเรือนหอ

Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrr

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ปลุกปิ่นมุกให้ละสายตาจากกลิ่นอายของอดีตสามีที่เพิ่งพ้นจากสำนักงานเขตไป

หน้าจอปรากฏชื่อ "แทน" เพื่อนสาวสองของปิ่นมุกที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ ทุกเหตุการณ์สำคัญของชีวิตมักมีหล่อนคนนี้คอยอยู่เคียงข้างเสมอ และคอยปกป้องเธอทุกครั้งที่โดนรังแก แทนเองก็เป็นเพียงเด็กกำพร้าพ่อแม่เสียจากพายุพัดจนเรือล่ม อาศัยอยู่กับญาติในบ้านพักคนงานแห่งเดียวกัน แม่ของปิ่นมุกสงสารจึงคอยดูแลอยู่ห่าง ๆ เหมือนลูกอีกคน

"ปิ่นเอง" เสียงรับสายอย่างอ่อนล้าเต็มที เพราะวันนี้เธอเดินทางทั้งวันยังไม่ได้หยุดพักเลยแม้แต่น้อย

(ปิ่น วันนี้หล่อนหายไปไหน ไม่เห็นตั้งแต่ลอยอังคารเสร็จ)

"ปิ่นมาธุระที่กรุงเทพกลับเย็นนี้ แต่คงค้างคืนบนฝั่ง ปิ่นขอโทษนะที่หลายวันมานี้รบกวนแทนตลอดเลย"

(รบกวนอะไรกันล่ะ หล่อนก็ไม่มีใครแล้ว ป้าเครือก็ไปสบายแล้วอะไรที่ช่วยกันได้ก็ช่วย ๆ กันไป)

"อึก! ขอบ...ขอบคุณนะแทน"

(อย่าร้อง ๆ ร้องไห้มาหลายวันแล้วข้าวก็ไม่ค่อยได้กิน แทนขอร้องละ กินอะไรบ้างเถอะ)

"รู้แล้ว พรุ่งนี้เจอกันนะ"

ร่างบอบบางแสดงอาการเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด ปิ่นมุกพยายามฝืนตัวเองให้เดินไปถึงป้ายรถเมล์ให้ได้เพื่อจะเรียกแท็กซี่ไปยังบ้านของอดีตสามี แต่ร่างกายที่แสร้งว่าเข้มแข็งของเธอเหนื่อยล้ามาหลายวันแล้ว ทั้งยังแพ้ท้องอย่างหนัก ตอนนี้จึงทำได้เพียงเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างต้นไม้พลางโก่งคออ้วกที่มีแต่ลมและน้ำลายเหนียว ๆ ออกมา

"หนู เอาน้ำไหมลูก"

ขวดน้ำที่เหลือเพียงครึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า ปิ่นมุกเหลือบตามองเล็กน้อย ก่อนรับมาถือไว้และกล่าวคำขอบคุณเบา ๆ อยู่ ๆ น้ำตาที่พยายามกลั้นเก็บก็ทะลักออกมาอย่างไม่อาจหยุดยั้ง ความเจ็บปวดและความทรมานที่สั่งสมมานานถูกพังทลายลงในชั่วพริบตาด้วยน้ำเพียงขวดเดียว น้ำใจเล็ก ๆ ที่เธอได้รับในช่วงเวลาที่ยากลำบากกลับได้รับจากคนแปลกหน้า

เจ้าของร่างเล็กร้องไห้จนไหล่สั่นสะท้านเพียงลำพัง ไม่มีอ้อมกอดอบอุ่นมาปลอบประโลม มีเพียงตัวเธอและลูกในท้องที่ต้องเผชิญกับความทุกข์นี้ในวัยเพียงสิบเก้าปี หากตอนนี้แม่ยังอยู่ แม่คงอยู่เคียงข้างคอยถามไถ่ด้วยความห่วงใย พร้อมกับโอบกอดและลูบผมเธอเบา ๆ

“ปิ่น เอาน้ำไหมลูก”

“ปิ่น กินข้าวหรือยังลูก”

“ปิ่น ดีขึ้นไหมลูก”

ปิ่นมุกรู้สึกเหมือนถูกทิ้งให้อยู่ในโลกที่มืดมนและว่างเปล่าไม่มีที่พึ่งพิงไม่มีใครให้แบ่งปันความรู้สึก ตอนนี้ทุกอย่างกลายเป็นเพียงความทรงจำที่ไม่อาจหวนคืน ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะความใจง่ายของเธอเอง เธอไปหลงรักผู้ชายที่เกินเอื้อมคนนั้นและบทสรุปสุดท้ายกลายเป็นเธอที่สูญสิ้นทุกอย่าง มือเรียวเล็กคลี่หนังสือ ข้อตกลงในการหย่า ออกดูอีกครั้ง เพื่อตอกย้ำให้ตัวเธอเองรู้ตัวเสียทีว่านี่คือเรื่องจริง

ข้อตกลงในการหย่า คุณเขื่อนจะมอบเงินก้อนใหญ่ให้กับเธอ แต่ข้อแยกย่อยที่แจงละเอียดยิบ ทำให้หัวใจของปิ่นมุกหล่นลงพื้นแตกสลายลงไปต่อหน้าต่อตาของเธอเอง

-ห้ามนางสาวปิ่นมุก ไม้กล้า ติดต่อนายนาวินทร์ ภูมิพัฒน์ ทุกกรณี หากมีเหตุฉุกเฉินให้ติดต่อผ่านทนายความเท่านั้น

-ห้ามนางสาวปิ่นมุก ไม้กล้า อ้างอิงถึงนายนาวินทร์ ภูมิพัฒน์ ในทุกกรณี หากเกิดความเสียหายแก่ชื่อเสียงของนายนาวินทร์ ภูมิพัฒน์ นางสาวปิ่นมุก ไม้กล้า จะต้องถูกดำเนินคดีจนถึงที่สุด

เงินจำนวนห้าล้านบาท จะถูกโอนเข้าบัญชีของวันถัดไปหลังจากการลงนามหย่าเสร็จสิ้น

ปิ่นมุกค่อย ๆ พับเก็บหนังสือข้อตกลงการหย่าลงในกระเป๋าผ้าราคาถูกที่เธอชอบสะพายติดตัว ก่อนจะเดินทางไปปิดบัญชีธนาคารของตัวเอง เธอไม่อยากได้เงินของเขา แค่เห็นเขากลับมายิ้มได้ในรอบกว่าหนึ่งปีเธอก็ดีใจแล้ว แม้เธอจะต้องจุดไฟเผาตัวเองเพื่อให้แสงสว่างแก่เขาก็ตาม

รถแท็กซี่สีเขียวเหลืองเข้ามาจอดหน้ารั้วบ้านสองชั้นสีขาวตัวแอลหลังใหญ่เรียบหรู บ้านหลังนี้นาวินทร์เป็นคนออกแบบด้วยตัวเอง ในเมื่อเขาจบสถาปนิกจะเสียเงินจ้างคนอื่นทำไมล่ะ ผ่านไปเพียงครู่เดียวหญิงสาวร่างเล็กในชุดเดรสสีดำก็เปิดประตูเดินลงมาอย่างเชื่องช้าเหมือนพร้อมจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

"หนูไหวไหม? ลุงเห็นหน้าซีดตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว"

ดวงตากลมโตเฉมองไปบนพื้น แต่ปากก็ยังพูดคุยกับคนขับเหมือนเดิม เธอรู้สึกไม่มั่นใจเมื่อต้องคุยกับคนแปลก นิสัยนี้ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก ๆ

"ไหวค่ะ หนูแค่นอนน้อย ขอบคุณนะคะคุณลุง รบกวนรอหนูก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูจ่ายพิเศษให้"

ปิ่นมุกมองบ้านหรูสองชั้นหลังใหญ่ตั้งอยู่บนเนื้อที่หนึ่งไร่หรือมันมีชื่อเรียกแบบเสแสร้งว่าเรือนหอ อดีตภรรยาเจ้าของบ้านเปิดประตูเล็กข้างรั้วเดินอ้อมไปยังห้องด้านหลังที่เธอใช้อยู่อาศัยตลอดกว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา มันเป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่ได้มีเฟอร์นิเจอร์หรูหราราคาแพง มีเพียงเตียงเหล็กเล็ก ๆ ตู้เสื้อผ้าสองประตู และโต๊ะเครื่องแป้งที่เธอใช้ทั้งอ่านหนังสือและอื่น ๆ อีกจิปาถะ