บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

26 หน้าที่ของเขา

หลังจากมื้ออาหารที่แสนพิเศษในช่วงบ่าย ทั้งสองก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันในเพนท์เฮาส์อย่างมีความสุข พวกเขาดูหนังด้วยกันบนโซฟาตัวใหญ่ โดยมีพริกหวานนอนหนุนตักเขาอยู่ตลอดเวลา ฟรานเชสโกเล่าเรื่องตลกฝืดๆ ของเขาให้เธอฟัง ส่วนเธอก็เล่าเรื่องความฝันเล็กๆ น้อยๆ ในวัยเด็กของเธอให้เขาฟังบ้าง มันเป็นช่วงเวลาที่เรียบง่ายแต่กลับเติมเต็มช่องว่างในใจของคนทั้งคู่ได้อย่างดี

ความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ...

เมื่อท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนเป็นสีเข้มอีกครั้ง บรรยากาศแห่งการอำลาก็ใกล้เข้ามา ฟรานเชสโกเดินออกมาจากห้องแต่งตัวในชุดสูทสีเทาเข้มเข้ารูปที่ดูสง่างามและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน

พริกหวานที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมองเขา รอยยิ้มของเธอจางลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาแต่งตัวเต็มยศอีกแล้ว

"ต้องไปอีกแล้วเหรอคะ" เธอถามเสียงแผ่ว พยายามเก็บซ่อนความไม่อยากให้เขาไปเอาไว้ในใจ

"อืม... คืนนี้มีประชุมกับพวกหุ้นส่วนที่คาสิโน" เขาตอบพลางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ "เป็นเรื่องงานที่เลี่ยงไม่ได้"

พริกหวานพยักหน้าเข้าใจ เธอรู้ดีว่าโลกของเขาเป็นอย่างไร... คาสิโน ธุรกิจสีเทา การเจรจาต่อรองที่อาจต้องใช้ทั้งอำนาจและกำลัง... มันคืองานและหน้าที่ของเขา หน้าที่ในฐานะ 'ราชา' แห่งอาณาจักรนี้

ครั้งนี้เธอไม่ได้วิ่งเข้าไปกอดหรือร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเมื่อคืนก่อน เธอดูสงบและเข้าใจมากขึ้น เธอลุกขึ้นยืน จัดปกเสื้อสูทให้เขาอย่างแผ่วเบา จัดเนคไทที่อาจจะเบี้ยวไปเล็กน้อยให้เข้าที่... เหมือนภรรยาที่กำลังจะส่งสามีไปทำงาน

"คืนนี้... อาจจะกลับดึกหน่อยนะ ไม่ต้องรอ" เขากล่าวพลางยกมือขึ้นลูบแก้มเธอ

"ค่ะ" เธอตอบรับคำ แต่ในใจก็รู้ดีว่าตัวเองคงข่มตาหลับไม่ลงอยู่ดีจนกว่าเขาจะกลับมา

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาตรงๆ แววตาของเธอไม่มีความหวาดกลัวเหมือนเคย แต่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใยที่ลึกซึ้ง

"หนูไม่ห้ามคุณหรอกค่ะ เพราะรู้ว่ามันเป็นงานของคุณ" เธอกล่าวอย่างหนักแน่น "แต่... สัญญากับหนูได้ไหม... ว่าจะดูแลตัวเองดีๆ"

คำพูดที่โตขึ้นและเต็มไปด้วยความเข้าใจของเธอ ทำให้ฟรานเชสโกรู้สึกทึ่งและประทับใจ เธอไม่ได้งอแงหรือเรียกร้อง แต่กลับแสดงความเข้าใจในหน้าที่ของเขาและมอบความห่วงใยให้แทน

"ไม่ต้องห่วง... ที่นั่นคือถิ่นของฉัน ไม่มีใครกล้าทำอะไรฉันหรอก" เขากล่าวให้เธอสบายใจ

"ถึงจะเป็นอย่างนั้น... ก็ห้ามประมาทนะคะ" เธอย้ำเตือน "ดื่มเหล้าได้ แต่อย่าดื่มเยอะ... แล้วก็... อย่าให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ตัวด้วย"

ประโยคสุดท้ายเธอพูดเสียงอ้อมแอ้มในลำคอ พร้อมกับก้มหน้างุดอย่างเขินอาย แต่ก็แฝงไปด้วยการแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน

ฟรานเชสโกหัวเราะออกมาเบาๆ กับความน่ารักของเธอ เขาดึงร่างบางเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนแน่น "หึงเหรอ...หืม?"

"เปล่าซะหน่อย" เธอปฏิเสธเสียงอู้อี้อยู่ในอกของเขา

"โอเคๆ ไม่หึงก็ไม่หึง" เขาพูดกลั้วหัวเราะ "ฉันสัญญา... จะไม่มีผู้หญิงคนไหนได้เข้าใกล้ฉันเกินหนึ่งช่วงแขน... นอกจากเธอคนเดียว"

เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอ "ฉันไปนะ... แล้วจะรีบกลับ"

"ค่ะ... หนูจะรออยู่ที่บ้านนะคะ" เธอตอบกลับไป... คำว่า 'บ้าน' หลุดออกมาจากปากของเธออย่างเป็นธรรมชาติ

ฟรานเชสโกชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำนั้น... 'บ้าน' ... คำสั้นๆ ที่มีความหมายยิ่งใหญ่เหลือเกิน เขายิ้มออกมาอย่างพึงพอใจที่สุด

"อืม... รอฉันอยู่ที่ 'บ้าน' ของเรานะ"

เขาจูบที่ริมฝีปากเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้พริกหวานยืนมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาจนลับสายตา... แม้จะต้องอยู่คนเดียวอีกคืน... แต่ในใจของเธอกลับอบอุ่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข... เพราะเธอรู้ว่า... ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน สุดท้ายแล้ว... เขาก็จะกลับมาหาเธอ... กลับมาที่ 'บ้าน' ของพวกเขาสองคนเสมอ