บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

28 บทเรียนของคนล้ำเส้น

การประชุมสิ้นสุดลงในช่วงเวลาเกือบเที่ยงคืน เหล่าหุ้นส่วนอาวุโสต่างทยอยกันกลับออกไป เหลือเพียงฟรานเชสโกและอันโตนิโอที่กำลังจะเดินออกจากห้องเป็นกลุ่มสุดท้าย

แต่ทันทีที่เขาเปิดประตูออกมา เขาก็ต้องขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย เมื่อพบว่าลีน่า โฮสเตสสาวคนนั้นยังคงยืนดักรอเขาอยู่ที่หน้าห้อง ใบหน้าสวยของเธอมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อน ดวงตาแดงก่ำจ้องมองมาที่เขาอย่างตัดพ้อ

"ท่านฟรานเชสโกคะ..." เธอเดินเข้ามาหาเขา ทำท่าจะคว้าแขนเขาไว้

ฟรานเชสโกไวกว่า เขาก้าวถอยหลังหลบได้ทันควัน ทำให้มือของเธอคว้าได้เพียงอากาศว่างเปล่า

"ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าให้ไป" เขากล่าวเสียงเย็นเยียบ ความอดทนของเขาเริ่มจะหมดลง

"ทำไมล่ะคะ... ทำไมท่านถึงปฏิเสธลีน่า" เธอเริ่มบีบน้ำตาออกมาอีกครั้ง ทำเสียงสะอื้นน่าสงสาร "ที่ผ่านมา... ท่านก็ดูจะโปรดปรานลีน่าไม่ใช่เหรอคะ... ทุกครั้งที่ท่านมาที่นี่ ท่านก็เลือกลีน่าตลอด... แล้วทำไม... ทำไมวันนี้ถึงได้เย็นชากับลีน่าขนาดนี้... มันเกิดอะไรขึ้นคะ!"

ฟรานเชสโกมองเธอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า "ที่ผ่านมา... ฉันเลือกเธอเพราะเธอทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี... รู้ว่าเวลาไหนควรเข้า เวลาไหนควรถอย... ไม่เคยเรียกร้องอะไรที่เกินตัว"

"..."

"แต่ดูเหมือนว่าวันนี้... เธอจะลืมหน้าที่ของตัวเองไปแล้ว" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด "ฉันไม่ชอบคนที่ล้ำเส้น... โดยเฉพาะคนที่คิดจะเรียกร้องในสิ่งที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์"

คำพูดที่ชัดเจนและไร้เยื่อใยของเขาทำให้ลีน่าหน้าชาไปวูบหนึ่ง แต่ความเสียหน้าและความรู้สึกอยากเอาชนะกลับมีมากกว่า เธอคิดว่าตัวเองพิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยนอนด้วย เธอจึงตัดสินใจทำในสิ่งที่โง่เขลาที่สุด

"เป็นเพราะ 'ผู้หญิง' คนนั้นใช่ไหมคะ!" เธอโพล่งออกมาเสียงดัง "ผู้หญิงที่พวกดอนเปาโลพูดถึงกัน! นังนั่นเป็นใคร มาจากไหนกัน ถึงกล้ามาแย่งท่านไปจากลีน่า!"

เธอเดินปรี่เข้ามาอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่สนใจอันโตนิโอที่ยืนขวางอยู่ เธอพยายามจะผ่านเขาไปเพื่อไปทึ้งตัวฟรานเชสโก "ลีน่าไม่ยอม! ตำแหน่งข้างกายท่านต้องเป็นของลีน่าคนเดียว! ผู้หญิงคนอื่นไม่มีสิทธิ์!"

เพียะ!!!

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังสนั่นไปทั่วโถงทางเดินที่เงียบสงัด มันไม่ใช่ฝ่ามือของฟรานเชสโก... แต่เป็นของอันโตนิโอ

ร่างของลีน่าเซถลาไปตามแรงตบจนเกือบล้มลง เธอยกมือขึ้นกุมใบหน้าข้างที่โดนตบด้วยความตกใจและเจ็บปวด ดวงตาเบิกกว้างมองอันโตนิโออย่างไม่เชื่อสายตา

"แก... แกกล้าตบฉันเหรอ!"

"หุบปาก!" อันโตนิโอตวาดเสียงกร้าว สายตาของเขาเย็นชาและน่ากลัวไม่ต่างจากเจ้านาย "หน้าที่ของแกคือการบริการ... ไม่ใช่การแสดงความเป็นเจ้าของ 'นายหญิง' ในอนาคต... ปากสกปรกของแกไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเอ่ยถึงท่าน"

"นายหญิงอะไรกัน!" ลีน่ากรีดร้องอย่างเสียสติ "มันก็เป็นแค่นางบำเรอคนใหม่ที่ท่านกำลังเห่อเท่านั้นแหละ! เดี๋ยวอีกไม่นานก็โดนเขี่ยทิ้งเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ!"

เพียะ!!!

ฝ่ามือของอันโตนิโอฟาดลงไปบนแก้มอีกข้างของเธออย่างไม่ลังเล "ฉันเตือนแกแล้วนะ!"

ฟรานเชสโกยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขาไม่ได้ห้ามปรามการกระทำของอันโตนิโอเลยแม้แต่น้อย เพราะนี่คือบทเรียนที่คนอย่างลีน่าสมควรจะได้รับ

"อันโตนิโอ" เขาเรียกเสียงเรียบ

"ครับนาย"

"ฉันไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ในธุรกิจของเด ลูคาอีก... ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม" เขาสั่งการ "จัดการส่งเธอกลับไปที่ที่เธอจากมา... แล้วขึ้นบัญชีดำไว้ซะ"

คำสั่งนั้นโหดร้ายยิ่งกว่าการถูกตบหน้าเสียอีก มันหมายถึงการตัดอนาคตในวงการนี้ของเธอจนหมดสิ้น ไม่มีคาสิโนหรือคลับหรูที่ไหนกล้ารับเธอเข้าทำงานอีกต่อไป

ลีน่าทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างหมดแรง ความหวังทั้งหมดพังทลายลงในพริบตา "ไม่... ไม่นะท่าน... ได้โปรด... ลีน่าขอโทษ... ได้โปรดให้โอกาสลีน่าอีกครั้งนะคะ..."

ฟรานเชสโกไม่แม้แต่จะชายตามอง เขาเดินผ่านร่างของเธอไปราวกับเธอเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไม่มีตัวตน "ฉันให้โอกาสเธอแล้ว... ตอนที่ฉันบอกให้เธอออกไป... แต่เธอเลือกที่จะโยนมันทิ้งเอง"

เขาก้าวเดินต่อไปโดยไม่หันกลับมามองอีก ทิ้งให้ลีน่านั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนพื้นกับความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ...