บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

30 การต้อนรับกลับบ้าน

คลิก

เสียงประตูอัตโนมัติที่คุ้นเคยดังขึ้นกลางดึก ปลุกให้พริกหวานที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่บนโซฟาดีดตัวตื่นขึ้นมาทันที

เธอมองไปยังทางเข้าด้วยหัวใจที่พองโต... และก็ได้เห็นร่างสูงสง่าของคนที่เธอรอคอยก้าวเข้ามาในห้อง

"คุณฟราน!" เธอร้องเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจที่ปิดไม่มิด ลืมไปชั่วขณะว่าเคยตกลงกันแล้วว่าจะเรียกเขาแค่ 'ฟราน'

เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเขาทันที แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้โผเข้ากอดเหมือนครั้งก่อนๆ แต่กลับหยุดยืนตรงหน้าเขา ส่งยิ้มกว้างที่สดใสที่สุดให้

"กลับมาแล้วเหรอคะ... วันนี้เหนื่อยไหมคะ" เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

ฟรานเชสโกที่เพิ่งกลับมาจากโลกสีเทาอันตึงเครียด พอได้เห็นรอยยิ้มที่สว่างไสวราวกับแสงตะวันของเธอ ความเหนื่อยล้าทั้งหมดก็ดูเหมือนจะจางหายไปในทันที

"ไม่เหนื่อยเท่าไหร่" เขาโกหก แต่สายตากลับอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด "บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรอ"

"หนูนอนไม่หลับนี่คะ" เธอตอบกลับไปอย่างน่ารัก "คุณนั่งพักตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูมา"

พูดจบเธอก็รีบวิ่งไปยังส่วนครัว ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับแก้วน้ำเย็นจัดในมือข้างหนึ่ง และแก้วที่มีน้ำสีแดงสดใสอีกใบในมืออีกข้างหนึ่ง

"น้ำเปล่าค่ะ ดื่มให้ชื่นใจก่อน" เธอยื่นแก้วน้ำเปล่าให้เขา ฟรานเชสโกรับมาดื่มรวดเดียวจนหมด

"ส่วนอันนี้... น้ำแดงค่ะ" เธอยื่นอีกแก้วให้ "หนูเคยอ่านเจอว่าเวลาเหนื่อยๆ ดื่มอะไรหวานๆ เย็นๆ จะช่วยให้สดชื่นขึ้น... ไม่รู้ว่าคุณจะชอบรึเปล่า"

ฟรานเชสโกมองน้ำสีแดงในแก้วด้วยแววตาแปลกใจ... เขาไม่ได้ดื่มน้ำหวานแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ? ปกติเครื่องดื่มของเขาจะมีแค่กาแฟดำ วิสกี้ หรือไวน์ราคาแพงเท่านั้น

แต่เขาก็รับแก้วนั้นมาดื่มโดยไม่ลังเล... รสชาติหวานหอมเย็นชื่นใจแผ่ซ่านไปทั่วร่าง มันอาจจะดูเป็นเครื่องดื่มของเด็กๆ ในสายตาใครหลายคน... แต่วินาทีนี้ สำหรับเขาแล้ว... มันคือเครื่องดื่มที่อร่อยที่สุดในโลก

"เป็นไงคะ" เธอถามอย่างมีความหวัง

"สดชื่นดี" เขายิ้มให้ "ขอบใจนะ"

พริกหวานยิ้มแก้มปริ ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้เขาอีกก้าว "งั้น... เดี๋ยวหนูช่วยนะคะ"

เธอเริ่มต้นจากการค่อยๆ ปลดเนคไทของเขาออกอย่างชำนาญ นิ้วเรียวเล็กของเธอสัมผัสกับผิวเนื้อบริเวณลำคอของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ สร้างความรู้สึกวาบหวามเล็กๆ ให้กับเขา เธอม้วนเนคไทอย่างเป็นระเบียบแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างๆ

จากนั้นเธอก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อสูทของเขาออก ช่วยเขาถอดมันออกจากร่างกายอย่างแผ่วเบา แล้วนำไปแขวนไว้บนที่แขวนเสื้อที่มุมห้องอย่างเรียบร้อย

ฟรานเชสโกยืนนิ่งปล่อยให้เธอทำทุกอย่างให้ เขาไม่เคยให้ใครมาทำอะไรแบบนี้ให้มาก่อน ปกติเขาจะจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง แต่การถูกดูแลเอาใจใส่จากเธอแบบนี้... มันให้ความรู้สึกที่ดีอย่างน่าประหลาด... มันคือความรู้สึกของการมีใครสักคนคอยดูแล... ความรู้สึกของการมี "บ้าน" อย่างแท้จริง

เมื่อจัดการกับเสื้อสูทเสร็จ เธอก็เดินกลับมาหาเขาที่ตอนนี้เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็ค

"ไปอาบน้ำนะคะ จะได้นอนพัก" เธอบอกเขา

ฟรานเชสโกไม่ตอบ แต่กลับรวบตัวเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนแทน เขาก้มลงซบหน้ากับไหล่เล็กๆ ของเธอ สูดดมกลิ่นหอมสะอาดๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอเข้าเต็มปอด

"ขอบคุณนะ... พริกหวาน" เขากระซิบเสียงพร่า

"ขอบคุณเรื่องอะไรคะ"

"ขอบคุณ... สำหรับทุกอย่าง" เขาพูด "ขอบคุณที่รอ... ขอบคุณที่ดูแล... ขอบคุณที่ทำให้ที่นี่... กลายเป็นบ้าน"

พริกหวานกอดตอบเขาแน่น... หัวใจของเธออิ่มเอมไปด้วยความสุขจนล้นปรี่... เธอไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในชีวิตนี้... แค่ได้อยู่ตรงนี้... ในอ้อมแขนของเขา... และได้เป็นเหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้ 'กลับบ้าน'... มันก็เพียงพอแล้ว