บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

22 การชำระแค้น (ต่อ)

ร่างของแม่พริกหวานล้มลงไปกองกับพื้นปูนเย็นเฉียบ นางยกมือขึ้นกุมใบหน้าที่บวมช้ำและชาหนึบจนแทบไม่รู้สึกอะไรแล้ว เลือดรสฝาดปร่าคละคลุ้งไปทั่วปาก

ฟรานเชสโกยืนค้ำหัวนางอยู่ มองลงมาด้วยสายตาที่เย็นชาและไร้ความปรานีราวกับกำลังมองแมลงตัวหนึ่ง

ผลัวะ!

ปลายรองเท้าหนังขัดมันวับของเขากระแทกเข้าที่สีข้างของเธออย่างจังจนร่างงอเป็นกุ้ง เธอจุกจนร้องไม่ออก ได้แต่สำลักไอออกมาเป็นชุด

"และนั่น... สำหรับทุกหยดน้ำตาที่เธอต้องเสียไปเพราะแก" เขากล่าวเสียงเรียบ แต่ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความเดือดดาล

เขาเดินวนรอบตัวนางที่นอนขดอยู่บนพื้น "แกรู้ไหม... ว่าเธอต้องผ่านอะไรมาบ้าง? แกรู้ไหมว่าทุกครั้งที่แกเมาแล้วทุบตีเธอ... มันสร้างแผลในใจให้เธอขนาดไหน? แกรู้ไหมว่าการที่แกขายเธอทิ้งเหมือนสิ่งของไม่มีค่า... มันทำลายโลกทั้งใบของเธอได้ยังไง?"

"ฉัน... ฉันขอโทษ... ฮือ... ฉันผิดไปแล้ว... ยกโทษให้ฉันด้วย..." นางร้องไห้คร่ำครวญออกมาอย่างน่าสมเพช

"ขอโทษเหรอ?" ฟรานเชสโกหัวเราะเสียงเย็น "คำพูดราคาถูก... มันชดเชยสิ่งที่แกทำลงไปไม่ได้หรอก"

เขาหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องอีกคน อันโตนิโอรับคำสั่ง เขาสั่งให้ลูกน้องอีกสองคนเข้าไปหิ้วปีกแม่ของพริกหวานให้ลุกขึ้นมาอยู่ในท่ายืนที่แทบจะหมดแรงเต็มที

ฟรานเชสโกเดินกลับไปเผชิญหน้ากับนางอีกครั้ง เขายื่นมือไปกระชากผมนางอย่างแรงจนหน้าแหงนเฝื่อนขึ้นมาสบตากับเขา

"ฟังนะ... นังสารเลว" เขากดเสียงต่ำ "จากนี้ไป... แกไม่มีสิทธิ์เรียกตัวเองว่าเป็น 'แม่' ของเธออีกต่อไป... แกไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเข้าใกล้... หรือเอ่ยชื่อของเธอ"

เขาผลักหัวนางจนหน้าเกือบจะทิ่ม "อันโตนิโอ... ฉันไม่อยากเห็นหน้านังนี่ในประเทศนี้อีก"

อันโตนิโอโค้งรับคำสั่ง "จะให้จัดการยังไงดีครับนาย"

"ส่งมันไปทำงานที่สวนผักของลุงดอน" ฟรานเชสโกสั่งอย่างเลือดเย็น "ที่นั่นมีแต่คนใช้แรงงานเถื่อน... ไม่มีโทรศัพท์... ไม่มีทางติดต่อโลกภายนอก... ค่าแรงที่ได้ก็แค่พอซื้อข้าวกินไปวันๆ... ให้มันได้รู้รสชาติของ 'นรกบนดิน' ที่มันเคยผลักไสลูกสาวตัวเองให้ไปเจอ"

ตาของแม่พริกหวานเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวสุดขีด "ไม่! ไม่นะท่าน! อย่าทำอย่างนี้กับฉันเลย! ฉันยอมทุกอย่าง! ได้โปรด... อย่าส่งฉันไปที่นั่น!" นางดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่ก็สู้แรงของชายฉกรรจ์สองคนไม่ได้

"สายไปแล้ว" ฟรานเชสโกพูดเป็นคำสุดท้าย เขาปัดฝุ่นที่มองไม่เห็นออกจากปกเสื้อสูทราวกับเพิ่งจัดการเรื่องน่ารำคาญเสร็จสิ้น

"ลากตัวมันไป"

"ไม่!!!!!!!!"

เสียงกรีดร้องโหยหวนของนางดังลั่นไปทั่วโกดังร้าง ก่อนจะค่อยๆ เงียบหายไปเมื่อถูกลูกน้องของเขาลากออกไปยัดใส่ท้ายรถตู้แล้วขับออกไปในความมืด... สู่ชะตากรรมที่นางได้ก่อขึ้นเอง

ฟรานเชสโกยืนนิ่งอยู่กลางโกดังที่ว่างเปล่า เขายกมือขึ้นมองฝ่ามือของตัวเองที่เพิ่งจะตบหน้านางไป... เขาไม่ได้รู้สึกสะใจ... แต่กลับรู้สึกขยะแขยง ผู้หญิงแบบนี้ไม่สมควรที่จะเป็นแม่ของใครด้วยซ้ำ

"นายครับ... เรียบร้อยแล้วครับ" อันโตนิโอเดินกลับมารายงาน

ฟรานเชสโกพยักหน้ารับ "ดี... สั่งคนของเราจับตาดูไว้ อย่าให้มันหนีไปไหนได้"

"ครับนาย"

ฟรานเชสโกถอนหายใจยาว... บัญชีแค้นสำหรับอดีตได้ถูกชำระสะสางจนหมดสิ้นแล้ว... จากนี้ไป... จะไม่มีอะไรมาทำร้ายหรือสร้างความเจ็บปวดให้ "ที่รัก" ของเขาได้อีก

เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ... ยังไม่ถึงเที่ยงคืนด้วยซ้ำ

"กลับกันเถอะ" เขาสั่งลูกน้อง "มีคน... รอฉันอยู่ที่บ้าน"

ในใจของมาเฟียหนุ่ม... ภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของพริกหวานปรากฏขึ้นมา... การได้รู้ว่ามีใครสักคนรอคอยการกลับไปของเขา... มันทำให้หัวใจที่เคยด้านชาของเขา... รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด