บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

14 ผู้มาเยือนที่ไม่ได้รับเชิญ

ทันทีที่ก้าวเท้าลงจากรถยนต์หรูมาที่ลานจอดรถ VIP ของห้างสรรพสินค้าระดับไฮเอนด์ พริกหวานก็รู้สึกเหมือนได้ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์เป็นครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ แม้จะเป็นเพียงอากาศในอาคารปรับอากาศ แต่สำหรับเธอ มันคืออิสรภาพที่หอมหวาน

ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับราวกับเด็กน้อยที่ได้มาเที่ยวสวนสนุกเป็นครั้งแรก เธอมองไปรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ แสงไฟนีออน ผู้คนที่เดินขวักไขว่ เสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ... ทุกอย่างดูใหม่และน่าตื่นเต้นไปหมด

"ไม่เคยมาเดินห้างเหรอ" ฟรานเชสโกถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทีตื่นเต้นจนออกนอกหน้าของเธอ

"เคยค่ะ... แต่นานมากแล้ว" เธอตอบเสียงเบาลงเล็กน้อย ความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมา "ปกติ... ต่อให้มีเงินเก็บ หนูจะพยายามไม่พกเงินเยอะๆ เพราะกลัว... กลัวแม่จะเอาไปหมด"

ฟรานเชสโกบีบมือเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย เป็นการปลอบใจโดยไม่ต้องใช้คำพูด "วันนี้อยากได้อะไรก็หยิบเลย" เขากระซิบ "ถือว่าฉันชดเชยให้"

รอยยิ้มของพริกหวานกลับมาอีกครั้ง เธอลืมเรื่องเศร้าไปชั่วขณะแล้วปล่อยให้ความสุขเข้าครอบงำ เธอควงแขนเขาเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างสนุกสนาน เธอไม่ได้ต้องการจะซื้อของแพงๆ มากมาย แค่ได้ดูนั่นดูนี่ ได้ชี้ชวนให้เขาดูของน่ารักๆ ที่เธอสนใจก็มีความสุขแล้ว

ฟรานเชสโกไม่ได้แสดงท่าทีรำคาญเลยแม้แต่น้อย เขายอมเดินตามเธอเข้าร้านเสื้อผ้าผู้หญิง ร้านเครื่องสำอาง หรือแม้แต่ร้านขายตุ๊กตาน่ารักๆ อย่างใจเย็น สายตาที่เคยดุดันของเขาทอดมองเธอด้วยความเอ็นดูอยู่ตลอดเวลา การได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่สดใสของเธอ ทำให้โลกสีเทาของเขามีสีสันขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

จนกระทั่ง... ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินเข้าไปในร้านกาแฟหรูแห่งหนึ่ง

"ฟรานซี่! ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอคุณที่นี่!"

เสียงแหลมสูงที่เจือด้วยความดัดจริตดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมฉุนกึ้กที่ลอยมาเตะจมูก

พริกหวานและฟรานเชสโกหันกลับไปมองพร้อมกัน เจ้าของเสียงคือหญิงสาวสวยในชุดเดรสรัดรูปสีแดงที่สั้นกุดจนน่าหวาดเสียว ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจัดจ้าน ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดเช่นเดียวกับชุด ทรวงอกที่ถูกดันขึ้นมาจนแทบล้นทะลักออกมานอกเสื้อทำให้เธอเป็นจุดสนใจของทุกคนที่เดินผ่านไปมา

"อิซาเบลล่า" ฟรานเชสโกขานชื่อนั้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

หญิงสาวที่ชื่ออิซาเบลล่าเดินตรงเข้ามาหาฟรานเชสโกอย่างรวดเร็ว ทำทีเป็นไม่เห็นพริกหวานที่ยืนควงแขนเขาอยู่ เธอใช้สองมือโอบรอบคอเขาแล้วเขย่งตัวขึ้นไปจูบที่แก้มซ้ายและขวาของเขาตามธรรมเนียมตะวันตกอย่างสนิทสนม

"คิดถึงคุณจังเลยค่ะ หายไปไหนมาตั้งนาน ไม่ติดต่อมาหาเบลล่าบ้างเลย" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ขณะที่สายตาเหลือบมองมาทางพริกหวานอย่างประเมินตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาดูแคลน

พริกหวานรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ที่คอ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหายไปในทันที เธอรู้สึกไม่ชอบใจ... ไม่ชอบการกระทำที่สนิทสนมเกินเหตุของผู้หญิงคนนี้ ไม่ชอบสายตาที่มองมาเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ และไม่ชอบสรรพนาม 'ฟรานซี่' ที่ฟังดูน่าขนลุกนั่นเลยสักนิด

ฟรานเชสโกแกะมือของอิซาเบลล่าออกจากคอเขาอย่างสุภาพแต่ก็เฉียบขาด "ฉันมีธุระ"

"ธุระ? ธุระของคุณนี่... คือแม่นี่เหรอคะ" อิซาเบลล่าปรายตามองพริกหวานอีกครั้ง "เด็กใหม่เหรอคะฟรานซี่? สเปคเปลี่ยนไปนะคะ... ดูจืดชืดดี"

คำพูดนั้นเหมือนเข็มที่ทิ่มเข้ามาในใจของพริกหวาน เธอรู้สึกชาวาบไปทั้งหน้า ก้มหน้าลงมองชุดสีขาวเรียบๆ ของตัวเอง สลับกับชุดสีแดงของผู้หญิงตรงหน้าแล้วก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"อิซาเบลล่า" เสียงของฟรานเชสโกเย็นลงหลายระดับ เป็นการเตือน "อย่าล้ำเส้น"

อิซาเบลล่ายักไหล่อย่างไม่ยี่หระ "โอเคๆ ไม่ล้ำเส้นก็ได้ค่ะ แค่ทักทายเฉยๆ ว่าแต่... คืนนี้คุณว่างไหมคะ ปาร์ตี้ที่เพนท์เฮาส์ของเบลล่ายังมีที่ว่างสำหรับคุณเสมอนะคะ"

พริกหวานยิ่งรู้สึกใจคอไม่ดี เธอเผลอบีบแขนของฟรานเชสโกแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว มันเป็นปฏิกิริยาของการแสดงความเป็นเจ้าของโดยสัญชาตญาณ

ฟรานเชสโกสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของพริกหวานได้อย่างชัดเจน เขารู้สึกได้ถึงแรงบีบที่แขน และเห็นใบหน้าที่เคยสดใสเมื่อครู่ตอนนี้กลับซีดเซียวและหม่นหมองลง

เขาหันไปพูดกับอิซาเบลล่าด้วยน้ำเสียงตัดรอน "ไม่ว่าง ขอตัว"

พูดจบเขาก็จับมือพริกหวานแล้วดึงเธอให้เดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไม่เปิดโอกาสให้อิซาเบลล่าได้พูดอะไรต่อ

พวกเขาเดินมาเงียบๆ ได้สักพัก ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว พริกหวานยังคงก้มหน้านิ่ง ไม่พูดไม่จา บรรยากาศแห่งความสุขเมื่อครู่หายไปหมดสิ้นแล้ว

"เป็นอะไร" เขาถามเสียงเรียบ

"เปล่าค่ะ" เธอตอบเสียงเบา

"โกหกไม่เก่งเลยนะ" เขายกมือขึ้นเชยคางเธอให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา "ผู้หญิงคนเมื่อกี้ทำให้เธอไม่พอใจเหรอ"

พริกหวานเม้มปากแน่น ไม่ยอมตอบ เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน... ทำไมเธอต้องรู้สึกไม่ชอบใจขนาดนี้ด้วย? เธออยู่ในสถานะอะไรถึงจะไปรู้สึกแบบนั้น เธอเป็นแค่นักโทษที่เขาไถ่ตัวมาไม่ใช่เหรอ? ความคิดเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวจนทำให้เธอรู้สึกสับสนและน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองอีกครั้ง

ความเงียบของเธอทำให้ฟรานเชสโกถอนหายใจออกมาเบาๆ

"อิซาเบลล่าเป็นลูกสาวของหุ้นส่วนทางธุรกิจคนหนึ่งของเราก็แค่นั้น... ไม่มีอะไร" เขาอธิบาย "เธอก็เป็นแบบนั้นของเธอมานานแล้ว"

"แล้ว... ปาร์ตี้..." พริกหวานเผลอถามออกไป

"ฉันไม่ไป" เขาตอบทันที "ฉันบอกแล้วไง... ว่าคืนนี้ฉันจะอยู่กับเธอ"

แม้จะได้รับคำยืนยันจากเขา แต่ความรู้สึกขุ่นมัวในใจของพริกหวานก็ยังไม่จางหายไป เธอยังคงซึมลงอย่างเห็นได้ชัด การปรากฏตัวของผู้หญิงคนนั้นได้ย้ำเตือนถึงโลกที่แตกต่างกันระหว่างเธอกับเขา... โลกที่เต็มไปด้วยผู้หญิงสวยแซ่บและร่ำรวย ที่พร้อมจะเข้ามาในชีวิตของเขาได้ทุกเมื่อ... แล้วเด็กกำพร้าที่ถูกแม่ขายมาอย่างเธอ... จะไปสู้รบปรบมือกับใครเขาได้