จุดหักเห
1087 Words
“ฝ้ายไม่ได้ทำนะพี่เอ๊ะ ฝ้ายไม่เคยรู้จักนางเลย แล้วฝ้ายจะส่งข้อความไปหานางได้ยังไง? พี่กำลังเข้าใจผิด” สุพรรณิการ์พยายามปฏิเสธข้อกล่าวหาที่อิศราแฟนหนุ่มกำลังคาดคั้นเธออย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ตรงนั้น
“เหอะ...ถ้าพี่เชื่อฝ้าย พี่ก็ควายแล้วล่ะ”
อิศราสบถออกมาโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยเชื่อคำพูดของอีกฝ่ายอย่างสนิทใจ แถมยังวางใจเป็นอย่างมาก ว่าคนทางนั้นไม่มีทางจะโกหก
“น้องโบว์เขาบอกพี่มาหมดแล้ว ว่าฝ้ายเป็นคนสร้างเรื่องใส่ร้ายเขา จริงๆ แล้ว ตัวฝ้ายเองต่างหากที่เป็นฝ่ายส่งข้อความไปหาโบว์ ไม่ใช่โบว์ส่งมารบกวนฝ้ายอย่างที่ฝ้ายพยายามมาฟ้องพี่เมื่ออาทิตย์ก่อน”
“บ้าสิ...นี่ฝ้ายเป็นฝ่ายถูกกระทำนะพี่เอ๊ะ แล้วไปๆมาๆ ทำไมฝ้ายต้องกลายเป็นฝ่ายผิดด้วยล่ะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” สุพรรณิการ์เริ่มน้อยใจ เมื่อถูกกล่าวหาจากชายคนรักที่ครั้งหนึ่งเธอเคยคาดหวังว่าเขาจะให้ความยุติธรรมและเป็นที่พึ่งพิงให้กับเธอได้
“แล้วฝ้ายก็เพิ่งรู้วันนี้เองนะคะ ว่านางชื่อโบว์ ก่อนหน้านี้นางเป็นใครฝ้ายยังไม่รู้เลย พี่เอ๊ะใช้เหตุผลไตร่ตรองหน่อยสิคะ ว่าคนที่ไม่เคยรู้จักกัน มันจะส่งข้อความไปหากันเพื่ออะไร ไปรู้จักกันตอนไหน? เรื่องที่ยายนั่นเล่ามีจุดบอดอยู่ตั้งเยอะทำไมพี่ไม่สังเกต” หญิงสาวพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะยกเหตุผลและข้อเท็จจริงขึ้นมาแสดงต่อหน้าเขา ทั้งที่ความจริงแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องพยายามเลยด้วยซ้ำ
“ฝ้ายก็อยู่ของฝ้ายดีๆ จู่ๆนางก็ปลอมเฟสบุ๊คส่งข้อความมาด่าฝ้าย มาพูดว่าฝ้ายเป็นเมียน้อย จะยกพี่ให้ฝ้าย แถมยังด่าว่าคบพี่ไปก็ไม่มีอนาคต นางไม่อยากได้พี่อีกแล้ว แทนที่พี่จะปกป้องแฟนตัวเอง หาข้อเท็จจริงมาสู้กับนางให้จนมุม แต่พี่กลับมากล่าวหาว่าฝ้ายเป็นคนทำ และสร้างเรื่องกลั่นแกล้งนางเนี่ยนะ พี่เอาอะไรมาคิดคะ?” สุพรรณิการ์เริ่มของขึ้น สังเกตได้จากน้ำเสียงที่เพิ่มระดับความดังขึ้นถึงขีดสุดของเธอ ซึ่งกิริยาต่อต้านนี้ก็ช่วยเพิ่มแรงโทสะให้กับอิศราได้มากขึ้นเท่าเทียมกัน
“นี่ฝ้ายกำลังพยายามจะบอกพี่ว่า คนที่ใฝ่ทางธรรมอย่างน้องโบว์เป็นคนทำเรื่องไร้สาระแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?” อิศรายิ้มเยาะที่มุมปาก ก่อนจะยื่นมือไปผลักเธอให้พ้นหูพ้นตา โดยไม่เกรงใจคนร่างสูงที่ยืนจ้องตาเขม็งอยู่ตรงนั้น
“น้องโบว์เขาปฏิบัติจนไปถึงฌาณไหนแล้ว เขาไม่ลดตัวลงมาทำอะไรบ้าๆแบบนี้หรอก มีแต่ฝ้ายนี่แหละที่น่าจะเป็นคนทำเขามากกว่า เพราะวันๆไม่เห็นจะขยับหน้าฟีดอะไรเลย ปล่อยเฟสให้ร้างจนเหมือนเจ้าของตาย จะได้ลวงคนอื่นว่าไม่เล่นโซเชียลแล้วส่งข้อความด่าคนอื่นเนียนๆแบบนี้ไง ไม่เหมือนน้องโบว์หรอก รายนั้นเขาไปวัดก็อัพเดทตลอด จัดดอกไม้ถวายพระที่บ้านก็อัพรูปมาแท็กพี่ แต่พี่กลับไม่เห็นเลยว่าฝ้ายจะทำอะไรดีๆแบบเขาได้ ได้แต่อิจฉาคนอื่นไปวันๆอยู่แบบนี้” อิศรายกเหตุผลของเขาขึ้นมาอ้างจนยาวเหยียด เนื้อความของมันทำให้อีกฝ่ายยิ่งโมโห จนเผลอใช้ถ้อยคำรุนแรงกับอีกฝ่ายออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“โง่มาก...โคตรโง่เลยพี่ พูดตรงๆนะ พี่เป็นทนายความซะเปล่า แต่ไม่มีทักษะในการค้นหาความจริงเลยแม้แต่นิดเดียว มิน่าล่ะ ถึงได้บ่นอยู่บ่อยๆว่าไม่ค่อยมีใครมาจ้างไปทำคดีจนสำนักงานจะเจ๊งเข้าทุกวันแล้ว”
“มึงหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ อีฝ้าย”อิศราขบกรามแน่น หลงลืมคราบสุภาพบุรุษที่สวมไว้มาเนิ่นนานเพราะคำบริภาษของสตรีที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ไม่หยุด ทำไมฝ้ายต้องหยุดด้วย ฝ้ายเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆนะ ทั้งพี่เอ๊ะ ทั้งอีโบว์อะไรนั่น มารุมสาดเรื่องบ้าบอใส่ฝ้ายเต็มไปหมด พี่รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดจาไม่อยู่กับร่องกับรอยเข้าทุกวันแล้ว แค่ที่พูดมาเมื่อครู่ยังจับแพะชนแกะชนหมามั่วไปหมด เพราะซาบซึ้งในรสพระธรรมมากใช่ไหมล่ะ? ถึงได้เพี้ยนจนเกินกู่ขนาดนี้ ไอ้ผู้ชายเฮงซวยเอ๊ย”
“นี่มึงจะไม่หยุดใช่ไหม?”อิศราผรุสวาทออกมาอย่างเหลืออด เงื้อฝ่ามือขึ้นในท่าเตรียมพร้อม หวังจะปราบพยศอีกฝ่ายให้แน่นิ่งคามือจนสิ้นฤทธิ์
โชคดีที่ชายอีกคนเดินขึ้นมาขวางหน้า ก่อนจะคว้าข้อมืออิศราอย่างแม่นยำกลางอากาศ เห็นดังนั้นทนายหนุ่มก็ยิ่งเคียดแค้นใจไปกันใหญ่ ไอ้เวรนี่อีกแล้ว…ทำไมมันต้องเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตเขาตลอด จนชวนให้หงุดหงิดได้ถึงขนาดนี้
“มึงนี่ก็เสือกขวางกูไปทุกเรื่องเชียวนะ ไอ้ธิเบต” อิศราสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะกระชากมือกลับคืนไปด้วยความหัวเสีย
“ก็ถ้าคุณไม่คิดรังแกน้องสาวผมก่อน ผมก็คงไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งให้เสียเวลาหรอกนะครับ คุณอิศรา”ชายหนุ่มท่าทางสุภาพ เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลและเครื่องที่หน้าคมคาย ยืนจ้องมองมาทางเขาอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด
คนอ่อนหวานไร้พิษสงเช่นสุพรรณิการ์ หลงไปคบคนแบบนี้ได้ยังไงนี่…
“เหอะ…น้องสาวหรือกระหรี่กันแน่วะ? สนิทจนตัวติดกันขนาดนี้ ล่อกันไปกี่ทีแล้วล่ะ? ถึงได้ออกตัวปกป้องนัก”อิศราพ่นคำกักขฬะออกมาโดยไม่เกรงใจ ทั้งยังยกมุมปากยิ้มเย้ยหยันโดยไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะสาดกลับมาเช่นไรบ้าง
“นี่มันชักจะเกินไปมากแล้วนะพี่เอ๊ะ”
สุพรรณิการ์โกรธจนสั่นไปทั้งเนื้อทั้งตัว ใบหน้าร้อนผ่าวจนรู้สึกได้ เกือบจะผลักเขาแรงๆกลับไปบ้างแล้ว ถ้าไม่มีมือของใครอีกคนยื่นมารั้งตัวเธอไว้เข้าเสียก่อน
- Writer
