“เป้ย เป้ย ตื่นเร็ว”
เสียงเรียกของใครสักคนดังขึ้นมา ฉันค่อยๆ ลืมตาตื่น น้ำหยก!! ยืนมองฉันอยู่ ฉันนึกย้อนถึงเหตุการณ์ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับลง ภาพสุดท้ายที่เห็น...ฉันรีบมองสำรวจร่างกายของตัวเอง มันก็...ปกตินะ ฉันขยับร่างกายไปมา พร้อมยืนขึ้น
“แกเป็นอะไรผีเข้าหรือไง เร็วเข้า จะไปสอบสายแล้วนะ” น้ำหยกพูดขึ้น
สอบหรอ!! ฉันรีบมองสำรวจไปรอบห้อง ก็พบว่า นี่มันหอพักในมหาลัยฯ ที่ฉันเคยเรียนเมื่อหลายปีก่อน ฉันเอามือขึ้นกุมศีรษะทันที อะไร!! มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆ ทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ นี่มันคือความฝันหรอหรืออะไร ฉันหยิกตัวเองไปที
“โอ๊ย เจ็บ!!” ฉันบิดเข้าที่แขนตัวเองเต็มแรงเท่าที่มี เจ็บขนาดนี้คงไม่ใช่ความฝันหรอกมั้ง แล้วที่ก่อนหน้ามันคือความฝันงั้นหรอ ทำไมฉันถึงฝันเป็นเรื่องเป็นราวนานขนาดนั้น ยิ่งคิดฉันยิ่งงง งงกับทุกอย่าง
“เป็นบ้าหรือไงอยู่ดีๆ ก็ทำให้ตัวเองเจ็บ จะไปยัง พี่ตรีมารอแกด้านล่างห
