คืนนั้น ณ ร้านอาหารญี่ปุ่น ของครอบครัวแพรวา
ฝนเทลงมาแรงขึ้นเรื่อย ๆ
เสียงฟ้าคำรามดังสะท้อนกำแพงบ้านจนกระจกสั่น
เหมือนฟ้าช่วยตอกย้ำความกลัวที่เกาะกินหัวใจของแม่แพรวา
เธอนั่งอยู่หน้าหิ้งพระเล็ก ๆ
มีเพียงแสงเทียนเล่มเดียวส่องสว่าง
เงาของเปลวไฟไหวระริกบนผนัง
สะท้อนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของแม่แพรวา
มือของเธอสั่นตอนจุดธูป
สั่นจนแทบวางไม่ถูก
แต่เธอพยายามประคองทุกลมหายใจให้มั่น
แม้ในอกจะเต้นแรงจนเหมือนจะแตกออกมา
เธอพนมมือ โน้มตัวลง
น้ำตาไหลเงียบ ๆ ไม่หยุด
หยดลงบนพรมผืนเล็กหน้าแท่นบูชาเป็นวง
คำที่เธอเอ่ยออกมาเบาจนแทบไม่เป็นเสียง
แต่สั่นสะท้านด้วยแรงอ้อนวอนทั้งหมดที่เธอมีในฐานะ “แม่”
“ได้โปรด..ช่วยลูกฉันด้วย..”
เสียงเธอแตก เหมือนสิ้นแรงไปทั้งร่างกาย
“ช่วยแพรวาให้ปลอดภัย ขอให้เขาอย่าพบลูกฉันอย่าแตะต้องลูกฉันเลย..”
เธอสูดลมหายใจสั่น ๆ
แต่มือยังคงประนมแน่นเหมือนกำลังจับเชือกเส้นส
