บรรยากาศในบ้านหนักจนหายใจแทบไม่ออก
ความเงียบทำให้เสียงหัวใจของทั้งสามคนดังชัดขึ้น
เหมือนไม่ใช่บ้านอีกต่อไป แต่เป็น “ห้องขังของความกลัว”
แพรวานั่งนิ่ง
มือกำชายกระโปรงแน่นจนข้อนิ้วขาว
เธอมองพ่อด้วยสายตาที่สะเทือนใจที่สุดในชีวิต
“พ่อ เกิดอะไรขึ้นกันแน่บอกหนูเถอะ”
เสียงเธอเบา แต่สั่นแทบขาดใจ
พ่อแพรวาหลบตาเหมือนถูกเผาด้วยไฟ
เขาอยากตอบ
อยากปกป้องลูก
อยากตะโกนความจริงทั้งหมดออกไปให้หมดพ้นอก
แต่ทันทีที่เขาอ้าปาก
ภาพคาซึ
ยืนยิ้มเย็น ๆ ลอยขึ้นในหัวเหมือนเงาเผาไหม้
พร้อมเสียงคำสั่งที่ฝังเหมือนคมมีด
“ถ้านายปริปากฉันจะเริ่มจากลูกนายก่อน”
คำขู่นั้นรัดคอเขาจนพูดไม่ออก
ลมหายใจติดขัด มือสั่น
คอเกร็งจนเห็นเส้นเอ็น
แพรวาขยับเข้ามาใกล้ จับมือพ่อ
เธอไม่เคยเห็นเขากลัวแบบนี้มาก่อน
“พ่อ บอกหนูที เรื่องนี้เกี่ยวกับคนเมื่อคืนใช่ไหม พ่อรู้จักพวกเขาใช่ไหม”
พ่อแพรวากัดฟัน เหมือนจะพูดออกมา
แต่เม
