เช้าวันรุ่งขึ้น
บนรถสปอร์ตสีแดงที่แล่นมุ่งหน้าไปมหา’ลัยเทวากร บรรยากาศในรถเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของคนข้าง ๆ
รดามองหันไปมองเพื่อนสนิทที่นั่งมองออกนอกกระจกตลอดทาง
แพรวาหน้านิ่ง แต่ตาแดงเหมือนร้องไห้มาทั้งคืน
“นี่แพรวา แกจะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ” รดาถามเสียงเบา “แกไม่เจ็บหรือไง”
แพรวายิ้มมุมปากแบบฝืนสุดชีวิต
“เจ็บดิวะ เจ็บโคตร ๆ เลย แต่ต้องทนต้องสู้กับความเจ็บนี่ให้ได้”
รดากัดปาก “แล้วถ้าเจอหน้าเพลิง แกจะทำยังไง”
แพรวากำมือแน่นบนตัก หายใจลึกหนึ่งที
“ฉันก็ยังไม่แน่ใจแต่ที่แน่ ๆ ต้องทำเป็นนิ่ง ทำเป็นไม่สนใจ ใส่ร้าย ด่าไปเลย ทำเป็นไม่รู้จักประมาณนั้นแหลน”
รดามองเพื่อนตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วถอนหายใจ
“ว่าแต่ วันนี้แกแต่งหน้าสวยมาก กระโปรงทรงเอก็สั้นกำลังดี เสื้อนักศึกษาก็พอดีตัว ดูแพงมากเวอร์”
แพรวาเหยียดยิ้ม ทั้งที่ใจสั่น
“ก็ต้องทำให้มันเชื่อไง ว่าฉันไม่ใช่แพรวาคนเดิมแล้ว…”
รถเลี้ยว
