My Irresistible Seductor- FREE/ COMPLETED

MIS 43

(Alaina)

Kasalukuyan kong inaayos ngayon ang mga kakailanganin kong dalhin pag manganganak na ako.

Nakaupo ako sa gilid ng aking kama, habang ipinasok ko sa loob ng bag ko ang mga gamit na para sa bagong silang na sanggol.

Napahinto ako sa pagtutupi ng isang paresan na damit ng sanggol sabay ng pagbugtong- hininga ko. May gumugulo sa isip ko.

I am happy but I am missing something. May malaking kahungkagan sa aking puso.

I feel my eyes is wetted, then a liquid drops from my teary eyes.

Until now, I still think of him. I can't help myself but to hope that things will be different.

Na sana malaya lang sya at wala syang ibang pamilya na kailangan nyang panagutan. Pero, napaka- impossible naman 'yon.

Nagtapang- tapangan lang naman talaga ako sa harapan ng lahat. Ipinapakita ko na okay lang ako pero may mga panahon talaga na hindi ako okay.

Na kahit anong pilit ko para maging okay lang ang aking nadarama,pero hindi talaga.

Bahagya akong napapitlag nang may tumabi sa akin.

"Anything wrong?"tanong ni mommy.

Hindi ko napansin ang pagpasok nya sa loob ng aking kwarto dahil sa dami kong iniisip. Agad kong pinunasan ang aking luha gamit ang kamay ko.

"I am fine, mom."pinilit kong ngumiti.

"You're not! I am your mother. Alam ko kung may dinaramdam ka."

I sighed. Ilang minuto pa bago ako nagsalita.

"Mom, sa tingin mo, tama ba ang pagtatago ko sa ipinagbubuntis ko sa ama nito?"

Nung una, I always believe that I did the right thing. Na kailangan kong magparaya para sa ikakabuti ng lahat.

But these past days, I started asking if I did it right. I can't help but doubting the decision I made few months ago.

Alam ko naman na 'yon ang pinakamainam na desisyon. Ang magparaya ang pinakatamang gawin. Kaya, hindi ko maintindihan ang aking sarili kung bakit nakadama ako ng pagsisisi ngayon.

"The truth is No. But your dad and I still support with your decision. We believed that you have your own valid reason. Whatever it is, we just hope that you won't regret anything."

Natigilan ako sa sinabi ni mommy. Hinawakan nya ang aking mga kamay.

Parang maiiyak na naman ako.

"I love him, mom."tuluyan nang nalaglagan ang mga luha ko. "He said, he love me too. But I feel that it's not right to have him when I know that someone will going to suffer too much. So, I let him go."

Tumitig si mommy sa akin.

"They say that one of the most strongest thing you ever done in your life is when you find courage to let go of what you cannot change. That decision will supposed to make you happy, not doubting."she paused. "Ang rason ba kaya hindi ka masaya dahil umaasa ka parin."

Natamaan ako sa tanong ni mommy.

Yes, umaasa ako.

Umaasa parin ako na sana iba ang naging sitwasyon. Na sana pwede pa kami. Na sana makakasama parin namin sya ng magiging anak namin.

"Masama ba ako kung sasabihin kong Oo?"

"Hindi."pinunasan ni mommy ang aking mga luha gamit ang hintuturo nya. "Things happen for a reason. I believe that everything will be fine. Tulad nalang ng nangyari sa amin ng daddy mo. Sinong mag- aakala na pagkatapos ng lahat na nangyari, pagkatapos ng maraming taon, naging kami parin uli ngayon."

Napangiti ako sa sinabi ni mom. Nagkabalikan nga pala sila ni daddy at ngayon ko lang sila nakita na malambing sa isa't- isa. Sa katunayan, nandito ngayon si dad sa New York. At baka babalik narin si mom ng Pilipinas para magkasama na sila ni muli ni dad, at plano narin nilang magpakasal, kasi annul na 'yon kasal nila.

Beautiful sunsets need cloudy skies.

Iyan ang nangyari sa mommy at daddy ko.

Sa kabila ng lahat na pinagdaanan ko ngayon, may maganda naman nangyari sa mga magulang ko.

Sometimes fate played us strangely.

I have Haven when I lost my family.

And now, I have my family again, but I lost Haven. What a twist of fate!

--------

Pagkatapos isagawa ng doctor ko ang internal examination nya sa akin. Agad akong umalis mula sa hinihigaan ko at isinuot ko uli ang nahubad kong underwear kanina.

My unborn baby are now on its 38 weeks old. I am having now a regular contractions than the other day. But, I didn't feel like I'm going into labor today. I didn't feel any sign yet.

"Your cervix are still close. The dilation are still in 1cm. Just come back after one week if you didn't feel anything this week."Ani ng obgyne ko.

Marami pang sinabi sa akin ang doctor ko. Mataman akong nakikinig sa kanya.

This is my first time and medyo kinakabahan ako. I know it's painful but I don't have any idea how painful it is.

I research in the internet, buy books and even viewed some videos about pregnancy and labor. But sabi nga nila, iba ang nababasa at nakikita kaysa actual. I am nervous and excited at the same time.

I wonder how long will I going to have my labor. Sabi ni mommy, 12 hours daw syang nag- labor sa akin.

Hearing that from her, I feel guilty of all those times that I hated her. Kasi, hindi madali ang pinagdaanan nya para maisilang lang ako.

It is really true that you will never fully understand your mother sacrifices until you become one.

Hindi ko naman nilahat.

But, meron talagang iba na saka na narealize ang value ng pagiging ina kung nagiging ina narin sila.

There's no greater sacrifices than mother sacrifice.

Imagine, she is carrying you inside her for 9 months, with all those back pains, cramps, nausea, vomiting and mood swings.

Then uncurable pa 'yon pain during labor and delivery of the child.

And it didn't end there, hindi din madali ang magpalaki ng anak. Kaya karapat- dapat talagang irespeto ng anak ang kanilang ina. Well, pati narin ang kanilang ama. Hindi din madali ang maghanap buhay para sa pamilya.

"So?" Tanong ni mommy nang lumabas ako mula sa kwarto kung saan ginawa ang internal examination (IE) ko.

"Malayo pa si baby."

Nakangiting sabi ko sa kanya.

"Did you feel anything?" Basang- basa ko ang pagkaalala sa kanyang mukha. "If I am to decide, I will file for your admission."

Napatawa ako kay mommy. Mukhang mas kinakabahan pa sya kaysa sa akin. Napasimangot syang nakatingin sa akin.

"Mom, I am fine. Okay lang ako."

"Are you sure?"

Hindi talaga maialis ang pagkaalala sa kanyang mga mata.

Pareho sila ni dad. Kaya nga, hindi ko na isinama ngayon si dad, dahil mas OA pa 'yon kaysa kay mommy.

Nakangiti akong tumango.

Dumaan muna kami ni mommy sa isang mall, bago tuluyang umuwi.

Wala lang! Naisipan ko lang na mamili ng mga gamit ng prinsessa ko.

Alam ko naman na kumpleto na sa gamit ang prinsessa ko, pero hindi ko talaga mapigilan ang aking sarili. At gusto kong bilhin halos lahat ng nagugustuhan ko.

Bakit ko naman titipirin ang prinsessa ko, when I can afford to give her almost everything? Well, except her dad.

Kasalukuyan kong kausap si Louisse sa phone habang busy naman si mommy sa pamimili ng mga newborn mittens and socks. Ako naman patingin- tingin sa mga baby bottle.

"Who is that?"tanong ni mom sa mahinang boses nang lumapit sya sa akin at may dala syang two seats of mittens and socks.

"Louisse." Maikling sagot ko sa kanya.

"Say may hello to her."

Napangiti ako.

Matagal nang tanggap ni mommy si Louisse, pati na nga ang isang pang anak ni daddy na bunso namin ni Louisse.

Nagpatuloy pa ang usapan namin ni Louisse.

"K-kumusta na nga pala si Haven?"

Hindi ko napigilan ang aking sarili na mapatanong sa kanya.

Sandaling natahimik ang kabilang linya, bago nagsalita.

"My last news about him is that they went with his family to Thailand. N-Nandun daw kasi ang parents ni Celestine at ang anak nila."

Mapait akong napangiti sa aking narinig. Aaminin ko, nasasaktan ako sa aking narinig. At parang maiiyak na naman ako. Pero, pinigilan ko ang sarili ko na mapaiyak ng tuluyan.

"M-Mabuti naman."

Si Louisse lang ang tanging nakakaalam sa lahat at sa mga naiwan ko doon sa Pilipinas, si Louisse lang din ang may alam na buntis ako.

"I-I'm sorry."

"It's okay! Tanggap ko na."

Tanggap ko na nga ba? Oo, pero hindi pa 100%.

Nang natapos na ang pag- uusap namin ni Louisse sa phone, nagpatuloy ako sa pamimili ko ng mga newborn na gamit, ganun din si mommy.

Pagkatapos namin, kumain muna kami ng lunch sa isang restaurant na nasa loob lang ng mall.

Medyo wala akong gana sa pagkain. Hindi mawala- wala sa isip ko ang sinabi ni Louisse. Panigurado, namamanhikan na sina Haven kay Celestine.

Naalala ko ang araw na namamanhikan ang kapamilya ni Haven sa akin. Kami sana ang dapat na ikasal pero sa iba pala sya ikakasal.

Nang nasa kotse na kami, binabaybay ang daan pauwi, biglang sumama ang aking pakiramdam. Para din akong kinakabahan na hindi ko mawari.

"Ma'am, salamat at dumating na kayo. Bilisan nyo po. Si sir Henry po, may kasuntukan po."salubong agad sa amin ng katulong. Isa syang Pilipino, kaya marunong syang magtagalog.

"Ano!"

Nauna na sa akin si mommy, nakasunod sya sa katulong. Maingat naman akong naglakad. I am pregnant at baka mapaano pa ako kung magmamadali ako.

Nakasunod lang ako kay mommy hanggang sa nakita na namin si daddy. Galit na galit ang kanyang mukha at parang gusto na nya ang pumatay ng tao.

I stunned of what I saw now.

I can't move. I feel like I am nailed from where I am standing.

I close my eyes and shook my head.

Did I dreaming? Am I just hallucinating?

I open my eyes again, and I still saw him. He has a blood at the side of his mouth and his hair is messy and yet he still manage to look so handsome in my eyes.

I feel like I could cry.

He's real.

He's not just made by my imaginative mind.

He roam his eyes on me. I feel like that I am hovered by his sight. Huminto ang kanyang mga mata sa maumbok kong tiyan.

I swallowed.

Halos hindi ako makahinga sa kaba na nadarama ko.

"You're pregnant?!"kunot- noo nyang tanong.

At ang kanyang mga mata ay-------galit?!