"คนอื่นไปกันหมดแล้วเรารออะไรล่ะรีบไปกันได้แล้วไม่ได้ยินที่พี่ชายหญ้าหวานฝากฝังกับพี่หรือยังไง ไอ้ธีร์ธามมันให้พี่ไปส่งหญ้าหวานนี่เห็นว่ามันเป็นเพื่อนรักหรอกนะพี่ถึงยอมทำตามง่ายๆ" ผมสบสายตาที่ไม่อาจคลาดเดาความรู้สึกซุกซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าอันราบเรียบและนิ่งสงบดุจน้ำใสในบึงใหญ่เวลาไม่ต้องสายลม ยัยเจ้าหญิงน้ำแข็งยังนั่งนิ่งไม่ไหวติงราวกับผมเป็นแค่อากาศเคลื่อนไหวอยู่รอบตัว และยังคงไม่สนใจผมจนต้องรีบพูดออกตัวและกระตุ้นให้เธอตอบสนองกลับมาบ้างถึงแม้จะเป็นอารมณ์ครุกรุ่นมันก็ยังดีกว่าการที่เธอนิ่งเฉยไม่พูดไม่จา เพราะนั่นมันหมายความว่าเธอยังใส่ใจกับคำพูดของผมแล้วเก็บมาเป็นอารมณ์จนควบคุมตัวเองไม่ได้ และคงมีเพียงผมที่ทำให้เธอแสดงออกทางสีหน้าได้มากกว่าหนึ่ง
"จริงๆแล้วพี่เตอร์ไม่ต้องทำตามพี่ธามบอกก็ได้นะคะพี่ธามคงพูดไปงั้นๆไม่ได้จริงจังอะไรถ้าพี่เตอร์มีธุระหรือมีนัดสำคัญที่ไหนพี่เตอร์กลับไปได้เลยนะคะ ไม
