Aşk meşakkatli bir şeydi. Bu meşakkatli yolda Makbus ve Ahmet nihayet evlenebilmişti. Düğünün üzerinden bir hafta geçmişti. Rozerin, yeni gelin ve damadı bugün balayına gönderecekti. Her şeyin tadını çıkarsınlar istiyordu. Bugün onlar gidince Leyla gelecekti yanına. “Keşke hep burada kalsaydı ya…”
“Hadi güzelim, geç kalacağız,” diyen Ahmet önden, Makbus arkasından iniyordu merdivenlerden.
“Tamam, acele etmeyin. Hem niye bu kadar geç uyandınız siz?” diye sordum.
Sonra sordum sorunun saçmalığını fark edip sustum. Yeni evliydiler, onlarca normaldi.
Sorduğum soruyu unutup analık içgüdüsüyle bir saat nasihat verdikten sonra yolcu etmiştim onları. Zaten geç kalmışlardı; ben iyice tutmuştum.
“Baş başa mı kaldık anneciğim biz seninle? Anne, tek mi kaldık, ne yapacağız?” deyip oğlumla konuşup
