Zadebey konağı

“Olacak şey mi bu saatten sonra? Kaç yaşında adam, hiç yakışıyor mu?” diyen annesine, “Buna siz değil, amcam karar verir. Sonuçta hepimizin ağası o olduğuna göre, hepimiz de onun söylediklerine itaat etmek zorundayız. Evlenmek istiyorsa evlenecek, biz de kabullenip oturacağız. Ona biz de kapımızı açmış, destek olmuş, bana babalık yapmış adama sırtımızı dönecek değiliz,” diyen oğluna, “Oğlum bari kadını tanısaydık, bilseydik… Böyle damdan düşer gibi evlenmek mi olur, haksız mıyım?” dedi yaşlı kadın. “Yeter artık, ama olan oldu. Bu konuyu kapat, Ahmet ve Leyla huzursuz olmasın,” dedi biri. “İyi, öyle olsun, kapatalım,” deyip susmuştu Leyli Hanım. Ezman ne yapacağını şaşırmıştı artık. Ama amcasının lafının üstünde kimsenin laf söylemesine de izin vermezdi. Zinar Ağa dün akşam yemekte evlenmeye karar verdiğini, üç gün sonra kız istemeye gideceklerini, hazırlıkların ona göre yapılmasını söylemişti. Kimin kızı, kimlerden, yaşı kaç, başı kaç; kimse bilmiyordu hiçbirini. Zinar Ağa’nın karısı Sedef Hanım, bundan yıllar önce yakalandığı hastalıkla kapatmıştı gözlerini dünyaya. Daha o zaman çocuklarının yaşı çok küçüktü; biri 5, diğeri 7 yaşındaydı. Zaman ilerledikçe yalnızlık çekilmez bir hâl almıştı Zinar Ağa için. Sonra bir gün genç bir kadın gördü Zinar Ağa. At üstünde dağlarda gezen, babasının tarlasında çatır çatır çalışan, herkese sözünü geçiren bir kadın… Her gün o kadını görmek için aynı yere gitmeye başladı. Tanışabilmek için haftalarca çabaladı. Sonunda tanışabilmişti. Tanır tanımaz da onunla evlenmeyi yazmıştı aklına. Lakin kendinden küçük olduğu için “Nasıl olur, kabul görür mü?” bilememişti. Çünkü Zinar Ağa 45 yaşındaydı; kendine gelin etmek istediği kız ise 26 yaşındaydı. Ama aşkın yaşı yoktu. Genç kadının karşısına çıkıp konuştu, söyledi niyetini. Şaşırmış gibi yapsa da bunu bekliyordu genç kadın. Çünkü zaten yaptığı planın en büyük parçasıydı bu: önce karşısına çıkmak, sonra kendine âşık etmek, sonra evlenip Zadebey Konağı’nın hanımağası olmak… “Tek bir şartla kabul ederim evlenmeyi,” demişti Rozerin. Zinar Ağa, aklını başından alan bu kadının ortaya attığı şartı hiç düşünmeden kabul etmişti. “Ailene söyle, üç gün sonra gelip seni isteyeceğim,” demişti kadın. “Her şey kurallara uygun olacak. Beni telimle, duamla, örfe, adete uyarak gelin edeceksin.” “Sen bana geldikten sonra her şeyi kabulüm,” demişti adam. “Kızım, emin misin? Baban yaşında adamla evlenmek istediğine?” diyen üvey annesine, “Babam yaşını falan değil, farkındaysan babam 75 yaşında. Ayrıca bu benim kararım. Kiminle evleneceğimi ben karar veririm. Sana soracak değilim,” dedi. “Hem sen 20 yaşındayken 65 yaşındaki adamdan hamile kalmadın mı? Şimdi nasıl geçip bana hesap soruyorsun, anlamadım.” “Rozerin, hesap sormuyorum ama kolay olmayacak, bunu bil. Ben babanla rahat rahat anlaşabiliyor muyum sanıyorsun? Daha genç biriyle evlenirsem nasıl olur diye düşündüm hep. Sen de düşünme diye söylüyorum,” demişti üvey annesi. “Ben her şeyi düşündüm, sen merak etme. Hem doğup büyüdüğüm topraklara hükmetmekten daha önemli ne olabilir?” demişti Rozerin. “Ha yani, o kadar eminsin Zinar Ağa’nın seni hanım yapacağından?” “Eğer bana sahip olmak istiyorsa, önce benim sahip olmak istediklerimi verecek,” deyip saçlarını taramıştı genç kadın. “Kız vallahi sen delisin, ne diyeyim. Gençsin, güzelsin, sokakta yürüdüğünde kırk kişi takılıyor peşine. Sen Zinar Ağa’yı tercih ediyorsun. Bunun başka hiçbir açıklaması olamaz,” deyip çıkmıştı odadan. “Ay abla, babam keyiften dört köşe!” deyip çıkan annesinin arkasından içeri giren kız kardeşine, “Neden olmasın? Koca ağa, damadı olacak! Tabii keyfi yerinde olur,” dedi Rozerin. “Çok heyecanlıyım, nasıl olacak acaba? Nasıl isteyecekler seni? Yarın akşamki yemek nasıl geçecek, çok merak ediyorum,” demişti kardeşi. “Merak etme, her şey çok güzel olacak. Hepimiz için, hem de,” deyip gülmüştü. “Peki ya pişman olursan? O zaman ne olacak?” diyen kardeşine, “Ben bir kez pişman oldum, güzelim. Bir daha kolay kolay pişman olmaya niyetim yok,” demişti.