İşte olmuştu olan.
En başından beri Zinar Ağa’nın korktuğu o şey…
En mutlu oldukları ana kan bulaşmıştı.
“Zinar!”
diye zar zor yürümeye başlayan Rozerin.
Ahmet onların arkasından çıkmıştı, duyduğu seslerle arabasını biraz ileri park edip gelmişti koşarak.
Babasını yerde kanlar içinde yatarken görünce öyle bir bağırmıştı ki sesi en uzak yerlerden bile duyulmuştu.
Rozerin oturdu kocasının başucuna.
“Zinar, bana bak!” diyip dokundu yüzüne.
“Korkma gülüm,” dedi Zinar zar zor, “iyiyim.”
Ama iyi değildi.
Bir gün böyle biteceğini en başından biliyordu.
Bütün korkusu, bebeğini görmeden ölmekti.
“Evet iyisin,” dedi Rozerin.
“İyi olacaksın, Rodin’i büyüteceğiz.”
Gelen ambulans Zinar’ı alıp giderken, Ahmet ayakta kalan Rozerin’in bacaklarından aşağı akan kanları görünce:
“Sen… Sen vur
