Misafir olduğu için işlerini erkenden bitirip konağa dönen Zinar Ağa, uzaktan bu kahkahaları duyduğunda yüzüne istemsizce bir tebessüm yayıldı. Gülüyordu. Ona göre, bir insan gülümsüyorsa mutludur. Ve karısının, onun yanında mutlu olduğunu bilmek istiyordu. Çünkü Rozerin’in ona henüz tam anlamıyla açılmadığının farkındaydı.
Evet… belki aşık değildi ona. Ama kaçmıyordu da. Mutlu olabilmek için elinden geleni yapıyordu. Ve Zinar da bunun farkındaydı.
Bir süre oturup misafirlerle sohbet etti. Ardından oğlu Ahmet’e döndü:
“Misafirleri eve sen bırak oğlum,” dedi.
Ahmet, genç kızları arabayla evlerine bıraktı ama aklı köyde kalmıştı sanki. Konağa döner dönmez ilk sorduğu şey,
“Rozerin nerede?” oldu.
“Hizmetlilerden biri, ‘mutfakta’ Agam,” deyince,
“Tamam,” deyip hızlı adımlarla mutfağa yö
