Zadebey konağı

Zinar ağa

“Yani… daha önce sizi buralarda hiç görmedim. Ama son zamanlarda sürekli buradasınız,” dedi Rozerin, gözlerini kısmış, dikkatle onu incelerken. “Bunun nedenini merak ediyorum.”

Zinar Ağa, gülümsedi. Gözleri genç kadının gözlerinde sabitlendi.

“Bence nedenin farkındasın,” dedi. “Ama ben yine de söyleyeyim. Çünkü gizli saklı şeylerden hoşlanmam. Hissettiğim şeyleri saklamaktan da.”

Rozerin, içine doğan şeyi inkâr edemeyeceğini anladığı o anda gözlerini dikti ona:

“Dinliyorum,” dedi.

“Buralarda olmamın…” diye başladı Zinar, sesi ağır ama içten bir tonda… “Ya da şöyle diyeyim… Sürekli senin etrafında olmamın sebebi sensin. Belki bunu burada, bu şekilde söylememem gerekirdi ama… aklımdan çıkmıyorsun. Ve bundan sonra da çıkacağını zannetmiyorum. Bu yüzden her yerde karşıma çıkıyorsun. Nereye baksam seni görüyorum.”

Rozerin’in yüzü ifadesizdi ama kalbinin ritmini kendi bile duyuyordu. Ne yapacağını, ne diyeceğini kestiremediği anlardan biriydi.

“Ben… ne demem gerektiğini bilmiyorum,” dedi.

Zinar başını eğdi hafifçe, sonra tekrar doğrulttu.

“Bak,” dedi. “Farkındayım… Aramızda yaş farkı var. Durumumuz da öyle… Daha doğrusu benim durumum.”

Rozerin onun sözünü kesti.

“Yaş farkı benim umurumda bile değil. Böyle şeylere önem veren biri değilim. Yaşınız beni ilgilendirmiyor. Beni ilgilendiren… bana verebilecekleriniz, hissettirebilecekleriniz olurdu… eğer aramızda bir şey olma ihtimali olsaydı.”

Zinar Ağa’nın içindeki bütün korkular, bir anda buharlaşıp gitmişti. Onun Rozerin’in yaş farkını bahane edip uzaklaşacağını düşündüğü o ihtimal, genç kadının bir cümlesiyle yerle bir olmuştu.

“Madem yaş farkı önemli değil,” dedi Zinar, bir adım daha atarak, “aramızda bir şeyin olması neden mümkün değil?”

Rozerin gözlerini kaçırmadı bu kez.

“Çünkü ben zengin bir adamla evlenip, sırtını ona dayayacak kadınlardan değilim,” dedi. “Benim hayallerim çok farklı.”

“Eğer senin için bir sakıncası yoksa… hayallerini duymak isterim,” dedi Zinar, içtenlikle.

“Elbette bir sakıncası yok,” dedi genç kadın, gözlerini uzaklara dikip anlatmaya başladı.

“Bakın… Eğer bir gün biriyle evleneceksem, ondan istediğim şey para, pul değil. Hükümdarlıktır.”

Zinar ne demek istediğini anlamıştı. Özellikle de onun gibi bir adamla yan yana geldiğinde başına gelebilecekleri düşündükçe, Rozerin’in sözleri daha da anlam kazanıyordu.

“Sizinle yan yana geldiğimde, siz olmadığınız zaman başıma neler geleceğini çok iyi bildiğim için… paraya pula kanıp evlenmem ben. Evleneceksem, onunla eşit olmak isterim. Onun yokluğunda ben, benim yokluğumda o benim yerime geçebilsin isterim. Bu sizinle mümkün olmayacağına göre… bizim yan yana gelmemiz bile mümkün değil. Şimdi siz, ne bunları söylemiş olun… ne de ben duymuş olayım,” dedi ve arkasını dönüp kalktı.

“Çalışmaya devam etsem iyi olacak,” diyerek Zinar Ağa’nın yanından ayrıldı. İçindeki bir parça acıyla.

Ağaçların arasında yürümeye başlarken, gözyaşları usul usul dökülüyordu Rozerin’in. Ama şimdi bekleyecekti. Zinar Ağa’nın, o ‘ağa’ kimliğini bırakıp bırakmayacağını görmek istiyordu. Her şeye rağmen hayatına hiçbir şey olmamış gibi devam edecekti.

Ama Zinar günlerdir düşünüyordu. Aklından çıkaramadığı tek şey vardı: Rozerin.

Her şeyden vazgeçebilirdi, yeter ki Rozerin’e sahip olsun. Çünkü yıllardır hiçbir kadına böyle hissetmemişti. Genç olduğunu anladığı anda evlendirilmiş, neye uğradığını şaşırmıştı. Koca olduğunu bile anlamadan baba olmuş, baba olduğunu anlayamadan ağa olmuştu.

Ama şimdi ilk kez bir kadının yanında kendini “adam” gibi hissediyordu. Ve bu hisse nasıl sırt çevrilirdi, bilmiyordu. Tabii Rozerin’den bir şey istemek, kolayca vazgeçmek değildi. Çünkü Rozerin ne istediğini çok iyi biliyordu. İşte bu yüzden Zinar, ona “benim ol” diyememişti.

Ancak artık kararını vermişti.

Tarlada çalışan Rozerin, başını kaldırdığında Zinar Ağa’nın tarlanın başında, dimdik bir şekilde kendisine baktığını gördü.

Kendi kendine fısıldadı Rozerin:

“Hadi bakalım kızım… Hanım Ağa mı oluyorsun, yoksa Ezman Efendi’nin dediği gibi köylü kızı olarak mı devam ediyorsun?”

Ve yürümeye başladı. Zinar Ağa’ya doğru…