ไปนอนในห้องพี่มั้ย
1003 Words
ก้อย...
เย็นวันนี้ฉันมาค้างกับแม่เหมือนทุกครั้งที่เป็นวันหยุด อาการของแม่ดีขึ้นมากแล้ว แถมแม่ยังกินอาหารได้มากขึ้นอีกด้วย ฉันกับแม่เรานั่งกินมื้อเย็นด้วยกันเพราะฉันกะเวลาเอาไว้ว่าจะไปให้ทันมื้อเย็นของแม่ พี่เขาบอกว่าแม่สามารถกินอาหารได้แค่ที่พยาบาลเตรียมมาให้เท่านั้น ส่วนผักและผลไม้แม่จะกินอะไรก็ได้ ดังนั้นเราสองคนแม่ลูกก็เลยได้นั่งกินข้าวด้วยกันแต่เป็นอาหารคนละอย่าง มีแค่ผลไม้ที่ฉันเตรียมมาเท่านั้นที่แม่กินได้ ก่อนจะคุยกันเรื่อยเปื่อยไปจนเป็นเวลาดึกดื่นเหมือนทุกคืน
" วันหยุดทั้งทีก้อยไม่ต้องลำบากมาเฝ้าแม่ก็ได้นะลูก ออกไปพักผ่อนไปเที่ยวไปเจอเพื่อนบ้างก็ได้ "
แม่หันมาคุยกับฉันพลางเอนตัวลงนอน
" ลำบากที่ไหนกันล่ะคะแม่ ก้อยคิดถึงแม่แค่มานอนค้างกับแม่ไม่ลำบากเลย แล้วเพื่อนๆก้อยก็เจอเกือบทุกวันอยู่แล้วโดยเฉพาะยัยหนาว แล้วยัยโฟร์นางก็ไม่ค่อยได้ทำงานนางชอบแวะมาเม้าท์มอยที่ออฟฟิตบ่อยๆไม่เหงาเลยค่ะแม่ "
ฉันรีบบอกพลางจับแขนแม่มากอดเอาไว้
" งั้นก็ดีแล้วลูก แม่กลัวลูกเหงา "
" เหงาที่ไหนล่ะคะแม่ก็ "
" งั้นลูกไปพักผ่อนได้แล้ว แม่ก็ว่าจะนอนแล้วเหมือนกัน "
" ก็ได้ค่ะงั้นก้อยไปซื้อหนมมาไว้กินตอนดึกดีกว่า "
ฉันพูดยิ้มๆ
" กินเก่งนะเรา "
" โธ่แม่อ่าก็คนมันหิวนี่คะ "
" รีบไปรีบกลับมานะลูก แม่นอนล่ะ "
" ค่ะแม่ ก้อยรักแม่นะคะฝันดีนะคะ "
ฟอด
ฉันส่งยิ้มพลางก้มลงไปหอมแก้มแม่แรงๆฟอดนึงก่อนจะปิดไฟในห้องให้แม่แล้วเดินออกมา
.
.
.
" ออกมาเดินข้างนอกดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้แต่งตัวมิดชิดดีหรือเปล่าครับ "
เสียงทุ้มคุนหูดังขึ้นด้านหลังตรงเคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลที่ฉันเพิ่งเดินผ่านมาทำให้ฉันต้องหันไปมองผู้ชายสวมเสื้อกาวน์สีขาวที่แค่เขายืนอยู่เฉยๆก็รู้สึกว่าหน้าเขามันกวนประสาท ไอ้หมอพี่ภาค!!
" ยุ่ง "
ฉันหันไปยู่หน้าใส่ก่อนจะเดินออกมาแบบไม่ใส่ใจ
" ไปไหนครับ จะกลับแล้วหรอ "
เสียงทุ้มด้านหลังดังขึ้นอีกพร้อมกับขายาวๆของคนด้านหลังสาวก้าวฉับๆมาเดินข้างๆฉันแทน
" หาหนมกินค่ะ ว่าแต่พี่เถอะออกมาเดินเพ่นพ่านแบบนี้ได้ยังไงทำไมไม่ไปดูแลคนไข้ "
ฉันหันไปว่าคนข้างๆที่เดินถือแฟ้มคนไข้ตามฉันมา นี่เขาไม่มีงานไม่มีการทำกันหรือไง
" ทำเสร็จหมดแล้วครับ เหลือเคลียร์เอกสารแล้วก็ออกตรวจอีกทีช่วงดึกๆ "
" ทำไมงานของพี่มันควบกะมั่วไปหมดแบบนี้ล่ะ หมอเขาไม่ได้ทำงานวันละแปดชั่วโมงหรือไง "
ฉันถาม
" อืม มันอธิบายยากนะครับเอาเป็นว่าถ้าน้องอยากเข้าใจมากกว่านี้ก็ต้องเข้ามาอยู่ในใจพี่ก่อนนะจะได้อธิบายถูก "
คนข้างๆพูดยิ้มๆจนฉันต้องบุ้ยหน้าใส่ ไอ้พี่หมอกะล่อนสมควรล่ะที่เพื่อนฉันไม่เอาเขาหึหึ แกโชคดีแล้วแหละยัยหนาวที่เลือกไวน์
.
.
.
ฉันหันไปมองคนข้างๆที่เดินตามฉันมาในร้านสะดวกซื้อจนฉันซื้อของเสร็จแล้วก็ยังเดินตามอยู่ทำให้ฉันหงุดหงิดนิดหน่อย แต่ก็ดีฉันจะได้มีเพื่อนเดิน
" คืนนี้ค้างกับแม่หรอครับ "
คิดว่าจะหุบปากได้แล้วซะอีก
" ใช่ค่ะ "
ฉันตอบแบบไม่หันไปมองแต่กลับสนใจห่อขนมตรงหน้าที่กำลังเดินเคี้ยวไประหว่างทาง
" กินของแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ "
นั่นไง ว่าแล้วต้องพูดแบบนี้
" พี่จะไปไหนไปทำอะไรก็ไปเลยไป รำคาญ "
ฉันหันไปชักสีหน้าใส่ก่อนจะเดินหนีออกมา แต่คนด้านหลังก็ยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เดินตามฉันต้อยๆเหมือนลูกเป็ดเดินตามแม่ยังไงยังงั้น
" พี่!! "
" ก็เมื่อกี้น้องบอกว่าพี่จะไปไหนก็ไปจะไปทำอะไรก็ไปไงครับ "
" แล้วพี่จะตามฉันมาทำไม "
" ก็นี่แหละที่พี่จะทำ "
กวน!!
" ว่างมากหรือไง "
ฉันถอนหายใจแล้วเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาลต่อ
" ว่างไม่มากครับแต่อยากยกเวลาว่างทั้งหมดที่มีให้น้องไง "
" ต้องการอะไร? "
คราวนี้ฉันหยุดเดินอีกรอบก่อนจะหันไปมองคนข้างๆที่ชอบทำหน้าแบบไม่รู้ไม่ชี้บางทีก็ทำหน้าแบบ แบบสะเหล่ออะ
" น้องไง "
ไม่ตลก
" ฉันจะกลับไปนอนแล้ว แล้วพี่ก็ไม่ต้องตามมาล่ะเดี๋ยวแม่ตื่น "
ฉันเปลี่ยนเรื่องเมื่อเบื่อที่จะคุยกับผู้ชายที่ฉันเคยมองว่าเขาสุภาพและกลับกวนประสาทมาก
" ไปนอนห้องพี่มั้ย "
ยังจะตามมาอีก
" .......... "
ฉันไม่ได้ตอบแต่กลับสนใจขนมที่ถือมาแล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อ
" พี่มีผ้าห่มนะ โซฟาก็นุ่ม "
ฉันไม่ใช่เด็กนะที่จะเอาอะไรมาล่อให้ตามไปด้วยง่ายๆ
" เดี๋ยวรุ่งเช้าก็มีนักศึกษาแพทย์เข้าไปเช็คอาการแม่น้อง "
" แล้วยังไงค่ะ "
" รู้หรือเปล่าว่าตัวเองนอนน้ำลายไหลแถมยังขี้เซาแล้วก็ตื่นสายด้วย นักศึกษาแพทย์ที่เข้ามาคงพากันเห็นน้องนอนอ้าปากน้ำลายยืดกันหมดแล้วแน่ๆเลย "
" พี่!! "
" ครับ "
" ไปก็ได้ แต่ถ้าฉันนอนอยู่พี่ห้ามพูดนะรู้มั้ยรูดซิบปากให้สนิทเลย "
" Yes!! "
- Writer
