ขอแม่แล้ว
1044 Words
ก้อย...
" พี่มาส่งฉันแล้วก็กลับไปสิ "
ฉันหันไปบอกคนข้างหลังที่เดินตามฉันเข้ามาในบ้านหน้าตาเฉย วันนี้เราไปทานมื้อเย็นกันเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้พี่เขาก็มาส่งฉันถึงบ้านแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับบ้านเขาเอง
" ไม่อะขี้เกียจขับรถ "
คนข้างหลังตอบพลางเดินเลยฉันไปทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วเปิดทีวีดูหน้าตาเฉย บทจะมึนก็มึน บทจะร้ายก็ร้าย ไอ้หมอบ้าเอ้ย
" งั้นก็เอาที่พี่สบายใจเลย อยากทำอะไรทำเลยฉันไม่ยุ่งกับพี่แล้ว ฉันจะไปนอน "
ฉันเดินไปยืนบังทีวีพี่เขาเอาไว้ก่อนจะยู่หน้าใส่แล้วเดินออกมา
" จะไปไหน มานี่ก่อน "
" ว๊าย!! พี่ภาคปล่อยฉันนะ!! "
ฉันหันไปดุคนที่ดึงฉันไปนั่งบนตักเขาเอาไว้พลางดิ้นไปมา
" อย่าดิ้นเดี๋ยวข้างล่างก็ตั้งหรอก "
" .......... "
ฉันนั่งตัวแข็งทื่อเมื่อเสียงดุๆของพี่เขาพูดจบ ข้างล่างจะตั้งงั้นหรอ...ไอ้หมอโรคจิต!!
" เมื่อกี้บอกพี่ว่าอยากทำอะไรทำเลยใช่มั้ย "
เสียงทุ้มโน้มมากระซิบข้างๆหูฉันจนฉันรู้สึกขนลุกซู่ นี่ฉันไม่ได้พูดอะไรผิดไปใช่มั้ย
" กะก็ใช่ แล้วพี่จะให้ฉันนั่งบนตักแบบนี้ทำไมเล่า ปล่อยสิ "
ฉันหันไปว่าพี่เขาแต่ก็เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าไม่สนโลกของเขากำลังจดจ่ออยู่กับทีวีตรงหน้า
" พี่ พี่ภาค ปล่อยได้แล้วฉันจะไปอาบน้ำ ง่วงนอนจะแย่แล้วเนี่ย "
" .......... "
เหมือนว่ายิ่งบอกให้พี่เขาปล่อยพี่เขากลับกอดฉันแน่นขึ้นไปอีก มึนจังวุ้ย
" พี่จะกอดฉันแบบนี้ไม่ได้นะ "
" กอดแฟนผิดตรงไหนครับ "
" ใครแฟนพี่พูดให้ดีๆ "
ฉันหันไปเถียง
" อ่าไม่อยากเป็นแฟนแต่อยากเป็นมะ / โอเคๆเป็นแฟนๆ "
ไม่รอให้พี่เขาพูดจบฉันก็รีบแทรกขึ้นมา เพราะเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นที่เดจาวูขึ้นทำให้ฉันรู้ว่ายอมเป็นแฟนพี่เขานั่นแหละดีที่สุดและน่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว
" ปล่อยก็ได้ครับ แต่คืนนี้พี่นอนที่บ้านเรานะ "
คนที่ฉันนั่งตักอยู่พูดก่อนจะยกตัวฉันนั่งลงข้างๆแล้วเดินออกไปด้านนอก เมื่อกี้พี่เขาบอกว่าจะนอนที่นี่หรอบ้าน่า
" พี่ พี่ภาคฉันไม่ให้พี่นอนที่นี่นะ เอาของพี่กลับไปเลย "
ฉันร้องบอกคนที่สะพายเป้ใบใหญ่เดินเข้ามาในบ้านหน้าตาเฉย แม่ก็ไม่อยู่จะมานอนที่นี่กับฉันสองต่อสองได้ยังไง
" พี่ไม่ได้ขออนุญาตเราซะหน่อยว่าจะนอนที่นี่ เพราะพี่ของแม่เราแล้ว "
" พี่ว่าไงนะ "
ฉันวิ่งตามหลังคนที่กำลังเดินขึ้นชั้นบนไปพลางถามอย่างไม่เชื่อ
" พี่บอกว่าพี่ขอแม่แล้วครับ แม่เราอะให้พี่นอนที่นี่ได้จะได้ไปกลับโรงพยาบาลง่ายๆด้วย "
คนตรงหน้าหยุดอยู่หน้าห้องฉันก่อนจะหันมาเลิกคิ้วใส่แล้วกลับไปไขกุญแจเดินเข้าห้องไป เดี๋ยวนะนั่นห้องนอนฉัน!!
" พี่!! พี่ออกมาจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ "
ฉันโวยวายพลางดึงแขนพี่เขาออกมาแต่คนตัวใหญ่กว่าแทบไม่ขยับเลยแรงเยอะฉิบ
" แม่บอกให้พี่นอนห้องนี้ครับส่วนเราก็ไปนอนห้องแม่แต่ว่า...ถ้าเราอยากจะนอนห้องนี้กับพี่ก็ได้นะพี่ไม่ว่า "
ฉันล่ะเกลียดรอยยิ้มกวนประสาทกับใบหน้ามึนๆของพี่เขาจริงๆ
" อยากนอนก็นอนไปเลยใครเขาจะอยากนอนห้องเดียวกับพี่กัน "
ฉันว่า
" ก็ไม่แน่เผื่อเราอยากนอนกับพี่ไงครับ "
" แล้วพี่มีกุญแจห้องฉันได้ยังไง "
" แม่ให้มาครับ ไม่ได้มีแค่กุญแจห้องน้องนะครับแต่กุญแจทั้งบ้านนี้เลย "
แม่!!
" หึ้ย!! "
ฉันยู่หน้าใส่พี่เขาด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดินออกมาอย่างคนแพ้ แม่นะแม่อยู่ๆให้ใครไม่รู้มานอนค้างที่บ้านแบบสองต่อสองกับลูกสาวตัวเองได้ยังไงกัน หึ้ย!!
" แล้วไหนบอกว่าจะอาบน้ำไงครับ ไม่อาบแล้วหรอ "
เสียงคนในห้องตะโกนออกมาทำให้ฉันต้องชะงักเท้าเอาไว้ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ เออลืม!! อาบก็อาบแต่มาเอาของแป๊บค่อยไปอาบห้องแม่ก็แล้วกัน
" พี่ภาค พี่นอนห้องฉันได้แต่พี่ห้ามแตะต้องของทุกอย่างในห้องฉันเลยนะแล้วก็ห้ามเคลื่นย้ายอะไรด้วย โอเค๊!! "
ฉันตรงไปหาคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงทำหน้าแป้นแล้นอยู่พลางทำข้อตกลงไว้ อยากตบกบาลแต่ก็กลัวบาปจังวุ้ยหมั่นไส้!!
" ไม่เคลื่อนย้ายก็ได้ครับแต่ว่าจะให้พี่นอนทั้งๆที่เสื้อชั้นในของน้องวางอยู่ตรงหมอนจริงๆดิ "
คนที่นั่งอยู่ลุกขึ้นยืนกอดอกยิ้มๆก่อนจะบุ้ยปากไปยังหมอนบนเตียงที่มีเสื้อชั้นในสีแดงแปร๊ดลายลูกไม้วางแหมะอยู่ อ๊าก!! หมดกัน
" พี่!! อย่ามองนะ "
ฉันว่าพลางรีบคว้าเสื้อชั้นในมาซ่อนไว้ข้างหลัง โอ๊ยอยากจะบอกว่าฉันน่ะเป็นผู้หญิงที่ดูแลแต่งานบ้านนอกห้องตัวเอง แต่ในห้องนอนตัวเองอะคือรกมาก!!
" ตระกร้าผ้าตรงนั้นมีเสื้อชั้นในตัวสีชมพูห้อยโตงเตงอยู่ด้วยครับ ไม่มองคงไม่ได้ "
ฉันรีบหันไปเอาผ้าตัวอื่นในตระกล้าที่ยังไม่ได้ซักมาปิดๆๆเอาไว้ ให้ตายเถอะนี่พี่เขาจะมองว่าฉันเป็นคนซกมกมั้ยเนี่ย
" ใส่ฟองน้ำหนาขนาดนั้นเวลาซักนี่ต้องรอกี่วันถึงแห้งครับ "
" พี่ภาค!! "
กรี๊ดดด!! ขอตบกบาลสักทีได้มั้ยไอ้หมอพี่ภาค!!
- Writer
