พ่ายปฏิพัทธิ์

โรงแรมหรูหราระดับไฮคลาสเปิดให้บริการสำหรับลูกค้ากระเป๋าหนัก มองผิวเผินไม่ต่างอะไรกับโรงแรมหรูๆ ทั่วไป บริการห้องพัก ห้องประชุม ห้องจัดเลี้ยง สปา ผับ บาร์ ห้องอาหาร ในมุมหนึ่งของอาณาจักรกว้างขวางนี้มีร้านอาหารญี่ปุ่นรวมอยู่ด้วย แต่น้อยคนจะรู้ว่า มีห้องอาหารปกติและห้องอาหารพิเศษที่ให้บริการเฉพาะสมาชิกระดับพรีเมียมเท่านั้น “ทาเคชิมาถึงแล้วใช่ไหม” “ครับหัวหน้า ตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่ห้องสวีต อีกครึ่งชั่วโมงคนของเราจะพามาที่นี่” ปฏิพัทธ์พยักหน้าให้คนสนิทก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่หนานุ่ม ปราดสายตาคมดุไปยังผู้จัดการวัยกลางคนที่คุ้นเคยกันมาหลายปี “ไอ้ทาเคชิมันชอบกินของสดใหม่สะอาดแต่เผ็ดร้อน” “เตรียมตัวไว้เรียบร้อยแล้วครับ คุณธามดูก่อนดีไหม” อภิชาติ ผู้จัดการหนุ่มใหญ่วัยห้าสิบเศษรีบบอกด้วยรู้ดีว่า ถ้าคุณปฏิพัทธ์เข้ามาที่นี่เพื่อรับรองลูกค้า นั่นคือลูกค้าสำคัญ ทุกอย่างต้องไร้ที่ติ “ดูทั้งหมดเลยดีไหมครับ งานคราวนี้เป็นร้อยๆ ล้าน” ปฏิพัทธ์แทบไม่เปลี่ยนสีหน้าตอนเบนสายตาไปหาคนสนิทเป็นเชิงบอกให้รู้ว่าเขาต้องเป็นคนตรวจสอบ ลูกค้าวีไอพีคนล่าสุดที่ถูกส่งมาให้เขารับรองสำคัญมาก “ส่งแฟ้มมาให้ชล” อภิชาติจึงส่งแฟ้มในมือให้กับคนสนิทของเจ้านายหนุ่มรุ่นลูก ในแฟ้มประวัติจะมีรูปถ่ายของพนักงานแต่ละคนแนบไว้ “ตอนนี้เรามีพนักงานใหม่ทั้งหมดสิบคน” “เอ แต่ในนี้มีสิบเอ็ดนี่” ชลวัสแย้ง พลางพลิกดูเอกสารในแฟ้มอีกครั้ง “คนสุดท้าย ทำงานมาปีหนึ่งได้” “เธอไม่ยอมรับงานอื่นนอกจากเป็นตัวแบบน่ะครับ ผมใส่รวมในแฟ้มนี้ไว้กันลืมน่ะ” ปฏิพัทธ์เพียงเลิกคิ้วเล็กน้อยกับคำอธิบายของผู้จัดการ ที่นี่มีพนักงานทำงานทั้งชายและหญิง ผู้ชายอายุตั้งแต่สิบแปดถึงสี่สิบปี ผู้หญิงสิบแปดถึงสามสิบห้าปี เขามีลูกค้าทั้งชายและหญิงตลอดถึงเพศทางเลือก ในยุคสมัยนี้ ธุรกิจสีเทามีแทรกซึมทุกพื้นที่ไม่ใช่เรื่องแปลก ณ ที่แห่งนี้ซึ่งเป็นสถานที่ปิด ขอเพียงมีกำลังทรัพย์ก็สามารถเลือกซื้อหาความพอใจได้โดยไม่ต้องถูกสังคมจับจ้อง หนุ่มสาวทั้งหมดเข้ามาด้วยความสมัครใจไม่ได้ถูกบังคับแต่อย่างใด “หน้าตาก็ใช้ได้นี่” ชลวัสเงยหน้าจากแฟ้มมองผู้จัดการด้วยสายตากังขา “มีคนแบบนั้นที่นี่ด้วย” เจ้านายหนุ่มเคาะนิ้วบนโต๊ะกระจกเบาๆ สายตาพุ่งตรงไปที่ผู้จัดการ อภิชาติเช็ดเหงื่อทั้งที่แอร์เย็นเฉียบ คำเย้าของเจ้านายมีนัยแฝงเร้นจนรู้สึกได้ “เป็นเด็กที่ใจแข็งมากครับ” ธุรกิจภายใต้การดูแลของปฏิพัทธ์มีกฎว่า รับเฉพาะพนักงานที่สมัครใจเท่านั้น ที่ผ่านมาคนที่เข้ามาทำงานส่วนบริการพิเศษนี้สมัครใจทั้งนั้น แม้ตอนแรกจะทำแค่หน้าที่เสิร์ฟอาหาร สังคม ความเคยชินและเม็ดเงิน กลายเป็นเชื้อหล่อหลอมชั้นดีให้คนเหล่านั้นทำในสิ่งที่มากขึ้น ทำง่ายขึ้น “เธอรับแค่งานเป็นแบบอยู่ตอนนี้” “ช่างเถอะ เตรียมคนอื่นให้ดี” “ครับๆ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” คล้อยหลังผู้จัดการ ชลวัสหลุบมองรูปถ่ายอีกครั้ง สาวน้อยหน้าสดสะอาดใสชวนให้นึกถึงความไร้เดียงสาผุดผ่อง มองรูปแล้วก็เหล่มองหน้าเข้มๆ ของคนเป็นหัวหน้าที่ลุกจากเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ เขาวางแฟ้มในมือลงบนโต๊ะ จงใจเปิดหน้าที่มีรูปถ่ายสาวน้อยคนนั้น “อรนลิน วรรณเกียรติ หน้าตาน่ารักดีนะครับหัวหน้า” ปฏิพัทธ์หลุบตาลงมอง วงหน้าเรียวรูปไข่มีกลิ่นอายความสดใสสมวัย ถ้าเป็นสถานการณ์ทั่วๆ ไป เธอคนนี้คงจะมีวันสวยงามในรั้วมหา’ลัยแต่ชีวิตคนเรามันไม่ได้สวยงามขนาดนั้น แต่ละคนมีข้อจำกัดจากพื้นฐานครอบครัว ตราบใดที่มีสถานะรวยจน ย่อมมีคนที่มีชีวิตที่ดีและคนที่พยายามจะมีชีวิตดีๆ เขาเห็นมาเยอะแยะจนชินชาแล้ว ในโลกสีเทา เขาอยากรู้เหมือนกันว่า จะมีสีขาวบริสุทธิ์ซ้อนแทรกปะปนอยู่จริงหรือ บางคนเล่นตัวเพื่ออัปค่าตัว “ข้างนอกสุกใส ข้างในกลวงโบ๋เยอะแยะไป” อรนลินเดินตามเพื่อนร่วมงานซึ่งเป็นสาวสวยเพื่อไปยังห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผ่านห้องหับที่มีบานประตูเลื่อนแบบญี่ปุ่นปิดมิดชิด ซึ่งเธอรู้ดีว่าภายในแต่ละห้องนั้นเป็นยังไงบ้างด้วยเพราะทำงานมาปีเศษแล้ว ครอบครัวของเธอเป็นเพียงคนหาเช้ากินค่ำ ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ทุกวันนี้เช่าแฟลตอยู่กับพ่อแม่และน้องสาวอีกหนึ่งคน พ่อเธอขับแท็กซี่ แม่ทำงานแม่บ้านในตึกแห่งหนึ่ง น้องสาวกำลังจะเข้าเรียน ม.4 ในโรงเรียนของรัฐฯ ส่วนเธอหลังจบม.6 แล้วยังหางานเป็นหลักแหล่งไม่ได้ อยากเรียนต่อแต่เงินไม่มีจึงสมัครเรียนทางไปรษณีย์แทน เพื่อนแถวแฟลตที่รู้จักกันมานานชวนมาทำงานห้องอาหารญี่ปุ่น ตอนนั้นเปิดรับสมัครพอดี เธอคิดว่าน่าจะรายได้ดี จากที่เห็นเพื่อนซื้อข้าวของเสื้อผ้าเป็นว่าเล่น ห้องอาหารที่ว่าอยู่ในโรงแรมหรู ลูกค้าส่วนใหญ่มีฐานะเข้ามาใช้บริการ เธอจึงตกลงปลงใจลองมาทำดู แรกเริ่มเธอทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในห้องอาหารด้านหน้า ทุกอย่างเหมือนร้านอาหารทั่วไป รับออร์เดอร์จากลูกค้า ยกอาหารมาเสิร์ฟ เงินเดือนได้มากกว่าค่าแรงขั้นต่ำเล็กน้อยมีทิปอีกนิดหน่อย รวมกับรายได้ของพ่อแม่ก็แค่พอกับค่าใช้จ่ายไม่มีเงินเก็บ ระยะหลังรายได้ของพ่อลดลงมาก คนใช้บริการแท็กซี่น้อยลงเพราะมีรถยนต์ส่วนตัวกันมากขึ้น ข้าวของแพงขึ้น ทำให้ครอบครัวเธอถึงขั้นขัดสน เธอปรับทุกข์กับเพื่อนเรื่องเงินไม่พอใช้ ก่อนจะรู้ว่าที่อีกฝ่ายไม่ได้ทำงานในห้องอาหารด้วยเพราะทำงานอยู่โซนด้านในซึ่งถูกแบ่งเป็นสัดส่วนและเป็นตึกหลายชั้น มีความเป็นส่วนตัว เธอถูกชักชวนให้ไปลองทำดูบ้าง