Chapter 17
*Vanessa Martinez*
Iba na naman ang awra niya. Madilim ang mga mata na nakatitig sa nurse na nagtutulak ng wheelchair. Hindi ko na siya maintindihan, ano’ng nangyayari sa taong ‘to? Napaigtad kami pareho ng nurse nang magsalita siya.
“Leave!” maowtoridad niyang ani. Medyo malakas ang pagkakasabi niya. Sa pagsasabi niya parang kahit sino bawal komontra. Napalunok ako, heto na naman ang kaba sa dibdib ko.
Nagmadali at tahimik namang lumabas ang nurse, nanginig pa yata sa takot. Pagkaalis ng nurse, humakbang si Rafael papalapit sa’kin at hindi inaalis ang pagkakatitig sa’kin. Binalot bigla ang puso ko ng takot at kaba, nakakatakot kasi ang awra niya. Ang mga mata niyang mapupungay ay napalitan ng matatalim at nakakamatay na titig. Parang isang mabangis na hayop na anumang oras
